Afgelopen week is de grootste raket ooit gelanceerd. Hij is ook de grootste die neerstortte. Zonde van al die miljoenen dollars en het milieu. En jammer voor al die arme mensen, die hongerlijden en/of dakloos zijn.
Als ik beelden zie van iemand die wegens Alzheimer wat onbeholpen om zich heen staat te kijken, herinneren ze mij aan mijn eigen black-outs. Daar had ik last van toen ik nog om zo maar te zeggen : in de duisternis verkeerde. Wat ik me er nog dankzij mijn dagboekje van kan herinneren was, dat ik me plots in een vreemde omgeving waande. Ik herkende niets meer. Op dat moment heb ik een plekje gezocht en gevonden om tot rust te komen. Ergens besefte ik wel, dat ik op bekend terrein was maar waar en waarom ik daar was, dat wist ik niet. Ik was op die dag van plan naar het centrum van Lelystad te gaan om iets te kopen of zo. Maar halverwege raakte ik de kluts kwijt. Het leek net een droom. Ik was naar mijn gevoel ook alleen, terwijl ik later besefte me in een vrij drukke omgeving te hebben bevonden.
Tijdens die rustperiode begon ik de omgeving beetje bij beetje te herkennen. Het was wel wat beangstigend. Ik ben toen weer naar huis gegaan, want ik wist ook niet meer waarom ik daar was. In die periode had ik daar vaker last van. Om die reden had ik vaak spiekbriefjes mee. Maar ja, onderweg was ik al weer vergeten dat ik die bij me had. Zo erg was het met mijn geheugen.
Toen ik de black-outs ter sprake bracht, kreeg ik te horen dat ze veroorzaakt werden door de spanningen en de stress. Dan scheen mijn langetermijngeheugen geen link te leggen naar mijn kortetermijngeheugen. Inmiddels is die verbinding weliswaar hersteld, maar mijn langetermijngeheugen heeft wel een flink gat. Van mijn leven tussen 2001 en 2012 weet ik aanzienlijk weinig. Afgezien van de foto's en wat ik ervan opgetekend heb in mijn dagboekje.