Af en toe laat ik Fenna haar eigen wandelroute bepalen. Het valt mij daarbij op, dat ze de weg naar huis goed weet en zij bepaalde delen op het traject mijdt. Op die routes heeft ze mot gehad met andere honden. Of valt er weinig voor haar te snuffelen. Want dat laatste doet ze, inclusief markeren, tot vervelens toe.
Ze mijdt ook de straten waar sprake is van druk verkeer. Vooral doordeweeks. Dan wordt ze daar geconfronteerd met lig- en/of bakfietsen en klapperende aanhangwagens waar ze als de dood voor is. Fenna is het meest op haar gemak in een rustige, ruimtelijke omgeving. Wat dat betreft passen we goed bij elkaar.
Als we het huis van de mastiff die haar 3x aangevallen heeft naderen, trekt ze aan haar riem om over te steken. Daarbij kijkt ze angstvallig naar de voordeur, waar het beest tevoorschijn kwam. Soms geef ik haar die ruimte. Dat alles neemt niet weg, da tik toch ook geregeld de voor haar minder leuke routes neem. Ze moet van mij daar aan gewend blijven.