Preuts

Met de komst van de tv in huis, jaren 50, kregen wij kinderen te maken met de waarschuwing : niet geschikt voor jeugdige kijkers! Omdat het vaak de uitzendingen van 's avonds betrof, moesten we dus naar bed. Wij broers onder elkaar zeiden dan : "Er zal wel weer gezoend." Ja, want van dat soort scènes werd mijn moeder wat zenuwachtig. Er waren ook enge films voor volwassenen.
Later, in de jaren 60, toen wij tieners waren en er kwam een liefdesscène aan, dan ging de tv subiet op een ander kanaal. Dat hield ze niet zo lang vol, want ze was in de minderheid en de democratie was in ons huis geslopen. Dus besloot ze op die momenten zich naar de keuken te haasten met de mededeling : "Ik ga even koffie zetten."
Nee, die scènes vond ze maar niets. Ik herinner me nog dat mijn pa een keer na lange afwezigheid op zee thuiskwam. Na de begroeting kroop hij op de bank knus tegen mijn moeder aan. Maar ze duwde hem opzij en zei : "Niet waar de kinderen bij zijn!" Waarom begreep ik niet. Ik heb daar als kind nog lang over nagedacht. Want ik vond met mijn lieve mamma knuffelen ook fijn.