Gisteren sprak ik een oma. Het gesprek ging over van alles en nog wat. Op een gegeven moment sprak ze haar zorg uit over haar toekomst. Ze past veel op de kleinkinderen, maar ook die worden ouder. Er komt een tijd, dat ze niet meer hoeft op te passen. Ze is bang, dat haar zoon haar ergens weg zal stoppen, uitrangeren. Ik vind toch al dat ze zich erg veel door haar zoon laat regisseren. Ze leidt amper een leven wat ze zelf zou willen.
Weer thuis dacht ik er nog even over na. Het zal mij/ons zeker niet overkomen dat kinderen de regie van ons leven zullen overnemen. Tenzij we wegens ziekte daartoe niet meer in staat zijn. Er wonen/ woonden (drie zijn inmiddels niet meer hier) hier zes ouderen, waarvan er vier(!) geen eigen leven leiden (of hun eigen leven lijden). Het zijn hun kinderen die de regie van hun ouders in handen hebben. Sommigen worden vele malen per dag gebeld of geappt met vragen over hun bezigheden, wat ze gaan eten, wat ze gekocht hebben en tegen welke prijs enz. In alles wat het doen en laten betreft van de ouderen, refereren zij aan hun kinderen. Het rare is, dat ze het niet leuk vinden. Toch laten ze het zo gaan.
Ik moet er niet aan denken op die manier te moeten leven. Aan de andere kant ben ik ervan overtuigd, dat die kinderen zo opgevoed zijn. Ze hebben geen respect voor hun ouders. Het wordt gebracht als zorg. Zo slim zijn ze wel. Hun ouders zijn alleen echt interessant als er wat te halen valt.