Volgens mij heb ik nog nooit iemand ziek of dood gewenst. Al moet ik toegeven, dat ik zoiets best gedacht zou kunnen hebben, toen ik nog op de lagere school zat. Niet dood, maar misschien wel langdurig ziek. Met herstel als ik de school definitief verlaten zou hebben. Zo'n gedachte zou ik wel gehad kunnen hebben jegens bepaalde leraren van die school. Ik was toen ook maar een mensje. Ik dacht wel aan om gedurende een week dagelijks 7x om de school lopen. Maar de locatie van dat gebouw stond het niet toe. Dus bleef de val van Jericho wat dat betreft uniek.
Maar goed, iemand dood wensen heb ik nooit gedaan. Dat past niet bij mij en mijn opvoeding. Het is ook nooit zover gekomen, dat ik blij was met iemands overlijden. Zelfs niet wanneer hij of zij mij gedurende mijn leven lange tijd dwars gezeten hebben. Waarom niet? Omdat ik al veel eerder afscheid had genomen.