Als aanvulling op al datgene wat ik gelezen en gehoord heb over de beruchte treinkaping in 1977, volgde ik een documentaire over een rechtszaak. De centrale vraag was in hoeverre ongewapende, gewonde kapers een genadeschot kregen van de mariniers die de kaping beëindigden. Ik vond met name het optreden van de advocaat van de Molukse eisers erg moedig en deskundig. Opvallend genoeg werd de advocaat van de Staat betrapt op een aantal onwaarheden. Van de zijde van de mariniers werd via Defensie(!) een advocaat ingezet. Van een persoonlijke getuigenverklaring van mariniers was zodoende geen sprake. Dat er toch een marinier was, die wel openlijk zijn ervaringen en visie wilde delen met de advocaat van de Molukse eisers, vond ik ook erg moedig. De advocaat kreeg uit de hoek van de mariniers / sympathisanten anonieme brieven, waarin ze met de dood bedreigd werd. Wat een helden.
Hoewel de rechter aangaf dat niet aangetoond was dat specifiek die en die kaper tijdens de aanval bewust 'afgemaakt' is, was naar mijn menig wel een aantal zaken duidelijk geworden.
Zoals gewoonlijk heeft de Staat / Defensie weer gelogen en bewust informatie achtergehouden. De militairen die direct betrokken waren bij de actie, droegen elk opnameapparatuur. In de schriftelijke weergave van de geluidsopnames is te lezen en op band te horen hoe een aantal kapers een genadeschot kreeg : "Is ie dood?", "Nee", geluid van een schot gevolgd door een bijna lachend "Maar nu wel". De sfeer / toonzetting waarin dit gebeurde vond ik opvallend 'opgewekt'. Autopsie wees uit, dat kapers van zeer dichtbij doodgeschoten zijn. Zelf kom ik dan tot de conclusie, dat alle kapers doden de opdracht was. In feite treffen de betrokken mariniers geen blaam. De actie van de kaping op zich, hoe begrijpelijk soms ook, werd door allen veroordeeld. Er zijn veel onschuldige slachtoffers gevallen. Ook onder de mariniers, die nog steeds last hebben van trauma's. Want ook zij zijn door Defensie verraden.