Mijn moeder zei als er iemand was overleden : "Er gaat nooit iemand alleen dood." Of wel : Ongeluk komt zelden alleen. Ik werd er even aan herinnerd, toen ik vanmorgen een tweede overlijdensbericht las. Het werd mij even te veel. Ik merkte plots dat bepaalde littekens nog steeds erg gevoelig zijn. Ondanks dat ik mezelf voorhoud, dat de wereld doordraait, het leven voortgaat met al z'n ups en downs. Sterven hoort bij het leven.
Dus gisteren en vandaag ben ik wat in mineur. Ik ben er wat stil van geworden.