Daar denk ik meestal aan als ik onbegrip tegenkom wat mijn eigen situatie en die van gelijken betreft. Als ik een beeld zie waarin iemand of iets leed aangedaan wordt, dan lijkt het net alsof het mezelf overkomt. Dan zeg ik tegen mezelf : "Hé Willem, het is niet jouw leed hoor!" En dan ebt het gevoel weer weg.
Het meest worstel ik met onrechtvaardigheid. Met de andere kenmerken kan ik vrij goed uit de voeten. Ik kies dan gewoon voor mezelf. Ook al maakt het mij in veel opzichten bij anderen tot een buitenbeentje in negatieve zin. Maar daar maak ik me niet druk over. Toch vind ik onbegrip in het algemeen een lastige. Net alsof mensen niet eens geïnteresseerd zijn in bepaalde problematiek. Al is het wel zo, dat zolang problematiek niet erkend en/of herkend wordt, hij niet bestaat. Met name politici zijn er erg goed in; ontkenning. Neemt niet weg, dat ik zelf de eigenaar ben van 'het probleem'. Ook al vind ik het zelf geen probleem, maar eerder een zegen.