Op en naast de scootmobiel

Veel mensen maken gebruik van een scootmobiel. Met dat voertuigje zijn ze mobiel. Wie in zo'n handig ding rijdt gedraagt zich vaak opvallend. Ik bedoel, waarom rijden ze eigenlijk midden op straat? Waarom rijden ze zo hard in winkels en voetgangersgebieden? Is het soms verplicht om zo'n rijdende stoel pal voor de deur van een winkel te parkeren? Waarom zitten er make-up spiegels op en geen achteruitkijkspiegels? En kan dat knipperlichtje ook uit?
Zijn die scootmobielers verplicht mee te doen aan het uittesten van de bumpers? Ik bedoel, ze knallen overal tegenaan. Een ezel stoot zich in het gemeen..., maar een scootmobieler dus wel. Tig keren zelfs. Een paar keer zag ik zo'n coureur op straat omvallen. Door onbesuisd rijgedrag. Met te hoge snelheid en onder een verkeerde hoek een stoep af rijden.
Sommigen van hen zijn van de werkverschaffing : Om de haverklap staat de monteur voor de deur om dezelfde problemen op te lossen. Er zijn ook scootmobielgebruikers, die zo hard rijden, dat ze aan het zuurstof moeten. Maar er zijn er ook, die helemaal geen scootmobiel nodig hebben. Die zijn gewoon te lui om te lopen of te fietsen en hebben de Sociale Dienst opgelicht.

Werken met een beperking

Vanmorgen ging ik wat oud ijzer naar de loods brengen. Onderweg kwam ik langs de kringloopwinkel, waar ik gisteren nog even rondsnuffelde. Ik besloot toen alsnog een stuurslot te kopen, dat ik daar had zien liggen. Er zaten twee sleutels bij. Gelukkig was het slot nog aanwezig.
Achter de balie stond dit keer een meneer, die behoorlijk afwezig of vergeetachtig was. In dat soort zaken kom ik vaker mensen met een beperking tegen en dat vind ik leuk. Leuk, omdat men vaak vergeet dat mensen met een beperking nog heel veel andere dingen kunnen doen.
Deze meneer was wat vergeetachtig. Hij werd afgeleid door dingen om hem heen. Dus dat slot uitproberen en betalen, duurde even.
Ik stond bij de balie, toen meneer op me af kwam. Maar voordat hij mij aansprak, verlegde hij zijn aandacht naar een mevrouw die net de zaak was binnengelopen. Ze gaf een paar dozen met puzzels af. Daarna was ik aan de beurt. Meneer keek mij wat vragend aan. Dus nam ik het woord. Ik zei dat ik interesse had in het slot en vroeg of ik het slot mocht testen. Het mag dan goedkoop zijn, het slot moet wel werken. De beide sleutels waren met een stuk touw strak tegen het slot geknoopt. Dus vroeg ik ook naar een schaar. Meneer liep naar de pot achter hem, waar twee scharen in rechtop stonden, maar helaas voor mij ging net de telefoon. Meneer maakte een pirouette en liep richting het geluid. Toen ik hem hoorde praten besloot ik zelf maar een schaar te pakken.
Terwijl meneer belde, testte ik het slot. Ik was eerder klaar dan meneer en wachtte geduldig af.
Meneer legde de telefoon neer en kwam weer naar mij toe. Vlak voor me besloot hij plotsklaps even naar een collega te gaan. Toen hij weer terugkwam keek hij mij weer vragend aan. Er brak een korte stilte aan.  "O ja, een schaartje", zei ie toen. Ik zei hem dat het al zo goed was en dat ik wilde afrekenen.
Het betalen verliep vlot. Maar voordat ik het bonnetje had..... Al met al vond ik het een aandoenlijk gezicht meneer zo bezig te zien. Het lijkt mij dat meneer na een paar uur bekaf moet zijn. Er kwam zoveel op hem af. Gelukkig was het rustig in de winkel; ik was de enige klant.

Fenna is moe

Wat wil je, na zo'n druk weekend? Druk? Ja, voor Fenna wel. Ze kwam nauwelijks aan een slaapje toe. De hele dag iedereen in de gaten houden en dat viel in de grotere roedel niet mee. En dan ook nog in een andere omgeving met andere mensen en geuren.
Tijdens de vakanties went ze snel, maar zo'n weekend is anders. Van vermoeidheid viel ze af en toe in slaap.
Zoals gezegd heeft ze wel weer flink mogen rennen toen we naar Den Oever fietsten. Ze kon toen ook weer eens zwemmen. Ze was toen weer in haar element. Pas toen we weer thuis waren, gunde ze zichzelf rust. Ze heeft geslapen als een roos en was de volgende ochtend nauwelijks uit haar mand te krijgen. Ook vandaag is ze nog aan het bijkomen. Haar eetlust is minder dan gewoonlijk. Ze heeft wat tijd nodig. Komt goed.

Eerst naar de Kringloop

Als ik iets nodig heb, ga ik meestal eerst naar een kringloopwinkel. Tot zelfs vandaag toe, heb ik telkens weer daar het gezochte gevonden. En tegen een zeer lage prijs. Ik zou mijn karig pensioen als een half leeg glas kunnen beschouwen, maar de halfvolle visie biedt leukere dingen. Zoals koopjes. Tijdens mijn rondgang door zo'n kringloopwinkel probeer ik ook herinneringen op te halen, in de zin van : "O ja, dat zoek ik ook!"
Kringloopwinkels vind ik nuttig en leuk. Vooral als ze er georganiseerd werken. Hier in Dronten zijn een paar van die winkels over de kop gegaan. In mijn optiek een logisch gevolg van de gevolgde verkoopstrategie. Opvallend was dat in die winkels de prijzen nogal hoog waren en het aan flexibiliteit en zakelijk inzicht ontbrak.
Zo zag ik vandaag twee isolatieschermen á 1,75 per stuk. Het waren beide matjes, die opgerold waren met een draagriempje. Toen ik ging afrekenen, zei mevrouw achter de balie : "Het is zo warm vandaag, u mag ze voor 1 euro per stuk meenemen." Kijk, dat is nou leuk. Dat overkomt ons vaker bij goede kringloopwinkels. Zo kreeg Sonja ook direct 5 euro korting op een kinderbed en daarbij ook nog een stuk speelgoed gratis. Dat is pas opruimen. Ruimte maken voor andere producten en... klanten binden. Slim!
Hoe anders ging het in de failliete winkels. Men vroeg daar onacceptabel hoge prijzen. Die deden gelijk het idee oproepen om dan maar nieuw te kopen. Er was ook een eigenaresse die te lui was om op te staan en ze had een snauwerige benadering jegens de klanten. Alsof ie haar kwamen beroven van al die gebruikte spullen, die in haar rommelige winkel lagen. Een product dat net binnen gebracht was, kon niet verkocht worden, want er stond geen prijs op zei ze. En meer van die starre toestanden. Wel een goede manier om klanten weg te jagen.
In een andere kringloopwinkel beklaagde men zich over Polen, die vrachtwagens vol meubilair en keukengerei afnamen. Klagen? Ja, klagen, omdat men wist dat de Polen daar veel meer op zouden verdienen. Niet bepaald commercieel van zo'n eigenaar. Ik zou zeggen : "Maak betere commerciële afspraken met dat soort grote afnemers". Gewoon zakelijk blijven. Maar dat lukt dus niet elke Kringloopwinkelier.

Migranten

Men begint nu de term migranten steeds meer te gebruiken in plaats van vluchtelingen. Een goede zaak. Helemaal goed wanneer geopperd wordt, dat migranten de gangbare procedures moeten volgen, indien ze zich in de EU willen vestigen om te werken. De procedures houden o.a. in, dat de migrant in zijn eigen land een visum moet gaan aanvragen bij de ambassade van een EU land.
Dat veel mensen hier aan de slag willen om hun armoede te ontlopen en/of hun familie een betere toekomst te bieden, vind ik begrijpelijk. Wie meedoet en een positieve bijdrage levert aan onze maatschappij is wat mij betreft altijd welkom. Maar niet meer zoals het tot nu toe gaat, onder het mom van vluchteling met alle toestanden daarbij.
Wie een visum wil aanvragen dient over geldige ID papieren te beschikken. Die kan men dan bij de bron, in het land van herkomst, controleren.
Het zou ook een goede zaak zijn, wanneer migranten kunnen aantonen, dat ze hier vrij snel aan de slag kunnen. Ik ken gevallen waarin migranten zich wat dat betreft goed hadden voorbereid. Dus het kan. Ik hoop dat men deze koerswijziging doorzet en dat er een eind komt aan al de ellende en illegale praktijken inclusief die van de NGO's. De laatste zijn wat mij betreft ook ordinaire mensensmokkelaars, die handelaren en aanbieders van boten en valse ID papieren aan geld helpen en onze maatschappij ondermijnen met ongewenste 'vluchtelingen'.

Terugblikken

In veel opzichten ben ik nog steeds een jongen. En ik ben niet de enige volwassen man die zo is. Als kind had ik niet bepaald een loopbaan voor ogen. Ik wist niet eens wat dat was. Mijn eerste toekomstplan was vuilnisman worden. Later Marineman. Toen die wens niet doorging, heb ik alsnog mijn militaire dienstplicht vervuld.
Zelfs toen had ik geen loopbaan voor ogen. Omdat ik wel interesse had voor moderne techniek, kwam ik eind jaren 60 in aanraking met het fenomeen computer. In de privé sfeer kwam naar voren, dat ik gemakkelijk met mensen kon omgaan. Hen begeleiden, coachen en leiden. Het begon al in mijn tiener jaren als spelverdeler bij het volleybal en later als groepscommandant gedurende mijn militaire dienstplicht. En dat zonder enige begeleiding en/of studie. Het was met name de waardering die ik geregeld kreeg, die de juistheid van mijn aanpak bevestigde en daarmee mijn ego streelde. Tevreden medewerkers en opdrachtgevers. Daar was ik best wel trots op.
Dat ik het zover zou brengen had ik als kind nooit verwacht. Ik was zelf niet zo op jacht naar hogere functies. Die kwamen vanzelf. Nou ja, die waren het gevolg van mijn prestaties, gebaseerd op mijn kennis en vaardigheden en vooral de mensen waarmee ik aan de slag ging.
Terugkijkend mag de kleine Wimmie met enig ongeloof trots zijn op datgene wat ik bereikt heb. Soms vechtend, maar vaak voortglijdend over een pad, dat men loopbaan noemt. En.... ik was een moderne vuilnisman, die links en rechts puin ruimde.

De lattenbodem

In de camper gebruiken we een kleine lattenbodem om van de beide zitbanken een bed te maken. Door wat aanpassingen zijn sommige van de 13 latten net te lang om soepel geplaatst of verwijderd te worden. Ik heb tijdens de inrichting van de bus, de latten op maat gezaagd (zo'n 35 cm lang) en ze met een lint aan weerskanten met elkaar verbonden. Dat lintje is hier en daar gaan loslaten. Het oude, oorspronkelijke was nogal dun. De nieten werden zodoende snel door het lintje getrokken. Tijd om de boel weer eens in orde te maken.
Van een paar spanbanden heb ik nieuwe linten gemaakt. Van overtollige kunststof schroefdopjes (bedoeld om koppen van schroeven af te dekken) heb ik ringen gemaakt. Ik heb die ringen tijdens het vastzetten gebruikt, door de spijkers daar doorheen te slaan. De klemmende, net te lange latten heb ik gemerkt met een rood stift. Daarvan heb ik met een decoupeerzaag een randje afgezaagd. De lattenbodem is weer gemakkelijk te plaatsen en de latten zijn weer stevig met elkaar verbonden. Natuurlijk niet zo stevig als het duo dat er geregeld bovenop ligt. Haha! De lattenbodem ligt opgerold met een spanbandje erom weer opgeborgen in de bak. Klaar.
De andere vuilwatertank bevalt prima. Die hebben we afgelopen weekend ook uitgeprobeerd. Het volume (12 liter) sluit mooi aan bij de tankinhoud van het drinkwater (20 liter). Het meeste water wordt gebruikt voor koffie, thee en voor Fenna'drinkbak. We hebben dus niet zoveel afvalwater.

Slecht voor jezelf zorgen

Ik heb het ook moeten aanhoren : "Als je voor anderen wilt zorgen, moet je goed voor jezelf zorgen." En ik heb er gehoor aangegeven. In mijn geval ging het over psychische kwesties. Van tijd tot tijd hoor of zie ik het weer : iemand die slecht voor zichzelf zorgt. Zou zo'n iemand zich nooit afvragen : "Welke slechte gewoontes houd ik erop na?" De persoon in kwestie is ziek en ziet er fysiek slecht uit. En toch roken en (alcohol) drinken en meer voor de persoon in kwestie ongezonde dingen, zoals weinig structuur te weinig lichaamsbeweging. Dat laatste gaat vaak gepaard met te veel en/of ongezond eten. Zijn die mensen soms levensmoe? Sturen ze aan op een vroegtijdige dood? In veel gevallen slepen ze hun kinderen mee in hun ongezonde levensstijl. Dan zie ik dikkerds rondlopen.
Het zijn voor mij stuk voor stuk persoonlijke drama's. Afgezien daarvan vraag ik me af, hoeveel die manier van leven de gemeenschap kost. De kosten blijven immers niet beperkt tot het bedrag van de eigen risico. Maar goed, dat is slechts geld.

Een bijzondere camperplaats

Afgelopen weekend waren we weer op pad. Dit keer waren we op uitnodiging naar de kop van Noord Holland gereden. Daar werd ons een plekje aangeboden op een wel heel bijzondere camping. Oké, het uitzicht was niet als gewoonlijk 😄. Maar de rest compenseerde dat meer dan genoeg. De camper was dit keer enkel een slaaphok. Onze gastheer en -vrouw ontvingen ons en Fenna hartelijk. We hoefden niets meer te doen, dan te genieten. En hoe! Onze gastheer en -vrouw deden flink hun best! Het weer werkte ook prima mee.
We hebben op de zaterdag gefietst. Naar Den Oever, waar de Visserijdagen gaande waren. Een leuke rit. Niet alleen voor ons, ook voor Fenna. Ze kon langs de Waddenkust lekker loslopen. Onderweg heeft ze ook gezwommen.
In Den Oever hebben we wat rondgekeken. Het feest voltrok zich voornamelijk bij de haven. Daarna hebben we een visje gegeten. Tegen een uur of zes reden we weer huiswaarts. Het was inmiddels zacht gaan regenen. Maar die nattigheid zorgde voor een aangename verfrissing onderweg. Er stond wel wat meer tegenwind. Dat was dus flink trappen. Ik weet niet wat het meest pijn deed, mijn kont of mijn bovenbenen. Haha! Maar de volgende dag heb ik er niets van gemerkt.

Zondag ging iedereen, behalve Fenna en ik, kijken naar een handbalwedstrijd van de kleindochter. Zelf keek ik naar een interessante video over de Marine in de jaren 50 en 60. Daarna ben ik de camper gereed gaan maken voor het vertrek.
Na terugkomst hebben we pannenkoeken gegeten. Ook de broccolisoep smaakte uitstekend! Aan alles komt een eind. En dus vertrokken we zondag tegen 19.00 uur weer richting Dronten. We hebben genoten! Jan en Petra, hartstikke bedankt voor een super leuk weekend!

Altijd maar over de grenzen

Ach ja, dat schijnt typisch Nederlands te zijn. Altijd net ietsje meer of anders. Verboden zijn er om overtreden te worden. En als overtreders daarop aangesproken worden, gaan ze klagen. Want : wat maakt het uit?
We reden vrijdag j.l weer eens over de dijk richting Enkhuizen. Zoals gewoonlijk is het extra opletten geblazen, want er rijden daar ook rare snuiters, die ervoor zorgen dat de dijk bij tijd en wijle afgesloten wordt voor het verkeer. De oorzaak is hetzelfde : een verkeersongeval.
De roekeloze rijders hebben menig dodelijk ongeval veroorzaakt. Dit keer zagen we automobilisten, die over de doorgetrokken streep inhaalden. Heel gewoon op deze weg. Niet alleen automobilisten, ook motorrijders, die nota bene extra kwetsbaar zijn. Een quasi sportieveling kwam ons  in zijn sportwagen al zigzaggend achterop. Hoewel de belijning aangaf dat er ingevoegd moest gaan worden, begon meneer aan een inhaalmanoeuvre. Ach, wat maakt het uit? Er komt toch niets aan? Nee, maar anderen verwachten niet toch nog ingehaald te worden. Anderen? Het gaat toch om ikke?
Er zijn ook mensen die roepen : "Bemoei je er toch niet mee!" Het betrof iemand wiens auto technisch in deplorabele staat verkeert. Dat ermee bemoeien zou ik wel willen laten, maar ik rij ook op de weg. En ik wil graag ongeschonden weer thuiskomen. Maar dat is van mijn kant een heel andere ikke-situatie dan die van de notoire overtreders.
Met een aanhanger boven de 110 km/uur rijden, daar heb ik nauwelijks moeite mee. Ik heb er geen last van, laat me niet gek maken (ben ik trouwens al) en kachel rustig door.

Een dubbele bodem -2-

Het idee van de dubbele bodem is overeind gebleven. Dus ben ik vanmorgen aan de slag gegaan. Eerst de rechter bak leeghalen waar bustent, luifels en stokken liggen opgeborgen. Daarna was het meten, zagen, inkorten, schroeven en meer van die zaken. Ik heb gebruik gemaakt van de bestaande rand in de bak aan de voorzijde. Tegenover die rand was niets, maar nadat ik wat balkjes op maat gezaagd en ze op de vloer vastgeschroefd had, zat ook daar een rand.
Het extra vloertje werd een halve centimeter hoger dan de dikste tentstok. Vooraan heb ik het vloertje niet helemaal doorgetrokken, want de tentstokken hebben klemmen om de binnen stok vast te zetten. Dat zijn bouten met een grote kop in de vorm van een driehoek. Handig voor het vast- en losdraaien, onhandig bij het opbergen. Ik heb ook een stukje uit onderkant van de zijwand moeten zagen, zodat er ruimte genoeg is om de stokken onder het vloertje te kunnen schuiven en ze weer tevoorschijn kunnen halen. Voor de korte stokken heb ik een apart vakje gemaakt, zodat ze niet helemaal naar binnen schuiven als ik rem en ze zodoende ongrijpbaar zouden zijn. De vloerplaat ten behoeve van de dubbele bodem ligt er los in.
In de andere bak heb ik een buis gemonteerd. In die buis passen de parasols. Het was wel even passen en meten, maar uiteindelijk vond de pijp een plekje boven het achterspatbord in de linker bak.
Daarna kon alles weer ingeladen en opgeruimd worden. Het was inmiddels 5 uur later.

Sushi met

Er zijn mensen die liever niet (meer) buiten de deur eten. Vooral na een paar afleveringen van De smaakpolitie van Rob Geus, haakten veel mensen af. Er zijn restaurants, snackbars en afhaalkeukens waar het bereisingsproces plaatsvindt in een zeer onhygiënische omgeving. Het programma gaf ook aan hoe slecht de controle van bovenaf is.
Zelf heb ik slechte ervaringen opgedaan met gepelde garnalen, die koud opgediend werden en tartaar. Ik geef de voorkeur aan gekookt en/of gebakken of gefrituurd voedsel. Een broodje gezond vind ik ook niet aantrekkelijk, vanwege het ongekookte. Tenzij ik het zelf klaarmaak. Als ik taugé gebruik, giet ik er eerst kokend water overheen. Net als bij aardbeien. Sla wordt gewassen, wortels geschild enz.
Maar er is ook een ander aspect : het opbouwen van weerstand. Dus het is niet zo dat ik overal huiverig voor ben. Mijn trek is vaak sterker dan mijn angst. En ik ben in militaire dienst tegen van alles en nog wat ingeënt. Haha!
Ik heb zelf een tijdje in een keuken van een restaurant mogen werken. De strenge hygiëne regels vond ik toen (jaren 60) al gewoon. Handen wassen na een toiletbezoek, niet je haren kammen in de keuken, alles netjes en schoon houden, op tijd verversen van afwaswater en doeken enz. Ik keek toen wel raar op, toen ik de kok in een koekenpan zag spugen. Dat was om te zien of die pan al heet genoeg was, legde men mij uit.
Het is voorgekomen, dat ik al op afstand kon ruiken, dat een friet- of viskraam met slechte olie bezig was. Ik word namelijk wat misselijk van die geur. Kaas en trassi mogen dan ook vreemd ruiken, maar daar word mijn maag niet draaierig van.
Onlangs heeft men de sushi van all you can eat restaurants gecontroleerd. De resultaten waren niet best. Sushi met, niets voor mij dus.

Luie Indo Nasi

Of bami. Ik herinner me nog dat mijn lieve moeder het een keer had over luie huisvrouwen koffie. Dat was dus koffiepoeder in een kopje doen en vervolgens kokend water er overheen schenken. Klaar! Dat was nog in de tijd dat ik de koffiebonen maalde in een houten koffiemolen met een lade. Later werd dat schoothondje vervangen door een aardewerk muurexemplaar van D.E. met een glazen opvangpotje en een zwengel. Dat moderne apparaat hing in de kast onder de trap. Als ik daar stond zonder maalgeluid (bonen bijvullen)  deed iemand geheid de openstaande deur dicht. Mamma deed de gemalen koffie in een papieren filter. Dat filter zat in een soort trechter, die op zijn beurt boven de pot hing.
In die tijd hing ik zelf soms ook boven een pot, maar dat was omdat de bril nat was. Toen bestond nog geen 'doe de bril omhoog, want de dames enz.'. Of wel : toen was geluk nog heel gewoon. Ik dwaal af.
Daarna goot mamma er met liefde een paar keer kokend water op ("De-koffie-loopt-door fase")
Het was een haast tropisch warme dag en ik kreeg weer eens trek in een bordje nasi goreng. Door de warmte had ik niet veel zin om achter het fornuis te gaan staan. Althans niet zo lang. Dus ik had gisteren (regeren is vooruit zien) een pak kant en klare nasi gekocht in de supermarkt. Ja, kant en klaar! Erg hè? Dat een Indo zo diep kan vallen, het is onvoorstelbaar.
En toch gebeurt het. Ik eet zelfs aardappelen met groente, jus en een stukje vlees. Leve de integratie! Niet helemaal, want ik leg geen ellebogen op tafel en schrok niet in een paar minuten mijn bord leeg. En prakken doe ik ook nauwelijks en smakken helemaal niet.
Bepaalde fabrieksnasi (mijn spellingscontrole stelt fabrieksnazi voor. waarschijnlijk in de war met Nazi Göring) is bijna goed. Let wel, goed. Dus niet beter of best.
Ik lees even op het etiket, wat er voor mij als Indo aan herkenbare ingrediënten in zit. Dat zijn er bar weinig. Rijst, knoflook (zonder reuk), prei (lijkt verdacht veel op gras), blokjes ham (kan ook genetisch gemanipuleerde kip zijn), vet (ooievaarskuitenvet of misschien afgewerkte olie. O nee, die olie noemt men ketjap vanwege de zwarte kleur) en wat zout en dergelijke. De rest bestaat uit smaakmakers, conserveringsmiddelen en nog meer chemische troep.

Luie Indo Nasi

Ik begin daarom eerst zelf de voorbereiding compleet te maken. Dus fruit ik was spekje en een gesneden uitje in de wadjan en doe daar een grote teen knoflook bij. Ook wat echte ketjap en..... trassi! Zonder trassi is het geen nasi! Goed onthouden. En dan doe ik er ook nog een fijn gewreven (oelek!) gedroogde rawit (pepertje) bij.
Dan begint het huis al te geuren naar echte nasi! En dat zonder ve-tsin te gebruiken. Ik heb dat spul trouwens niet in huis. Vergeet ik telkens weer te kopen. Haha!
Dan gooi ik de bak supermarkt-nasi (met fipronil ei?) eerst in de magnetron, om hem voor te verwarmen. Ik hoop al die chemische toevoegingen zo uit te schakelen. Daarna schep ik de warme fabrieksnasi om in de wadjan met het klaargemaakte, geurige mengsel. Pas dan is die nasi vrij goed Indisch te nomen. De blanda's eten die fabrieksnasi, opgewarmd in de magnetron, gewoon op. Met een vork!  Dat blijf ik een culturele moord vinden. Dat is zo'n barbaars gezicht; supermarkt nasi met een vork eten. Hoe diep kan een ontwikkelde westerling vallen. Mon Dieu, ayez pieté d'eux et leur pauvre nasi. Nee, dan liever de luie Indo nasi. Of bami. Die smaakt nog wat Indisch. Maar dat komt ook door het eten met een lepel.

Fruit plukken

In deze periode zie ik weer de personeelsadvertenties verschijnen, waarin men liefhebbers oproept voor het plukken van fruit. Jong, oud, man, vrouw, transgender, hetero, homo, neutraal, blank, bruin, zwart en zelfs blauw, ja, ook ik was in de boomgaard te vinden. Haha!
Ik kijk terug op een leuke periode met veel grappen en grollen en toch ook serieuze gesprekken. Vier jaar heb ik het gedaan, toen werd ik de boomgaard uitgezet middels een onpersoonlijk e-mailtje dat ook nog een trap na gaf. Een zure appel, het zij zo.
Als ik die advertenties zie, krijg ik geen prikkel om te gaan bellen. Nogmaals het was leuk, met heel leuke mensen en dat voor slechts 7 euro netto per uur. Voor dat geld liepen we de hele dag in de boomgaard. Met mooi, aangenaam weer, in de regen (soms hoosbuien) en in de koude (begin oktober nachtvorst).
's Morgens om 8.00 uur beginnen. Om 10.00 uur een kwartiertje koffiepauze, om 12.30 uur een halfuur lunchpauze en om 15.00 uur een kwartier theepauze. Om 17.00 uur was het einde oefening. De pluk begon eind augustus, begin september en eindigde begin oktober. Zeg maar zo'n 6 á 7 weken.
De pluk werd afgesloten met een feestavond.
Ik deed het dus omdat het leuk was en omdat ik zinvol bezig wilde blijven ten behoeve van mijn herstel. Misschien mis ik het daarom niet; het was een soort therapie voor mij.

Wat doe ik hier?

Het was begin jaren 90 toen ik, zittend achter een bureau, me voor het eerst echt serieus afvroeg : "Wat doe ik hier?" Het bleef niet bij die vraag. Op die warrige periode keek ik later terug, toen ik een zwager van mij daarover sprak. Voor hem was ik om duistere redenen ontevreden. Logisch, want ik had een goed betalende baan, een fijn gezin en lieve partner, een huis enz. En ik had mijn HBO opleidingen tot een goed einde gebracht, wat mij tot de op dat moment hoogste functie bracht. Dus waarom klagen?
In die periode ging het erg slecht met het bedrijf waar ik werkte. De markt voor de detachering was weliswaar goed, maar het management op kantoor liet het afweten. Ik herinner me nog dat ik in die periode zelf geregeld een opdracht regelde. Een kwestie van ogen en oren open houden en een beetje nadenken. Niet veel later ging de zaak failliet. Ik had er bijna 10 jaar gewerkt.
Mijn geestestoestand zal ook te maken hebben gehad met een soort van midlife crisis, met de bekende bijbehorende vragen, inclusief die over mogelijke veranderingen. Ruim 10 jaar later kreeg ik weer die Wat doe ik hier? vraag voor getoverd. Toen vroeg ik me af, waarom mijn beide broers er niet meer waren en ik wel.
Het heeft even geduurd, maar sindsdien komt die vraag niet meer bij mij op. Misschien komt die vraag weer na mijn overlijden, als ik in het hiernamaals om me heen kijk : "Wat doe ik hier?" Tja, je weet maar nooit.

Uit eerste hand

Maandagavond keek ik naar een aflevering van een serie, waarin militairen kritische vragen gesteld werden. Een interessante uitzending van Kijken in de ziel (van militairen). Het was de tweede en er volgt nog een. De mannen (commandanten) en een vrouw (militair psychologe) kregen allerlei vragen voorgelegd. Soms lastig te beantwoorden, want men mocht niet alles zeggen. De hoge omes willen geen stennis met  mevrouw Hennis . Duidelijk werd wel de deplorabele staat waarin ons leger verkeert. Zoals gewoonlijk hoor, want dat is al eeuwen het geval. Gesteld werd ook, dat het huidige leger niet in staat zal zijn ons land te verdedigen in geval van een oorlog. Dat was begin jaren 40 ook al het geval.
In z'n algemeenheid is het dus zo, dat onze regering willens en wetens de mannen met een matige tot slechte uitrusting naar oorlogsgebieden stuurt.
Interessant was ook de vraag over het heractiveren van de dienstplicht. De respondenten vonden de plicht een goede zaak. Vooral voor de jongemannen zelf. "Op tijd je bed uit, discipline, saamhorigheid, respect, samenwerking enz. waren de trefwoorden. Militair gezien was het minder interessant, omdat de tijd van een jaar tot 18 maanden daarvoor veel te kort zou zijn. Men ging er ook van uit, dat dienstplichtigen niet altijd zouden willen vechten.
Er werd ook gevraagd naar de dreiging van een oorlog. Elk van de betrokkenen refereerde aan het Midden Oosten. Rusland was in hun optiek nog niet zo gevaarlijk. Hopelijk wordt in de derde uitzending naar Poetins visie gevraagd omtrent ons leger. Al weet ik niet of Poetin tussen zijn lachbuien door in staat zal zijn iets serieus te zeggen over de lachwekkende toestanden rond en in ons leger.
De dame en heren kregen ook de vraag voorgelegd hoe ze zouden reageren als een van hun kinderen het leger in zou willen. Toen werd het hier en daar even stil.....

Een dubbele bodem

De conceptoplossing voor de luifelstokken en de parasols, een pvc-pijp onder de wagen, heb ik opzij geschoven. Een pijp met de juiste diameter zou strak tegen de bodemplaat toch wat uitsteken. Ik overwoog toen twee pijpen met een kleinere diameter te gebruiken, maar met die oplossing was ik ook niet content. Vervolgens heb ik gedacht aan een rechthoekige kabelgoot, maar ook dat idee ging de prullenbak in. Wat nu?
Twee weten meer dan één. Sonja opperde om in de bagagebakken, onder de zitbanken, een dubbele bodem te maken. De hoogte hoeft slechts die van de dikste parasol en/of luifelstok te zijn. Ik zou de dunnere stokken bij elkaar kunnen doen in de ene bak en de dikkere parasols met iets meer ruimte in de andere. Op die manier blijft alles opgeborgen, maar elk op een aparte plaats. Zo kunnen de punten van de stokken en parasols geen luifel of tentdoek of andere bagage doorboren.
Voor de realisatie heb ik naast wat hout (plaatjes en latten) en schroeven ook meer ruimte aan de achterzijde van de bakken nodig. Ik zal ook de onderste rand, het drempeltje, moeten verwijderen. Dit idee laat ik ook even bezinken.
Als het overeind blijft, ga ik er morgen mee aan de slag.

Ook weer Marokkanen

Hier in ons land hebben we naast leuke ook veel kut-Marokkanen. De laatste groep bestaat uit lastposten en criminelen. In andere landen zijn ook leuke en kut-Marokkanen. Die laatsten zijn veel erger dan die van ons. Zij vormen namelijk de groep terroristen die Europa teistert.
Veel leuke, beschaafde Marokkanen schamen zich daarvoor. Denk ik. Anderen genieten van de aanslagen. Weet ik zeker.
Jammer, dat de Marokkaanse bevolkingsgroep telkens weer op een negatieve manier in het nieuws komt. Of zijn er ook wel positieve berichten? O ja, het voetbal en de burgemeester van Rotterdam.
In juni zweeg men over de identiteit van een Marokkaan die met zijn auto op een groepje Israëlische toeristen inreed. Hij was onwel geworden. Dat kan. Maar waarom dan opeens geen initialen of zo vermeld, zoals gebruikelijk is? Ik zou bijna gaan denken dat er meer aan de hand is met Marokkanen. En ik ben niet de enige.

Naar het zwembad

Oma is met de kleinkinderen naar het (overdekt) zwembad. Ik heb ze vanmorgen weggebracht. De kids hebben nog vakantie. Ik ook. Zonder gekheid, ik blijf liever weg uit zo'n overdekt zwembad of subtropisch zwemparadijs. Vanwege mijn paniekaanvallen.
Toen Tim nog klein was, ging ik samen met hem naar zo'n zwembad. Van tevoren zei ik dan tegen de kleine man, dat we maar een uur zouden gaan. En dat vond Tim een prima idee en ik een ramp. Maar het hoger doel deed mij toch weer over die drempel heen stappen. Vooral de combinatie van lawaai (echoënd geschreeuw van de kinderen), de drukte en de geur van chloor spelen mij daar parten. Laatst zei iemand als reactie op mijn weigering naar zo'n bad te gaan : "Kinderachtig hoor!" Dat geeft niet, want zo'n reactie geeft aan dat iemand niet bekend is met het fenomeen paniekaanvallen. Ik hoop dan maar, dat het de rest van haar/zijn leven zo mag blijven. Tegenover zo'n weigering staan veel andere activiteiten en situaties die ik wel durf aan te gaan. Tegen een uur of drie ga ik ze weer ophalen. Tot dan geniet ik op mijn manier van de rust. Namelijk door wat huishoudelijk werk te doen. Haha!

Moord in een onderzeeboot

De Deen Peter Madsen heeft zich ontdaan van een Zweedse journaliste, die met hem in een onderzeebootje een tripje maakte. In eerste instantie vertelde Madsen dat hij journaliste Kim Wall aan wal had gezet. Later veranderde hij zijn verhaal, misschien omdat zijn opzettelijk tot zinken gebrachte boot weer boven water was getakeld. Of omdat een romp van een mens in het water gevonden werd?
Het zal mij niets verbazen dat Madsen haar lastig gevallen heeft en haar vervolgens omgebracht en in zee gedumpt heeft. Al dan niet na het ontleden van het lijk. Het lijkt mij een goede zaak Madsen net zo lang te kielhalen, totdat hij de ware toedracht heeft verteld.

Leve het lawaai!

Hier in de buurt rijdt een jongetje op een fiets rond. Hij heeft op die fiets een namaakuitlaat. Dat ding maakt een geluid alsof er een motortje draait. Leuk om te horen en te zien. Dat moderne ding doet me herinneren aan mijn versie als kind. Die bestond uit een wasknijper en een stukje karton. Het spul zat op de vork van het spatbord aan het voorwiel geklemd. Het stukje karton raakte de spaken en die zorgden dan voor een ratelend geluid.
Vanmiddag was iemand met een motorfiets bezig. Telkens klonk een enorme herrie uit een uitlaat die niet bepaald van een decibel killer was voorzien. Er werd en ook rondjes gereden, terwijl het gas (met ingetrokken koppelingshendel) met de nodige regelmaat flink opengedraaid werd. Ook voor de woning ging het gassen door. Niet met de bedoeling iets af te stellen of te controleren, maar blijkbaar vanwege het geluid. Kortom, herrie in de buurt. Ach, so what?
Welnu, hier in dezelfde buurt zijn afgelopen week twee baby's geboren, een jongen en een meisje. Beide woningen zijn voorzien van uitbundige slingers en een grote ooievaar. Maar dat zal de motorrijder blijkbaar nog niet opgevallen zijn, toen hij daar voorbij reed.

Zwarte Zeurpiet

De supermarkt heeft een systeem, dat met handscanners is uitgerust. De klanten kunnen zelf kiezen of ze van zo'n modern apparaat gebruik willen maken of niet. Ik gebruik zo'n ding niet. Ik word er niet voor betaald. Het systeem rekent af op basis van de informatie die in de handscanner staat. Om de zoveel klanten moet de caissière een steekproef uitvoeren.  Het systeem geeft dat aan; de caissière zelf heeft daarop geen invloed. Ze gaat dan op de ouderwetse manier de inhoud van de tas of mand of wagen zelf ook een keer scannen. De uitkomst van de kassa moet gelijk zijn aan die van de handscanner.
Een meneer maakte daar ernstig bezwaar tegen. Dus dacht ik : "Heeft hij soms iets te verbergen?" Meneer werd boos en... ja hoor het woord discriminatie kwam weer tevoorschijn. Meneer was namelijk donker van kleur, had kroeshaar, dikke lippen en witte tanden (het woord neger is korter, maar ik durf het woord neger nauwelijks nog te gebruiken).
Het is voor zo'n caissière natuurlijk heel gênant om van zoiets beschuldigd te worden. Gelukkig weet zij en veel wachtende klanten beter. Velen weten inmiddels hoe bepaalde donkere, kroesharige, dik lippige mensen met witte tanden kunnen zijn. Een aangename bijkomstigheid was ook, dat er geen verschillen geconstateerd zijn.

Opvoeden

Onze taak zit erop. Gemakkelijk was het niet. Voor het opvoeden van onze kinds maakte ik gebruik van mijn gezond (wat heet?) verstand. Natuurlijk ook van de voorbeelden van mijn eigen opvoeding en de dingen die ik daarover zag, las en hoorde. Mijn eigen kijk op het dagelijks leven en persoonlijke ervaringen en de vorm van de dag speelden ook een rol.
Over het algemeen genomen zijn wij beiden wel vaak serieus bezig geweest met opvoeden. Kinderen moesten handelbaar zijn. Niet alleen voor ons, maar ook voor anderen, zoals familie, leraren, buren enz. Als ouders wilden wij zoveel als mogelijk op één lijn zitten en consequent zijn. Dat is wel handig, want kinderen zijn al vroeg slim. Die aanpak hebben we uitgeprobeerd met onze eerste hond, Asco. Haha! Asco was gesocialiseerd en voor iedereen handelbaar. Die hond heeft nooit geblaft : "Jij bent mijn baas niet!"
Natuurlijk doen vaders het anders dan moeders. Ook dat is een gegeven. Moeder zegt angstig : "Pas op!" of "Niet doen!", terwijl pa laconiek reageert met : "Leuk! Doe maar!"
Wat natuurlijk ook een rol heeft gespeeld is mijn persoonlijkheid. Dus deed ik ook soms dingen, die ik in wezen liever niet wilde doen. Of omdat ik op dat moment niet beter wist. Vreemd, maar waar.
Uitgangspunt was dat de kids voorbereid moesten worden op het leven van later. We waren overigens niet van plan om hen op hun 18e jaar de deur te wijzen, alsof het oud speelgoed is. Zo egoïstisch zijn we niet. Kinderen hebben ook hun eigen persoonlijkheid en komen vanzelf op het punt dat ze willen uitvliegen.  Wat ons betreft een direct gevolg van het opvoeden. Zoals gezegd : we gebruikten wel ons gezond verstand.
Natuurlijk waren we ook afhankelijk van de persoonlijkheid van het kind en zijn omgeving. Als ouders letten wij op met wat voor vriendjes ze omgingen. De 'verkeerde' (lees : met een lossere opvoeding) haalden wij er zo uit. Die verkeerde vriendjes spraken relatief veel over alcohol drinken, roken en achter de meiden aanzitten. Soms ook over school, maar in negatieve zin : je kunt beter werken dan leren. Dat zijn heel andere dromen / doelen dan willen slagen voor je eindexamen, een rijbewijs halen en een leuke baan vinden. Wij hebben nooit de omgang met dat soort vriendjes verboden. Ze mochten zelf ervaren en erachter komen, dat die vriendjes niet bij hen pasten. Als ouders zijn we daar heel subtiel mee omgegaan. Zeg maar : vinger aan de pols en stiekem sturen. Haha!
We zijn trots op al onze kids. En ja, ik heb fouten gemaakt, net als mijn ouders. Net als met mij is het nu aan de kids het op die punten anders te doen. Ja, anders en dus niet beter. Als men over de generaties heen het beter gedaan zou hebben, zou de wereld er nu heel anders uitzien. Anders dus. En dan maar op hun beurt afwachten wat hun kinderen er later van vinden.

Aanvaring op zee

Zit ik toch weer met opgetrokken wenkbrauwen aan te horen dat een Amerikaans oorlogsschip op zee door een tanker aangevaren is. Alsof twee mensen gewond zijn geraakt, omdat ze in de Sahara tegen elkaar aangelopen zijn. Ik bedoel : in zo'n grote ruimte zijn en dan toch tegen elkaar botsen.
Komt bij de techniek. Zo'n oorlogsschip heeft de meest moderne snufjes aan boord. Een tanker lijkt me een groot stuk metaal, dus over het hoofd zien lijkt me onwaarschijnlijk. En dan zijn er nog de moderne communicatiemiddelen, die zeevarenden in staat stellen met elkaar te communiceren.
Alles bij elkaar wat mij betreft een domme actie, vooral van het oorlogsschip. De dommigheid van de commandant heeft wellicht 10 mensen het leven gekost.
Oorlogsschepen zijn vaker betrokken bij dit soort incidenten. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden. Of is het de bekende arrogantie? Het is een oudje, maar het blijft leuk :

Voetbalcompetitie 2017 - 2018

Het is weer de tweede speeldag van menig voetbalcompetitie. Dus kijk ik de zaterdagavond en de zondag naar de samenvattingen.
Ik ben afgelopen zomer door Ajax benaderd om daar als hoofdcoach aan de slag te gaan. Maar dat leek mij niets, ik heb toch nauwelijks ervaring opgedaan, laat staan succes geboekt bij een Nederlandse topclub of tob-club? Ik moest wat oefeningen en een gehoortest doen en ben toen afgewezen. Ik was niet flexibel genoeg en mijn gehoor is nogal matig. Toen heeft Marcel Keizer het baantje gekregen. Als trekpop van de heren Overmars, Bergkamp enz. was hij een stuk soepeler dan ik en zijn gehoor is prima. Dus papegaaien zal geen probleem zijn. Dat hij van voetbal net zoveel af weet als ik, blijkt wel uit het spel van Ajax sinds zijn benoeming. Maar dit even terzijde.
Ajax schreeuwt dat het spelers moet kopen. Onzin, want motivatie, gedrevenheid, professionaliteit en enthousiasme, zaken waar het nu aan ontbreekt, zijn immers niet te koop. Daar is geen geld, maar een goede trainer voor nodig.
Ik zag Hoffenheim verliezen van Liverpool. De Duitsers vonden het aangaan van persoonlijke duels belangrijker dan in teamverband scoren. Hoffenheim speelde geregeld met maar 10 man. Hun spits Wagner stond om de haverklap minuten lang in buitenspelpositie het spel te bekijken. Gek dat zijn trainer Julian niet ingreep, want meneer was zo niet aanspeelbaar. Maar wellicht was het een gevolg van hogere voetbalkunde. Of  toch weer die blessure aan zijn been? Ik weet de reden niet, maar gisteren zat Wagner op de tribune. De penalty van Hoffenheim leek nergens naar. Ik zou die ongeconcentreerde slapjanus Kramaric, die de strafschop als een terugspeelbal naar de keeper van Liverpool trapte, subiet gewisseld hebben. De terreinknecht had zeker gescoord.
Chrystal Palace verloor wederom. Trainer Frank de Boer is dus nog zonder punten. Thuis en uit verloren. Een goed begin is het halve werk, zegt men. Ik ben benieuwd hoe lang De Boer het uithoudt in Engeland.
Tja, en dan Peter Bosz en Borussia Dortmund. De Duitsers zijn erg onder de indruk van de kwaliteiten van de zeer goed Duits sprekende Nederlander. Bij Ajax is men totaal vergeten dat het voetbal om de resultaten gaat en niet om vriendjes(politiek). Hoe anders is het in Dortmund. Daar steunt men Bosz in zijn opvattingen. Ook in de kwestie Dembele.

De pijp in

Na lang wikken en wegen hebben wij besloten, dat de stokken van de luifel en de bustent niet meer in de bagagebak verdwijnen. Het lastige van die stokken is dat je tijdens het opruimen een stekende beweging maakt in de bak. In die bak liggen ook de luifel en de bustent en de tochtstrook voor onder de wagen. De kans dat die beschadigd kunnen raken is vrij groot.
Al eerder had ik de onderkant van de wagen eens goed bekeken. Daar is genoeg ruimte om een pvc pijp op te hangen. Het worden twee stuks van 1,50 meter lang met een diameter van 80 mm. Een pijp van een grotere diameter zou handig geweest zijn, maar die leidt tot een kleinere grondspeling van de bus. Dus worden het er twee met totaal meer capaciteit. Natuurlijk voorzien van een eindkap (voorop) en een afneembare dop aan de achterzijde. Aan het eind van de buis ga ik materiaal aanbrengen, dat eventuele schokken kan opvangen. Als ik onverhoopt krachtig remmen moet, schuiven de stokken tegen het einddeksel. Die klap moet opgevangen worden. Het zou een raar gezicht zijn, wanneer ik na het remmen voor me opeens tentstokken onder de wagen tevoorschijn  zie komen!
De schroefdop wordt van een slot voorzien en een touwtje (in het midden een gaatje) tegen mogelijk verlies.
Ik moet erop letten, dat ik al het daarin opgeborgen materiaal weer gemakkelijk kan pakken. Sommige stokken zijn korter en kunnen dus bij afremmen naar voren schuiven. Ik maak daarvoor een soort stootrand in de pijp. De 'slee' ligt aan het eind van de buis, terwijl het begin van het sleeptouw vooraan ligt.
Als ik niet zo'n voorziening zou maken, moet ik de wagen op een flink steile helling plaatsen of omhoog krikken om de buis te kunnen legen. Haha! Ik zou ook aan beide uiteinden een schroefdop kunnen plaatsen. Maar die oplossing kost wat meer centjes en vergt twee doppen los- en/of vastzetten. Dubbel werk dus.
De bustent- en luifelstokken-pijp wordt onder het chassis gehangen in beugels. Ik heb ook al gezien, dat de twee 80 mm buizen naast elkaar hoger komen te hangen dan de rest van het chassis. Dus ik hoef niet bang te zijn, dat de buis van het chassis geslagen wordt, door bijvoorbeeld verkeersdrempels of andere obstakels.
Ik laat dit concept even sudderen, alvorens ik tot realisatie overga.

Verhuizen

Vanmorgen ben ik met Ben meegegaan om wat kantoorinrichting te verkassen. Hij had een joekel van een aanhanger achter zijn bus hangen. Een tandemassers. Eerder had ik hem mijn hulp aangeboden, toen hij over de klus sprak. Dus stond ik vanmorgen om 8.00 uur buiten. Het regende niet meer. Ik dacht nog even aan de bezoekers van Lowlands. In de nattigheid en de prut feestvieren. Met recht feestvarkens. Vooral voor wie het terrein op maandagochtend heeft gezien. Wat een kolere bende laten die feestvarkens achter.
Vanwege de klus had ik een lange broek aangetrokken. Wat een vreemd gevoel na al die weken in de korte te hebben rondgelopen.
Wij hadden het droog en we hielden het zo. Dankzij de enorme aanhangwagen en de trekkende bus hoefden we slechts twee keer heen en weer te rijden, om de hele mikmak over te brengen. Maar wat een gesjouw zeg. Tja, dan merk ik dat mijn lijf een jaartje ouder is geworden. Maar ik heb geen rare bewegingen gemaakt en zware spullen met verstand getild. Er was wat tijd voor nodig om te beseffen, dat mijn geest jonger is dan mijn lijf. Maar zo gaat het prima.

Hotel Polski

Vanmiddag was ik Fenna met een tennisbal laten uitrazen, toen ik een jongeman zag komen aanlopen. Hoewel, waggelen is een beter woord. Hij zag er vermoeid uit en had moeite op de been te blijven.
Vanwege zijn vreemde manier van lopen ging Fenna nieuwsgierig op hem af. De man keek op (tuurde voorheen naar zijn smartphone natuurlijk) en begon mij in een mij vreemde taal aan te spreken. Ik ging er maar vanuit dat hij Pools sprak, ook vanwege zijn voorkomen. Hij liet op zijn telefoon een adres hier in Dronten zien. Toen ik het adres Agripark niet direct plaatsen kon, vroeg ik in mijn beste Pools : "Hotel Polski?" Hij lachte zowaar en was duidelijk opgelucht toen hij merkte dat ik hem begreep. Op dat adres bevindt zich een zogenaamd Polen hotel. Toen ik de straatnaam Morinel uitsprak (Agripark is een zijstraat), fleurde hij helemaal op. "Yes, Morinel, Morinel!", riep hij enthousiast. Ik zei hem dat hij nog 1 km te gaan had. De wandelaar begon in het Pools een heel verhaal op te dissen. Met zijn vingers liet hij al vertellend zien dat hij van Amsterdam, via Almere en Lelystad naar hier was gelopen! Nou, dat geloofde ik zonder meer, want zo zag ie er wel naar uit : doodop. Ik gebaarde hem dat ie even moest plaatsnemen op een betonnen rand van een carport. Dat deed hij. Hij bleef praten en dat was maar goed ook, want ik spreek geen Pools en ik begreep er gelukkig geen snars van.
Toen vroeg hij opeens : "You car?" hij maakte stuurbewegingen. Ik wist wel wat ie van mij wilde, maar ik zei : "My car? Garage! Kaput! Dead! Tot! Sabotage! No -ik maakte net als hij stuurbewegingen- car!" Tja, ik gooide maar van alles in de strijd om te voorkomen dat ik hem de laatste km weg zou moeten brengen. Hij slaakte een zucht, stond op en slofte verder.

Potten met kwasten

Voor alle duidelijkheid, het gaat over dingen. Ik heb twee potten met elk een speciaal mengsel. Het basismengsel is wat terpentine gemengd met wat lijnolie. In de ene pot heb ik daar rode menie aan toegevoegd en in de andere pot zwarte, roestwerende grondlak.
Ik heb met die beide potten inmiddels goede ervaring opgedaan. Zoals in het motorcompartiment op een spatbord (onder de accu) met het rode en onder de wagen met het zwarte mengsel. Het spul vloeit lekker en kruipt zelfs omhoog op geroeste oppervlakten.
De droogtijd is uiteraard langer vanwege de lijnolie. Om de beide potten gebruiksklaar te houden, heb ik in elke pot een afgezaagde kwast staan. Ik kan de deksels erop schroeven, terwijl de kwasten in de potten staan. Ons bent zunig! Ik heb de kwasten op lengte afgezaagd. Zodra ik een kwast wil gebruiken, steek ik de steel in een stukje pijp. Dan is ie weer op normale lengte.
Al met al een stuk goedkoper dan bijvoorbeeld Owatrol. Heel goed spul, hoor. Maar het geld wil nog steeds niet op mijn rug groeien. Haha!
Om die reden loop ik soms een kringloopwinkel binnen. Dit keer had ik geluk. Ik zag een jerrycan staan, met de dop aan de zijkant. Ik dacht gelijk aan ons vuilwatertankje (links op de foto), dat te klein gebleken is. De jerrycan die ik nu zag was net zo plat en bleek een brandstoftankje te zijn voor een bootje. De inhoud is 2x die van het kleine. De extra uitstroom (zit een slangetje aan dat in de tank tot op de bodem reikt) is geen probleem. Die zit aan de bovenkant en is gemakkelijk te dichten. Nu nog van buiten schoonmaken en een keer omspoelen en we hebben een iets grotere vuilwatertank. Ik heb gelijk maar de chaos in mijn rommelkrat opgeruimd. Het is een bak met allerlei gereedschap, lak, olie enz. die ik voor het onderhoud van de camper gebruik.
Terwijl ik wat aan het opruimen ben, liet ik wat vallen. Klinkt er vanaf de tuinbank een driejarig kinderstemmetje dat vraagt : "Gaat het goed opa?" Opruimen is soms nog leuker zijn dan je denkt.

Barcelona

Ik mag dan een bloedhekel hebben aan de stierenmishandelingen in Spanje, maar zo'n aanslag wens ik geen enkel land toe. Wat een ellende! Het wachten is op een soortgelijke aanslag hier in ons land. Dat het gaat gebeuren is zeker. Maar wanneer?
Het is een complexe situatie geworden, de relatie tussen de Arabische en westerse wereld. Het begon, wat mij betreft, met de vestiging van de staat Israël. Foute boel. Een enorme blunder, die bijna 70 jaar later aantoont dat die twee culturen niet bij elkaar passen. Maar men heeft daar niets van geleerd.
Er was een tijd, dat ons leger ons land beschermde. Een tijd waarin aan de grenzen gecontroleerd werd. Tegenwoordig stuurt men ons halfbakken leger naar het buitenland, om daar te vechten en zelfs te sneuvelen voor het fenomeen vrijheid of democratie. Tot nu toe zonder enig vooraf beoogd resultaat, maar wel met veel meer slachtoffers. Zowel daar als hier in het westen.  Een gevolg is ook dat de islamitische vijand naar hier komt, om hier hun gram te halen. Het wordt hen gemakkelijk gemaakt, want wij halen graag 'vluchtelingen' binnen. De rode loper ligt klaar. De Somalische piraten die van zee gejaagd zijn, komen nu als vluchtelingen om alsnog hun buit binnen te halen. De islamitische terreur wordt door NGO's met scheepsladingen tegelijk Europa binnen geloodst. Onder grote euforie van regeringen en kortzichtige aanhangers :  "Hoera, we krijgen weer vluchtelingen!" Zonder het besef dat men die volksverhuizing zelf gecreëerd heeft.
Vervolgens gaat men het aldus geïmporteerde symptoom, dat terreur heet, bestrijden. De domheid ten top. Het bewust in gevaar brengen van landgenoten vanwege het blindstaren op quasi zielige doch sluwe mensen. Vergelijk het met een pedofiel in huis halen vanuit de gedachte : die vent moet toch ook een bed hebben. Dat ie aan je kinderen zit, jammer dan.
Wanneer verstandige mensen zeggen dat de grenzen dicht moeten of dat ook werkelijk doen, dan staat alles wat links en/of EU is op de achterste poten. Dan is het voor hen weer tijd om die mensen met gezond verstand te demoniseren. En zeg nou niet dat al die terreur niets te maken heeft met de islam. Wie dat denkt, gelooft nog in Sinterklaas. Tja, het is een gekke, vooral naïeve wereld geworden.

Winifred Atwell

Bij een van mijn vriendjes thuis stond een piano in de woonkamer. Aan de muur hingen twee gitaren. Als het even mocht pingelde ik met een vinger op die piano. Dat muziek instrument boeide mij vanwege een 45 toeren plaatje dat we thuis hadden. Dat was een plaatje van Winifred Atwell. Ik heb lang gedacht dat die mevrouw meer vingers had dan ik. Wat kon zij snel en goed pianospelen. Ze leeft niet meer, maar haar pianospel is er nog :

Velgen en remklauwen

Vandaag heb ik de zoveelste klussenlijst afgerond. Ik heb de voorste wielen een voor een van een tweede laklaag voorzien. Toen het eerste wiel was verwijderd, viel mij de roestbruine remklauw op. Geen gezicht dat bruin, ook al zit dat belangrijke ding verscholen.
Ik ben toen aan de slag gegaan met de staalborstel. Van dat oude geval heb ik de punt afgezaagd. Daar zaten inmiddels geen haren meer op. Ik had meer haren nodig aan het uiteinde, dus weg met de kale kop. De klauw heb ik daarna met een antiroestmiddel behandeld. Voorzichtig natuurlijk, want de schijf moest onbevlekt blijven. Ik heb de schijf afgedekt met een stuk plastic.
Toen ik zo bezig was heb ik de rand in het midden van de schijf ook maar gedaan. Die was ook al roestbruin, al kreeg ik die laag er heel gemakkelijk af. Terwijl dat spul aan het drogen was, heb ik de velg licht opgeschuurd en van de tweede laklaag voorzien. De binnenkant heb ik ook gelijk schoon geborsteld. Van het een komt het ander. Daarna heb ik het wiel weer gemonteerd.
Aan de andere kant moest ik eerst een randje wegslijpen, zodat ik de krik op een verantwoorde manier kon plaatsen. Men heeft in het verleden een keer een stuk plaatwerk vervangen. Daarvan stak een rand uit, zodat de chassisbalk ter plekke niet meer helemaal vlak was.  Dat slijpen moest op een goede manier gebeuren, zonder de chassisbalk te raken. En dat lukte.
Natuurlijk heb ik net als bij het eerste wiel een extra bok gebruikt en wiggen tegen het andere voorwiel geplaatst. Veiligheid voor alles. Ik bedoel het is geen leuk gezicht iemand onder een wagen te zien liggen stuiptrekken. Brrr!
Het is geen dagelijks werk, dus stond ik toch even raar te kijken, dat ik daarmee zo'n 2 uur bezig was. Met als resultaat twee opnieuw behandelde velgen en gereinigde remklauwen.

Blue Moon

Velen kennen het nummer van de film An American werewolf in London (jaren 80). Ik ken het al sinds mijn jeugd. Het nummer kwam later ook nog even naar voren in een aflevering van de serie M.A.S.H.  We zijn decennia verder, maar zingen kunnen ze nog. The Marcels met Blue Moon :

De minderheid telt

Het valt steeds meer op, dat minderheden zich vaker en meer gaan verzetten tegen de meerderheid. En laat het nou toevallig(?) allemaal links georiënteerde mensen zijn. Omdat er een paar zeurpieten zijn, moet Zwarte Piet worden afgeschaft. Omdat er een paar mensen vinden dat ze noch meneer noch mevrouw zijn, moet de rest maar hun sekse opgeven. Omdat een (eigenwijze) vluchteling verdrinkt moeten alle vluchtelingen gratis zwemles van ons geld.
Sinds Trump gekozen(!) is tot president demonstreren linkse mensen tegen hem en zijn besluiten. De minderheid wil telkens weer zijn zin doordrukken. Typisch links gedrag.
De democratie staat onder druk, de verdeeldheid neemt toe. Onze regering doet daar ook aan mee. Door maatregelen te treffen, waarvan ik met 100% zekerheid weet, dat de meerderheid het daar niet mee eens is. Een vervelende bijkomstigheid is ook de rol van de media. De linkse media, die eenzijdig melding maakt van quasi misstanden en/of gebeurtenissen. Zelfs onze nationale omroep is links en ver van objectief, wat het zou moeten zijn.
Een naar bijverschijnsel is, dat je vooral niet een andere mening erop na moet gaan houden. Doe je dat wel, dan ben je een racist, een vreemdelingenhater, een slavendrijver, een seksist enz. Typisch linkse reacties bij gebrek aan voldoende intelligentie.
Ik ben het ook oneens met het voorstel om herenfietsen te verbieden. Je weet wel, zo'n degelijke fiets met een notenkraker tussen balhoofd en zadel. Ik heb als kind ook op zo'n fiets gereden. Die was van mijn pa. Met mijn lijf schuin tussen die notenkraker en de trapas. En dan maar fietsen. Gevaarlijk? Welnee! Niemand droeg een helm in die tijd. Gewoon omdat men oplette en behendig was. En jongens wilden graag als een kerel overkomen.
Maar ach, de ene groep wil weer echte jongens en mannen terug, de ander wil verder het pad op met de watjes en mietjes.

Ducato op de brug

Gisteren wierp ik een blik op onze kalender. De rest van de week oogde maagdelijk, dus besloot ik de dhz garage eens te bellen. Ik wilde weten of ik deze week daar terecht kon, om de wagen op de brug te zetten. De bedoeling is de onderkant eens goed te bekijken en eventueel tegen roestvorming te beschermen en/of roest te bestrijden.
Aan de andere kant van de lijn vroeg eigenaar Ab of ik morgen, vandaag dus, tijd had. Ik kon vanaf 10.00 tot 14.00 uur bij hem terecht. Dat aantal uur zou ruim voldoende moeten zijn, dus ik maakte een afspraak.
Vanmorgen was ik stipt op tijd aanwezig en reed de camper de brug op. Een van de aanwezigen gaf wat aanwijzingen, want de brug is iets breder dan de camper. Daarna volgde een korte uitleg van de hefbrug en omhoog ging de camper!
Niet al te hoog, want ik wilde eerst het reservewiel verwijderen. Die zit achter aan de onderzijde in een rek. Ik heb eerst twee bouten in de slaapruimte gelost, die het rek omhoog houden. Daarna kon ik de beide dragers opzij schuiven en het rek laten zakken. Vervolgens heb ik het reservewiel eruit gehaald en apart gelegd.
De avond ervoor heb ik eerst een lijstje gemaakt met dingen die ik zou willen doen. Daarna heb ik de benodigde spullen verzameld in een bak. En een tas, want het was wat veel. Bovenaan stond een anti roestbehandeling. Ik wilde ook het reservewiel schoonmaken, zodat ik het alter zou kunnen lakken.
Ik wilde ook de kabelboom van de trekhaak inpakken / beschermen. Na aankomst heb ik de tas en de bak met het materiaal gelijk uit de wagen gehaald en naast de brug neergelegd. Ik heb de wagen eerst nog hoger gezet, zodat ik er onderdoor kon lopen. Een beetje gebukt, want anders moest ik met mijn armen omhoog werken. Het was dus kiezen of delen.
Ik heb eerst het rek schoongeborsteld en de rest van de onderkant van de wagen. Daarna ben ik gaan tjetten en spuiten. Wat een leuk werk! Ik had twee spuitbussen met tectyl gekocht van Valvoline. Het kwasten deed ik met de lijnolie, want die kruipt omhoog en in alle kieren, naden en gaatjes.
Toen ik de dieseltank had gespoten, veranderde hij in goud! Ik maakte een sprongetje van vreugde......
Helaas kwam er toen vroegtijdig een eind aan mijn geklus. Ik stootte namelijk mijn kop tegen de aftapplug van het carter! Dat deed flink zeer. Maar dat krijg je als een voormalige kantoorpik onder een brug gaat staan werken. Haha! Het bloedde behoorlijk, het bloed over mijn gezicht, maar dat heb ik weten te stelpen. Daarna ben ik bijna even vrolijk verdergegaan, hoor.
Ik ben met de voorgenomen klussen heel ver gekomen. Enkel de kabelboom van de trekhaak heb ik niet aangepakt. Ik had inmiddels hoofdpijn gekregen en besloot het werk af te ronden. Ik ben desondanks tevreden. De kabelboom kan ik ook in de loods aanpakken en dat klusje heeft geen haast. Net zoals het lakken van de velg van het reservewiel.
Ik weet nu dat het me daar in die dhz-garage prima bevalt. En dat ik een helm op moet zetten als ik weer daar ga klussen. Haha!

Terug naar Armenië

Wat een heisa zeg om een moeder met twee kinderen, die terug moeten naar Armenië. Die mevrouw heeft willens en wetens een aantal keren de keus gemaakt om ondanks diverse keren  'nee' uiteindelijk in deze ellende te belanden. Heel onverstandig van haar om zo met het welzijn van haar kinderen om te gaan.
Helaas zijn er weer mensen die dit zielig vinden. Zielig voor de kinderen. In plaats die waardeloze moeder aan te spreken, kloppen ze bij de overheid en medeburgers aan. Alsof het opeens kinderen van de staat of van anderen zijn. Kindermisbruik, dat is het. Hun moeder heeft hen opzettelijk in de steek gelaten met hulp van andere onnozelen. Kinderen als chantagemiddel. Kindermishandeling, dat is het ook. Kinderen als speelbal voor volwassenen. Men zou die moeder daarvoor moeten straffen. En de kinderen? Gewoon nasturen. In Armenië is er niets aan de hand. Hoewel... men heeft daar geen sociale voorzieningen zoals hier.

Religieuze verzinsels

Vanwege mijn opvoeding en interesse, volg ik geregeld docu's over het geloof. Over verschillende soorten van geloof, sekten en groeperingen. Een aantal keren betrof het gelovigen, die uit hun geloofsgemeenschap willen  stappen. Vanwege onvrede of het verlangen naar meer vrijheden.
Als iemand gewag maakte van dat soort plannen, kwam de waarschuwing dat zijn familie de gevolgen zouden moeten dragen. Die varieerden dan van een periode waarin men genegeerd werd tot verbanning toe. Met als toetje het dreigement : wie onze club verlaat, komt in de hel. Logisch dat de maagd Maria af en toe spontaan begint te huilen.
Ach ja, mensen hebben zo hun eigen regeltjes toegevoegd aan de rode draad van de Bijbel. Regeltjes zoals kledingvoorschriften, haardracht, de ondergeschikte rol van de vrouw en de vaak bazige, dominante van de man enz. Opvallend genoeg wordt dat soort menselijke verzinsels door veel volgelingen zonder meer geslikt en gevolgd.
In het algemeen worden leden bij voorkeur dom gehouden. Het is net als in militaire dienst : je wordt niet geacht zelf na te denken enkel te doen wat er gezegd wordt. Wie gelooft daar in?
Toen ik besloot niet meer naar de kerk te gaan, kreeg ik ook te maken met druk vanuit de kerk. Die ging zelfs zo ver, dat ik kon kiezen tussen actief mijn geloof belijden (= wekelijks naar de kerk gaan) en anders geschrapt worden als kerklid. Men wilde ook dat ik een groter deel van ons inkomen aan de kerk zou afstaan. Ik ken de Bijbel voldoende om te weten, dat dit soort regels niet van onze Lieve Heer of God komt, maar van sikkeneurige machtswellustelingen. Het is natuurlijk ook raar dat ik in naam van God gedoopt ben, maar dat mensen, andere kerkleden, mij eruit kunnen gooien.
Leid ik sindsdien een goddeloos bestaan? Volgens mij niet. In het verre verleden is een basis gelegd. Die is er nog steeds.

Net meccano

Mijn pa bracht een paar keer een doos bouwmaterialen mee na weer een afwezigheid van weken. Het speelgoed heette Meccano. Groene, metalen strips, rode en goudkleurige wielen en grijze bandjes. En natuurlijk koperkleurige boutjes en moertjes. De begeleidende gebruikershandleiding was in het Engels, dus niet leesbaar voor ons. Maar dat kon de pret en de creativiteit niet drukken!
We hebben heel wat in en uit elkaar gesleuteld.
Vanmorgen dacht ik weer aan dat Meccano. Samen met Ben heb ik een stalen stelling gedemonteerd en die na transport weer opgebouwd in de loods. Het metaal woog wat meer. de stelling bestaat uit vijf staanders met horizontale draagarmen links en rechts. Ze zijn met vier bouten verbonden door stalen steunen. Een boven en een onder.
Op die stelling hebben we al het pijpmateriaal gelegd. Keurig geordend natuurlijk. Leuke klus. Maar als ik mocht kiezen, dan toch liever dat ouderwetse Meccano. Lekker op de grond liggend iets leuks bouwen van zeer licht materiaal.

Miljoenen kippen wacht de dood

Vanwege de fipronil worden miljoenen kippen vermoord. "Geruimd' heet dat hier. Weer zo'n voorbeeld waarin geen enkel respect is voor een dier. Onze Fenna, en menige andere hond en kat, worden ook met dat spul behandeld tegen luizen en vlooien in de vorm van druppels.
Hoe lang zijn die kippen al besmet? Misschien eten we al jaren probleemloos zowel het vlees als de eieren. Ik heb bij mezelf en anderen om mij heen niets gemerkt. Er vanuit gaande dat ze allemaal, inclusief mijzelf, al luis- en vlo-vrij waren voor het gebruik van fipronil. Al ging ik na het lezen van de berichten over de 'besmetting' toch even achter mijn oren krabben en kreeg ik de kriebels. Voor mensen die gestopt zijn met het nuttigen van kippenvlees en/of eieren een waarschuwing : u kunt last krijgen van hoofdluis!
Laten we wel zijn, als ik maanmannetjes zie die een bepaalde stof in een ruimte rondspuiten, dan betwijfel ik of dat spul onschadelijk zou zijn. Net zoals bij het verwijderen van asbest. De mannetjes lopen in maanpakken, maar de passerende burger niet. Men roept maar wat.
Afgelopen weekend zijn weer veel dieren omgekomen wegens een brand. Komt er nooit een eind aan?

Vakantie in de regen

...moe...

Helaas regent het vandaag. Jammer voor de Meerpaaldagen. Voor veel mensen eindigt de vakantie deze week. In mineur vanwege de regen? Wie zal het zeggen.
Ooit heb ik een keer een, tja wat zal ik zeggen, rot- passende opmerking gemaakt tegen een van de naargeestige leidinggevenden die ik gehad heb. Meneer kwam terug na drie weken doorgebracht te hebben in Schotland. Toen hij die maandagochtend op de afdeling kwam (zoals hem gebruikelijk zonder te groeten), beklaagde hij zich over zijn vakantie. Hans had drie weken in de regen doorgebracht. Hij had medelijden met zichzelf. Ik keek vanuit mijn stoel omhoog en zei droogjes : "Ja Hans, vakantie moet je nu eenmaal verdienen hè." Vond meneer niet leuk. Toen ie weer verdwenen was, begonnen mijn medewerkers pas te lachen. Een beetje laat.
Met vakantie is het net als met werken gesteld : je mag er zelf invulling aan geven. Ben je optimistisch, dan wordt het toch leuk.

...het voordeel van regen...

Laat was ook Fenna vanmorgen. De Friezin is na een dagje met Emma doodop. Ze lag voor half dood in haar mand uit te slapen. Normaal komt ze direct overeind om mij met een kwispelende staart te begroeten. Maar vanmorgen dus niet. Zelfs toen ik haar bak met de bekende bruine boterham met leverpastei weer op haar plek zetten, verroerde ze geen vin poot. Terwijl ik van mijn ontbijtje genoot en even het laatste nieuws las, kwam madame tergend langzaam overeind. Ze sjokte naar haar bak en maakte die leeg. Toen ze klaar was, was ik er als de kippen bij om haar richting de voordeur te dirigeren, anders was ze weer in haar mand gekropen. Het miezerde buiten.
Een uur later regende het flink. Kippen, Fenna, dat anti-luizenmiddel wordt ook voor Fenna gebruikt. In de vorm van druppels in haar nek. Dat is niet meer nodig. Ik geef haar gewoon eieren.

Genieten van succes

Als ik iets tot een goed einde weet te brengen, geniet ik ervan. Dat fijne gevoel werkt ook motiverend voor een volgende klus. Ik houd daarom van een planmatige, georganiseerde aanpak. Als ik een woning wil verbouwen, doe ik dat daarom stapsgewijs. Van boven naar beneden. Als de zolder klaar is, ervaar ik dat als een succes. Het motiveert mij om het volgende vertrek aan te pakken, want ik kan met een goed gevoel achterom kijken.
Hoe anders is het met mensen die eerst een heel huis slopen. Ze raken in paniek en gedemotiveerd door de enorme chaos, die ze zelf hebben aangericht. Ze weten vaak niet waar ze moeten beginnen met opknappen of springen als een kangoeroe door de puinbak en zijn overal mee bezig. Zo zien ze weinig resultaten. Zo'n aanpak is niets voor mij. Veel te demotiverend.
Ook binnen een ruimte maak ik gebruik van dezelfde aanpak. Zo hebben wij een keer een badkamer verbouwd. Maar we hebben geen dag zonder douche gekend. Een kwestie van vooraf nadenken en een beetje slim zijn. We konden al gebruik maken van de nieuwe douche, voordat de ruimte betegeld was. We hadden namelijk de wanden met plastic afgedekt. Haha! Nadat iedereen 's morgens gedoucht had, gingen de tegels erop.
Ook in die kleine ruimte werden stap voor stap successen geboekt. Slopen is een minder leuke klus dan het opbouwen. Vooral als je met regelmaat terug kunt kijken op afgeronde (tussen)resultaten.
Eigenlijk is die hele manier van werken gelijk aan die van mijn projecten gedurende mijn loopbaan : gefaseerd, planmatig en /gestructureerd / georganiseerd. Ook daar genoten we van elk behaald succes(je). Het fijne was ook, dat we vooruit kijkend konden zien, dat we vorderingen maakten : telkens weer een klus afstrepen.

Meerpaaldagen 2017

Begin deze week is men begonnen met de voorbereidingen op het Redeplein voor de Meerpaaldagen. Elk jaar is het feest hier in het dorp.Bedrijven en vrijwilligers stropen de mouwen op, om er weer een gezellig feest van te maken. Jaar in, jaar uit. Petje af hoor!
Er is voor elk wat wils. Iedereen wordt vermaakt, van jong tot oud, kinderen, vrouwen en mannen. En transgenders, al worden zij niet apart genoemd. Daar hoort men hier verder niets over.
Drie dagen en avonden feest, dat vastgelegd is in een programmaboekje. In dat boekje zag ik tot mijn stomme verbazing de naam van Ronnie Tober. Ik zei tegen Sonja : "Leeft ie dan nog? Of komt ie in een rolstoel?"
Ik zie hem nog als jonge Amerikaan bij Willem Duis zitten met zijn Amerikaans accent. We waren toen net terug van Curaçao (1963). Hij zat links van de goudvis. Zijn liedjes vond ik niet zo boeiend. Maar wat wil je in een tijd, waarin de popmuziek alles verdrong?
Ik hoop dat we nog een paar dagen droog weer hebben. Vanaf zondag mag het weer gaan regenen. Dan hebben we zeker weten weer een paar zeer leuke Meerpaaldagen achter de rug.

Terug naar AF

Gistermiddag ben ik naar de Fiat dealer gereden. Ik had gehoopt 's morgens gebeld te worden i.v.m. de ontvangst van de nieuwe motorkapvergrendeling, die ik besteld heb. Maar het bleef stil. Na de lunch ben ik naar de loods gereden. Omdat ik toch in de buurt van de dealer zou komen, besloot ik een gokje te wagen. Wat bleek? De vergrendeling was die ochtend al binnengekomen, maar de receptionist kon het telefoonnummer dat ik had opgegeven niet meer terugvinden..... Ik zei maar zo : ik zei maar niets.  Hoe dan ook, ik was blij dat ik de oude kon vervangen.
In de loods ben ik aan de slag gegaan. De oude vergrendeling vervangen door de nieuwe was zo gebeurd. Ik hoopte het probleem van de solenoid (elektromagneet om de motorkap elektrisch te ontgrendelen) op te lossen door de wet over kracht, arm en moment toe te passen. Met een stevige strip heb ik het trekarmpje verlengd. Ik kon de kap toen met één vinger openen; dankzij de langere arm. Maar die oplossing leverde een ander probleem op : de afstand waarover de kabel getrokken moet worden om de kap te ontgrendelen, was ook langer geworden! Helaas trok de solenoid slechts 3 cm en geen 8 cm.
Ik heb de solenoid en de bedrading maar verwijderd. Ik heb de originele kabel gemonteerd en het verlengstuk op de nieuwe grendel laten zitten. De kap ontgrendelt erg soepel. De langere arm kan ik nu gebruiken voor ontgrendeling indien de kabel het weer zou begeven.
En de solenoid? Misschien zet ik hem op het portier aan de passagierskant. Dan kan ik hem vanuit mijn stoel met een druk op de knop ontgrendelen als er aan die kant iemand wil instappen. Nu moet ik uit mijn stoel komen om bij die deurknop te kunnen komen. Dat krijg je met die brede wagens.

Net als Junior

Gisteren kwam een gezin voorbij met een hond. Het liep langs ons tuintje. Op voorhand gaf ik Fenna het commando dat ze op haar plaats moest blijven : "Blijf!".
Hun hond, een pitbull, leek sprekend op Junior van Cesar Milan. Een prachtig beest! Ook wat zijn gedrag betrof. Lekker rustig en ontspannen. Ik groette de man die met de hond liep en complimenteerde hem vanwege de uitstraling van de hond. Hij was niet alleen rustig en ontspannen, maar ook mooi slank. Meneer vertelde dat de hond vegetarisch is. "Geen vlees, want dat roept bij dit ras een bepaald gedrag op", zo stelde hij. Afgelopen vakantieperiode sprak ik iemand met zo'n hond, die juist enkel vlees aan dat beest gaf. In tegenstelling tot mijn gesprekspartner, had die meneer veel tatoeages en piercings en zijn hond droeg een quasi stoere halsband met verchroomde metalen punten. Die man sprak ook tamelijk stoere taal en probeerde indruk op mij te maken. Maar dat zegt volgens veel niet-kenners helemaal niets.
Maar de meneer van de Junior look-a-like zag er heel anders uit en kwam erg ontspannen over. Terwijl wij in gesprek waren viel mij op, dat ook Fenna vanaf haar plaats zich rustig hield. Gedrag werkt aanstekelijk. Ook bij honden.

Nino Tempo & April Stevens

Geen rap crap, maar uit de tijd dat er nog muziek gemaakt en gezongen werd. Toen waren vrouwen nog vrouwen en mannen nog mannen. Vrouwen zonder tatoeages, piercings, paars geverfd haar of een half kale kop en toch zeer aantrekkelijk. Ik voel me bijzonder, want ik heb die mooie tijd mogen meemaken  :

Noord Korea

Het oorlogsvuurtje wordt flink opgestookt. De investeerders in de wapenindustrie zitten al handen wrijvend hoopvol in afwachting van wat er komen gaat. De goed doorvoede Koreaanse leider, een dikke puber zou ook kunnen, doet stoer. Proeven met wapentuig zijn voorbehouden aan het vrije westen, zelfs al wordt daarmee ernstige en definitieve schade toegebracht aan mens en milieu. Net als het voormalige Noord Vietnam, is Noord Korea geen gevaar voor de wereldvrede. Maar met een oorlog valt voor een paar mensen flink geld te verdienen.
Ik ben benieuwd naar de reactie van China als het op een oorlog uitdraait. De Chinezen zijn, net als een aantal Arabische, oost Europese en westerse landen, immers ook de Amerikaanse bemoeienissen meer dan zat. Ik hoop dat het over en weer schreeuwen zal overgaan in normaal praten met elkaar. Als die Koreaanse dikzak zijn eigen McDonald's krijgt komt het allemaal weer goed.

Tot aan de dood toe

Van dichtbij heb ik meegemaakt, dat mensen voor hun overlijden veranderden. Ze hebben als terminale patiënten de tijd genomen en gekregen om over hun leven na te denken en zijn tot inzicht gekomen. De een maakt schoonschip, de andere verandert zijn of haar houding ten opzichte van anderen of zekere situaties.
Het lijkt mij logisch dat iemand wat dat betreft met een schone lei afscheid van het leven wil nemen. En toch. Er zijn ook mensen (ver op leeftijd en terminaal) die blijven volharden in hun nare houding. Die tot hun dood vervelend blijven doen. Die om zich heen blijven schoppen en bijten en niets willen weten van een schone lei, ondanks dat hun gedrag hen tot een levenslange veroordeling heeft geleid in een cel die zij hun leven noemen. Iedereen, inclusief partner, kinderen en vrienden weggejaagd. Elke dag weer nare gedachten en naar doen. Hun nare gedrag is een eerste natuur geworden, die zich als een pitbull heeft vastgebeten in hun hoofd. Zoals die ziekte zich vastgebeten heeft in hun lichaam. Ik vind het zo triest te zien wat een mens niet alleen anderen, maar vooral zichzelf kan aandoen. Tot aan de dood toe.

Blank

Gisteren stond het hier op het pleintje blank. Het regenwater kolkte de afvoerputten in, maar hier en daar bleef een flinke vijver staan. Het stond dus blank. Over blank gesproken, ik las ergens dat een zwarte meneer van mening is, dat blanke mensen extra belasting moeten betalen. Ik heb de rest niet gelezen, want zo'n flutbericht lees ik niet. Maar de kop (niet van die meneer, maar van het bericht) zette mij wel aan het denken. O ja? Ja.
Volgens mij is het andersom. Als je het mij vraagt gaat het hier er steeds meer op lijken, dat bruine, zwarte of donkere mensen (kleurbeschrijving naar uw keus) meer belasting moeten gaan betalen. Want wie betalen moet, wordt geacht dat geld eerst te verdienen. Dus zouden al die mensen aan het werk moeten! Haha! Ik blij, want ik ben lekker met pensioen.
Tja, waar zo'n uitspraak al niet toe kan leiden. Overigens, ook onder bruine, zwarte en/of donkere mensen en hun medestanders zijn er die discrimineren en racistisch zijn. Luister maar goed naar Sylvana c.s. Polariseren is nogal gemakkelijk. Mensen bijeen brengen niet. Zelfs niet als er iets gratis te halen valt, zoals verdraagzaamheid. Gisteren stond ons pleintje dus blank. Gek, want we betalen toch belasting? Of komt men tekort omdat al die bruine.....? Ik begrijp er niets van. Volgens Ruud Lubbers moeten we nog veel meer quasi vluchtelingen binnenhalen. Tja, met Ruud Lubbers blijft het billen knijpen.