Willem in de wildernis

daar komt weer een bui

Afgelopen week werd mij gevraagd of ik wilde helpen met het in orde maken van een tuintje. Ik hielp meneer een keer spontaan toen hij wat zware spullen in zijn auto wilde laden. En ach, waarom niet? Wat koffieleuten en kletsen erbij en weer een nieuwe kennis.
Ik was er al vanuit gegaan, dat ik een soort wildernis zou aantreffen. Waarom? Het is mij opgevallen dat veel mensen van het Afrikaanse continent weinig tot niets doen aan hun tuin. Ze gooien er zelfs niet eens een paar kuub zand in om dat thuisgevoel te krijgen. Om die reden heb ik nooit begrepen waarom vluchtelingen zo'n eengezinswoning krijgen. Sommigen runnen zelfs een eenpersoons huishouden in zo'n groot huis. Ik zou ze in de regel een flatje aanbieden.
Maar goed, het was dus een soort wildernis inclusief olifantsgras. Aan de andere kant toch ook wel weer positief dat zo'n iemand de tuin wil opknappen.
Meneer had keurig een maaimachine geregeld. Maar dat ding had geen enkele nut gezien de hoogte van het gras. Gelukkig had hij ook een grastrimmer in de schuur staan. En zelfs nog meer tuingereedschap! Ik ben eerst begonnen met de grastrimmer. Het meeste was er na 2,5 uur af. Toen begon het te regenen. Ik ben direct gestopt, want de combinatie van water en elektriciteit vind ik een levensgevaarlijke.
Het platliggend gras heeft nu wat tijd nodig om weer boven het maaiveld uit te laten komen, zodat die met de gewone grasmaaier nogmaals een kopje kleiner gemaakt kan worden.
Ik zag dat de tuin van zijn buren er ook zo verpauperd bij lag. Zonde! En niet alleen dat. De tuin weer daarnaast zag er keurig uit. Maar die mensen zullen ongetwijfeld last hebben van onkruid, dat gezaaid wordt door hun buren. Zo gaat dat. Maar maak dat een woningbouwvereniging eens wijs. Die moet dat soort toestanden eigenlijk zien te voorkomen. Als huurder de verplichting opleggen de boel gewoon netjes te houden, lijkt me niet zo moeilijk.
We hebben dus een deel van de klus gedaan en gezellig met elkaar gesproken. Nu de rest nog.