Dat wil ik niet!

...ik wil een ijsje!!...

Ook in het pretpark Slagharen kwam ik een paar kinderen tegen, die duidelijk geleerd hadden hoe ze hun zin moesten doordrijven. Schreeuwen (zodat pa of moe hem uit schaamte toch maar de zin geven), zogenaamd huilen, ook wel 'tranen persen' genoemd (zodat het medelijden krijgt en toch toegeeft) en over de grond rollen of gaan liggen schreeuwen. Aangeleerd gedrag dus.
Een vader wilde met zijn zoontje en dochtertje een ritje in een auto maken. Terwijl zoonlief gretig in het voertuig sprong en zich achter het stuur nestelde, zette zijn zusje het op een huilen. Ze schreeuwde luidkeels : "Ik wil dit niet!" Pa ging in overleg met haar met de vraag : "Wat wil je dan?" Dochter schreeuwlelijk wilde dus niets. Helemaal niets. Ze bleven zo hakketakken, terwijl een rij mensen achter hen stond te wachten, in de hoop dat ze die middag ook nog een ritje konden maken. Pa werd al zenuwachtig, wat zijn dochtertje in de gaten kreeg. Ze begon de scene flink op te blazen. Pa keek zwetend om zich heen en greep eindelijk aan de noodrem. Hij zei geïrriteerd : "Of je stapt in, of je blijft hier!" Hij voegde de daad bij het woord en maakte aanstalten om ook in te stappen. Maar toen duwde zijn dochtertje hem opzij en stapte ze in. Ze nam plaats naast haar broertje en begon weer te schreeuwen terwijl ze naar haar broertje wees : "Ik wil dáár zitten!" De meneer die de autootjes bediende wilde niet langer wachten en zette het vehikel in beweging. Het autootje reed langzaam weg met een schreeuwend meisje, een pa met een knalrode kop en een jongetje dat volop genoot achter het stuurtje.