Duty calls!

zij wel....

Soms heb ik gewoon nergens geen zin in. Maar ja, dan beginnen gelijk mijn zelfdiscipline en verantwoordelijkheidsbesef met opgeheven vingertjes allerlei moralistische dingen in mijn oor te fluisteren. En altijd in mijn goede oor. Ik heb het niet over mijn hobby's of zo, maar over dingen die gewoon moeten. Nou ja, moeten. Ja, toch wel (een keer) moeten en waar ik op dat moment geen zin in heb.
Zoals Fenna op tijd uitlaten. Als ik daar soms geen zin in heb, dan krijg ik van alles en nog wat ingefluisterd. Over een hond die ook recht heeft op haar leven. En die ook graag even eruit wil om te ravotten en haar energie kwijt te raken. Die ook graag ziet dat de baas haar poep opruimt. Eh... Waarom zou zij wel trouw aan mij moeten zijn en ik niet aan haar. En meer van die confronterende vragen.
Datzelfde gefluister valt me lastig als ik op de bank wil neerploffen als Sonja de deur uitgaat om op school de kids in de smiezen te houden. Dat gefluister vindt altijd plaats als er nog het een of ander in of om het huis moet gebeuren. Als er nog een afwas staat, of dat de stofzuiger door het huis moet of de was opgehangen of van de lijn afgehaald moet worden. Allemaal zaken die toch eens gedaan moeten worden.
"Vele handen maken licht werk!", zei mijn lieve mamma altijd. Zo is dat. Komt bij dat we hier samen wonen. Aan de andere kant is het wel zo, dat als ik gehoor heb gegeven aan die zeurende moralisten op mijn rechter schouder, ik met veel meer genoegdoening op de bank neerplof. Zo is het ook wel weer. Trouwens, dan val ik ook meestal even in slaap. Dat lukte me niet als er nog karweitjes op me wachten. Dan houden die kleine monsters mij wakker en onrustig.