Het is zover. Mike's fiets is gejat. Hij stond bij het station van
StLelystad en was opeens verdwenen. Het was zo'n bekende opoefiets en tja, een standaard fietsslot is tegenwoordig niet voldoende. Deze week heeft ie een andere gekocht. Ook weer zo'n opoe-geval. Er mankeerde nogal wat aan en ik had dit keer geen tijd. Dus togen moeder en zoon aan den arbeid. Er gebeurde van alles met van alles. Ik zag zelfs een heggenschaar voorbijkomen. Maakt niet uit, ze zijn creatief genoeg. We hadden nog een drager liggen voor boven het voorwiel. Dat ding was eerst niet nodig. Maar toen ik de student vroeg hoe hij dacht twee kratten bier te vervoeren, was ie om. De ketting was veel te lang en werd ingekort. Door pa. Het standaard was afgebroken en de kop van de inbusbout was niet meer herkenbaar. Die kon alleen met een slijptol verwijderd worden. Weer een klusje voor pa. In het achterwiel zat een flinke slag. "Maakt niet uit", zei Mike. "Scheelt wel telkens vijf kilometer meer rijden", bromde pa. Dus de spaken moesten even vaster en andere weer wat losser gedraaid worden. Door pa.
Maar de rest heeft hij zelf gedaan. Met zijn moeder. En toch, de student Economie heeft aardig wat gesleuteld vandaag. Nu pa nog.
