Toen ik rechts naast hem stond, voelde het goed. Toen ik achter hem stond ook, misschien zelfs nog beter. Toen ik links van hem stond, voelde het nog steeds goed. Toen ik voor hem moest staan, kreeg ik een paniekaanval. Alsof ik op de rand van een afgrond stond en in de leegte keek. Dat nare gevoel herkende ik van de momenten, waarop ik iets met mijn broers zou willen delen. Ze legde een hand op mijn schouder en zei : "Dat noemen we het gemis."