Fietsend door het dorp kwamen we onverwacht bij een wegversmalling terecht. Een taxichauffeur had even het busje 'geparkeerd'. Voor het overige verkeer was het vervolgens mieren geblazen, omdat de kont van de bus nogal ver uitstak. Aan de voorzijde van het parkeervak bleek nog een meter ruimte te zijn. Een kwestie van zorgvuldig en sociaal parkeren dus. Zoals Hopman de groenteman, wiens bus net zo groot is.
Terwijl ik buiten sta te wachten bij de fietsen, doet Sonja even een boodschap. Een mevrouw op leeftijd (huh?)is daarmee klaar en stapt op de fiets. Ze zit nauwelijks op het zadel, als haar telefoon klinkt. Ze slaakt een diepe zucht, trapt tegelijkertijd pardoes op de rem (weer : huh?) en stapt af. Net voordat ze het mobieltje uit haar tas heeft opgedoken, wordt de oproep beëindigd. Weer een zucht met 'verdorie!' er achteraan. Ze kijkt op het schermpje en besluit terug te bellen. "Ja, met mij!", zegt ze nogal luid. "Wil je me niet meer bellen als ik op de fiets zit?! Ik zie je straks thuis wel!", bijt ze wat chagrijnig de beller toe en hangt op.
Dat wordt straks geen gezellig bakkie koffie thuis.Het verbaast me nog steeds wat voor een effect een beltoon op veel mensen heeft. Zelfs in winkels bij kassa's of balies worden vooral jonge medewerkers zenuwachtig zodra ze een beltoon horen. "Neemt u maar gerust op hoor", wordt dan gereageerd naar de klant die op dat moment geholpen wordt. "Nee oetepetoet, eerst de klant afhandelen!", denk ik dan.
We hebben net een gratis appeltaart bij de Hema gehaald. Dus wij gaan wel gezellig aan de koffie. Met dank aan iemand in Katwijk.