Ach, wat zielig!

Hé baas, kijk mij eens!

Vanmorgen liet ik Fenna na het uitlaten weer even achter haar tennisbal aanrennen. Niet veel alter kwam een echtpaar met een drietal hondjes. Twee waren van die mopsgevallen, de ander was gewoon. Nou ja, gewoon, een mini Jack Russel. Fenna kwam net weer terug gerend met de bal tussen haar kaken geklemd. Ze gooide de bal voor mijn voeten, zag de drie hondjes wel, maar bestede daar geen aandacht aan. Ze rende weer een paar meter weg, om op die afstand te gaan zitten wachten totdat ik de bal weer zou gooien.
Toen ze zich net omkeerde om te gaan zitten rende een van de mopsneuzen naar de bal, om eraan te snuffelen. Fenna stoof op het beestje af, smeet het op de rug en ging roerloos boven haar staan. De mopsneus bleef roerloos liggen met haar strotje in de aanbieding. Overgave dus. Fenna zag dit even aan en liep toen langzaam weer terug naar haar plek.
Meneer van het stel reageerde met : "Zo, dat was duidelijke taal!" De mopsneus was inmiddels overeind gekrabbeld, liep naar mevrouw en ging achter haar staan. Mevrouw begon op bijna huilende toon te jammeren : "O, wat zielig, moppie! Wat gebeurde er nou? Je deed toch helemaal niets?"
Dat soort misplaatst gejammer is bij honden al erg. Maar het kan erger. Er zijn ouders die dat ook bij hun kinderen doen, als ze gecorrigeerd zijn.