Afgelopen weekend slaakte ik een zucht van verlichting.
In een column las ik dat een vrouw gemiddeld 32 woorden meer gebruikt dan een man. De schrijver is een man en de column stond in een vrouwenblad. Dus het zal eerder 64 of 90 woorden meer zijn, want je moet tegenwoordig blij zijn met een baan. Helemaal als je als columnist iets over vrouwen in een vrouwenblad schrijft.
Ik geef toe : ik heb zelf veel moeite met het aanhoren van de vrouw. Ze praten voor mij zeer langdradig. Dat maakt het lastig om mijn aandacht erbij te houden. Uit verveling ga ik dan rare antwoorden bedenken. Daarna dwalen mijn gedachten af. Soms is het zo erg, dat ik mezelf hoor snurken! Oeps!
De meeste vrouwen weten dat een man nauwelijks luistert. Mannen daarentegen vinden dat vrouwen wel naar hen moeten luisteren. En niet alleen dat, ze moeten dan ook begrijpen wat er gezegd wordt. Echter, als een vrouw zich op mannengebied gaat begeven, door bijvoorbeeld mee te praten over buitenspel, inparkeren of een plattegrond (ik noem zomaar wat, hoor), dan wordt dat niet geaccepteerd. Daar heeft ze immers toch geen verstand van? Dat is voorbehouden aan mannen. Maar als het over de kinderen, koken en schoonmaken gaat, vinden mannen dat weer niet interessant genoeg. Dus als zoonlief op de fiets door een auto aangereden is, vraagt pa : "Wat voor auto was het en had ie schade?"
Toch vind ik dat het niet aan de mannen ligt. Ook niet aan de vrouwen. Volgens mij komt het omdat onze communicatie nog steeds niet geëmancipeerd is. Het zal er misschien nooit van komen, want we willen per se onszelf blijven.