Last van paniekaanvallen

Het mooie van de trips die ik met de motor of de auto maak, is dat ik weer onbevangen aan zo'n rit begin. Dat is een tijd anders geweest. Zware paniekaanvallen vormden toen forse drempels en maakten mijn actieradius nogal klein.
Een tijdlang had ik naast paniekaanvallen ook last van dwangneuroses om (de graven van) mijn broers te bezoeken. De paniekaanvallen hadden o.a. ook een bijverschijnsel, dat ik geregeld niet meer wist wie en waar ik was. Een vreemde en vaak beangstigende gewaarwording.
Zo was ik een keer in Lelystad op weg naar de vuilstort, richting Dronten, toen ik opeens niet meer wist waar ik was. Ik herkende de omgeving niet en ik was ook geheel mezelf kwijt. Ik voelde me angstig en verloren. Het leek een haast Kafka-achtige situatie. Vooral de eerste keren raakte ik behoorlijk in de war. Ik kon voorheen in panieksituaties vrij rustig blijven en nadenken. Misschien was ik daarom nog wel net voldoende helder en relatief rustig om even ergens te gaan pauzeren. Langs de kant van de weg.

Pauzeren

Mijn hart ging tekeer en ook mijn ademhaling. Het zweet droop van mijn lijf. Daar, in de berm, probeerde ik dan tot rust te komen. Als dat lukte (na zo'n minuut of tien) drong het pas tot me door, waar ik me ongeveer bevond. Maar waarom ik daar was, wist ik dan nog steeds niet. Zelfs het grofvuil in de auto zei me niets. Net als de briefjes die ik bij me stak om me aan zaken te herinneren. Die herinnerde ik me in die periode ook niet meer. Geleidelijk hervond ik ook mezelf weer. Al die tijd probeerde ik mijn ademhaling en hartslag weer tot rust te brengen en kalm (wat heet) te blijven.
Het eerste wat bij me opkwam was naar huis gaan. Daarvoor moest ik eerst de totaal onbekende omgeving waarin ik me bevond beter op me laten inwerken. Beetje bij beetje, als stukjes van een puzzel, werd de omgeving weer herkenbaar. Dat bracht opluchting, maar ook verbazing. Pas dan wist ik waar ik me bevond en waar ik heen moest om weer thuis te komen.
De zogenaamde 'black-outs' traden vaak op als ik van richting moest veranderen. Naar links of rechts of rijdend op een rotonde. Ik heb op menige rotonde extra rondjes gereden, vanwege zo'n aanval. Zonder effect.
Het waren geen 'black-outs' waarbij ik onderweg delen van de route miste. Die traden weleens op op routes waar ik dagelijks reed : Hé, ben ik hier al? Nee, ik wist gewoon niet wie en waar ik was en wat ik van plan was. En dan ook nog dat vreselijke gevoel opeens in een ogenschijnlijk heel onbekende omgeving te zijn beland.
Ik heb daar gedurende een langere tijd last van gehad. Gelukkig zijn dwangneurose en 'black-outs' niet meer aan de orde. Tenzij je mijn hang naar klassieke races enz. een dwangneurose noemt. Ik heb nog wel last paniekaanvallen, maar die kan ik vrij goed onder controle houden. Als ik een tripje maak, pauzeer ik regelmatig. Dus een lange rit zit er niet meer in. Als het even kan mijd ik drukke verkeerssituaties. Ik sla daarom ook soms feestjes, markten enz. over en ben ik op drukke evenementen vrij snel uitgekeken. Ik ga het mezelf niet moeilijker maken dan nodig is.