Als ze op de arm van haar pappa Robert of mamma Carina bij ons binnenkomt, zie je haar kijken en denken. Ze moet even in haar geheugen graven en dan........ is er opeens die blik van herkenning. Prachtig om te zien. Ze is goedlachs en een heel gemakkelijk kleinkind om op te passen.
Ze communiceert op haar eigen manier. Ze zit nu in een soort gil fase. Niet alleen Emma, ook oma en opa genieten van dat geluid. Maar ze kan ook zonder geluid communiceren. Ze kijkt opa dan ernstig aan en vervolgens draait ze haar hoofdje en kijkt naar opa's gitaar. Dat ritueel herhaalt ze een paar keer : "Kom op opa, pak die gitaar nou, ik wil spelen!"
En dus pakt opa de gitaar en samen maken we dan muziek. Hoewel, Emma trekt een de snaren, terwijl opa een deuntje probeert te spelen. Dierenplaatjes kijken in haar boekje vindt ze ook erg leuk. Als oma de bijbehorende dierengeluiden maakt, schatert ze het uit van plezier. Als ze moe is, meldt ze dat. Een of twee vingers
verdwijnen in de mond en met de andere hand begint ze aan haar oortje te friemelen. Emma vindt het geen enkel probleem om in haar bedjes neergelegd te worden. Ze kijkt dan met een blik van : "O, is het weer zover? Nou dan moet het maar weer." En slapen dat ze kan! Als ze wakker wordt, horen we haar geluidjes maken. Ze vermaakt zichzelf met datgene wat in haar bedje ligt. Geen gehuil of gezeur (voor zover zo'n kleintje dat kan), maar rustig wakker worden.
Die kleine, lieve Emma is gewoon een modelbaby.
