 |
| Over drempels naar Basse! |
Er kwam een periode in mijn leven, dat ik zelfs niet meer op de motor kon stappen. Zware paniekaanvallen en 'black outs' vormden een te grote drempel. Maar ja, het motorbloed kruipt ook waar het niet gaan kan. Ik ben begonnen de eerste drempel te nemen : wèl opstappen. Ik herinner me nog dat ik nog geen 300 meter verderop de motor langs de kant zette. Ik zweette peentjes en mijn hart ging als een gek tekeer. Na een pauze, gedurende welke ik overwoog om maar weer terug te gaan, besloot ik toch weer een stukje te gaan rijden. Weer een drempel genomen. Bij de ingang van de jachthaven stopte ik weer. Ik realiseerde me dat ik nu verder gereden was. Weer even bijkomen en toen via de Harderwijkstraat terug naar huis. Ik was niet in juichstemming, maar eerder blij dat ik weer thuis was. Pas later, toen ik in alle rust heel bewust terugkeek op dat kippeneindje, drong het pas tot me door dat ik een behoorlijke prestatie had geleverd : ik had een paar flinke drempels genomen! Had ik niet bewust en positief teruggekeken op dit ritje, dan was het gevoel van 'nooit meer' zeker blijven hangen. Dan was het nooit meer wat geworden met het motorrijden. In volgende ritjes koos ik bekende, vooral rustige
 |
| 2010, in Woerden |
routes. Ik had veel problemen met schrikreacties. Bij voorbeeld wanneer andere weggebruikers pas op het laatste moment in de remmen gingen en zodoende de indruk wekten mij geen voorrang te verlenen.
Met de tijd heb ik het rijden uitgebouwd tot een echte rit. Die volbracht ik. Weliswaar met de nodige pauzes, ik werd en word nog steeds doodmoe vanwege de concentratie, maar toch. Ik stop voordat de vermoeidheid optreedt. Dat is na zo'n drie kwartier, afhankelijk van de omstandigheden zoals verkeersdrukte en weersomstandigheden. De paniekaanvallen heb ik vrij goed onder controle gekregen. Ik ben blij dat ik nog rij.