Wij hebben nooit stoepenschijters gehad als hond. Nee, we leerden ze steevast aan om daar te gaan zitten, waar niemand last van heeft. Behalve zij die graag in de bosjes gaan liggen. Vandaag, toen ik Fenna uitliet, zag ik weer een drol op mijn pad liggen. Vervelend. Ik raak er niet aan gewend.
Tijdens mijn loopbaan kwam ik ze ook weleens tegen : (flap)drollen. Vaak stapte ik over ze heen. No problem. Een enkele keer ben ik erin getrapt. Een zeer naar, bijna misselijk makend gevoel kreeg ik ervan. Nare collega's die je graag in de shit zien verdwijnen of een uitglijder zien maken. Het viel ze niet eens op, dat ik al uitglijders maakte en geregeld in de shit zat. Dat hoorde nu eenmaal bij mijn functie als project- en/of interim-manager. Haha! In die functie ben je trouwens ook piespaal! Wat een ambities hebben sommige mensen toch.
 |
| Met mijn broertje in onze drollenvangers |
Al die shit en dat gezeik liet ik maar over me heen gaan. Ik leerde zo wel de mensen kennen. Dat moest wel, want zonder mensenkennis haalde ik de finish nooit. Ik heb collega's in soortgelijke functies gillend zien wegrennen. Nee, dan ben je niet geschikt voor zo'n baan. Die gingen eigenlijk primair voor de status en het geld. Afgaande op de verhalen van werkenden hebben ze in het bedrijfsleven nog steeds geen drollenvangers aangenomen, ondanks dat het aantal flapdrollen flink is toegnomen. Voor geïnteresseerde bedrijven misschien een tip : drollen vangen, ik ben daar erg goed in.