Die duivel zei ook dat ik dat antidepressivum moest blijven slikken en niet meer moest gaan werken. Ik moest van hem niet alleen thuis blijven, maar zelfs mijn bed niet meer uitkomen. Hij begon zelfs te schreeuwen dat het leven voor mij geen zin meer had en dat ik me bij mijn broers moest voegen.
Toen mijn eerste kleinzoon onderweg was, nam ik me voor om een goede, leuke opa voor hem te zijn. Dat was een eerste klap voor dat duiveltje. Een regelrechte overwinning. Er volgden meer, want ik bouwde het antidepressivum af, zocht bezigheden, begon mijn beperkingen te accepteren en dingen te doen die ik eerder niet meer durfde. Ik wilde immers weer leven, emoties ervaren, vooral leuke, aangename? Aan de andere kant realiseerde ik me welke strijd ik moest gaan leveren tegen die duivelse duivel op mijn schouder. Gaandeweg heb ik menige slag gewonnen, maar of ik de oorlog ook gewonnen heb, weet ik eigenlijk niet. Er kan weer van alles en nog wat gebeuren. Maar tot nu toe heb ik die duivel kunnen verslaan.