Vandaag zijn we langs het Braassemermeer van Hoogmade naar Leimuiden gefietst. En ja, ik heb pijn in mijn kont. Vooraf heb ik via het internet even een route uitgestippeld. Ik wilde zoveel als mogelijk langs de Wijde Aa en het Braassemermeer fietsen. Dat leek me leuk en meer afwisselend dan door de polder langs de binnenwegen. Op de heenweg hadden we de wind op kop. Het eerste stuk tot aan het meer was nogal saai. Ik weet niet of Fenna dat ook vond, want ze rende naast ons, met de tong haast over het asfalt. Maar zolang ze niet in onze benen hapte, was ze niet moe. En anders trokken we onze benen gewoon omhoog. Hahaha! Sorry! Vooral de route langs het water was erg aantrekkelijk. Op het water was het erg druk. Er voer een flink kapitaal voorbij. Het prikte wel even toen ik die mensen lang uitgestrekt op en in die boten zag liggen, terwijl wij onze beenspieren pijnigden.
Hoewel we de bekende Knooppuntenroute volgden, merkten we dat het met de bordjes niet zo goed gesteld was. Ze zullen wel door studenten gejat zijn. Gelukkig heb ik nog die ouderwetse Aardrijkskunde gekregen en herinner ik me nog de geografische ligging van plaatsen en wateren. Dus Les Pedaleurs koersten globaal richting Roelofarendsveen en Oude Wetering naar Leimuiden. Onderweg mocht Fenna weer even zwemmen om af te koelen. Daarna moest ze weer in de hoeven, want 'the ride must go on'. We reden twee hele kilometers om (de teef kon verdorie geen kaart lezen, dus Fenna's schuld) en kwamen Leimuiden vanaf het noorden binnen, terwijl het de bedoeling was om via de zuidkant het kerkdorp binnen te rijden. In het dorp moesten we nog een keer omrijden, want de boel was afgezet. Er werd gezongen. Ze waren de kerk uit.
In Leimuiden strekten we de benen en genoten van een kop thee bij Sonja's moeder. Na een uurtje
 |
| ....kon ik maar kaartlezen.... |
stapten we weer op. Maar nu via de route zoals we eigen hadden willen aankomen. Dat scheelde twee kilometer. Tel daarbij op de wind in de rug en zie, we schoten flink op. We sneden nog een flink stuk af door een veerpontje te nemen. Hoewel Fenna zich eerst een hoedje schrok toen het vaartuigje aanmeerde, stapte ze toch stoer aan dek. Voor twee euro's bracht de veerman twee volwassenen, een teef (die niet kan kaartlezen) en twee fietsen naar de overkant. Net als op de heenweg passeerden we een smalle doorgang bij een café restaurant Dit keer was de moeilijkheidsgraad verhoogd, want het fietspad was geblokkeerd met drie tafels. Nu konden de boeren de buitenlui ontvangen, terwijl wij, burgers, met de fiets aan de hand en een teef in een mand voorbij manoeuvreerden.
Fenna bofte, want ze werd nog een paar keer het water ingegooid. Niet vanwege het kaartleesgedoe, maar omdat ze het leuk vond. Al met al heeft Fenna van de 28,5 kilometers zo'n 20 onder de poten gezet. En dan ook nog twee keer zwemmen. Ik kan wel kaartlezen, dus hoef ik haar dat niet na te doen.
