Gisteravond hoorde ik in het programma Spoorloos de opmerking : "Biologisch ben ik haar vader, maar vanuit mijn Joods geloof niet." Ik zuchtte maar eens diep. Weer dat geloof en weer zo'n achterbakse farizeeër. Wel ne*ken met een niet-Joodse, maar niet de verantwoordelijkheid willen nemen. En wat is nu een geloof dat de eigen kinderen verlochend? we kregen sterk de indruk, dat het een hoge vorm van egoïsme is van die man. Ik dacht even aan een Jodenstreek van die quasi gelovige Amerikaan, die onherkenbaar in beeld wilde komen. Maar ja, zijn biologische dochter wilde hem toch graag zien en spreken. Die begreep ik qua houding veel beter. Ze heeft gelukkig het karakter van haar moeder.
Telkens weer interessant te horen hoe verschillend de verhalen kunnen zijn na een scheiding en/of adoptie. Gisteren vertelde een Koreaanse man hoe hij als kind afscheid nam van zijn vader. Hij werd als 10 jarige door zijn vader in een weeshuis achtergelaten en hoopte dagelijks dat zijn vader hem weer zou komen ophalen. Een dochter van dezelfde vader vertelde, dat zijn moeder hem naar een weeshuis had gebracht. Dat was dus informatie van die vader. De moeder ontkende dat ten stelligste. Het komt helaas al te vaak voor, dat kinderen niet de waarheid te horen krijgen als stellen uiteen gaan. Vertel hen dan liever niets. Laat ze zelf uitzoeken wat waar en niet waar is.
Het meest indrukwekkend vond ik toch, dat de Koreaan zijn leven in Nederland goed opgepakt heeft. Ondanks dat hij bewust nare situaties meegemaakt heeft.