Na mijn aanmelding in Zuidlaren, moest ik gedurende de eerste twee weken 'binnenblijven'. Dat hield in, dat ik in het weekend niet naar huis mocht. Later kreeg ik te maken met de zogenaamde parate weekends. Ik was erg blij, dat ik overdag toch de kazerne kon verlaten. Ik ging dan op bezoek bij familie in Haren. Geweldig was dat. Ik velde me daar erg welkom en thuis. Daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel dankbaar voor. De eerste keer dat ik weer naar huis mocht, was een sensatie. Al vond ik de treinreis van Assen naar Leiden erg lang duren. Het was enkel in die periode, dat ik rennend over het station in Utrecht per se de trein naar Leiden wilde halen. Echt heimwee, daar had ik verder geen last van. Er was wel een zeker verlangen. Een stil verlangen, want ik probeerde er hoe dan ook onder de mannen een leuke tijd van te maken. Volgens mij ben ik daar aardig in geslaagd. Erg fijn als je het in je hebt om nare tijden om te zetten in leuke.