Als ik thuiskom, mis ik dat koppie dat nieuwsgierig achter de huiskamerdeur door de ruit de gang in blikt. De staart zachtjes wiegend. Als ik 's morgens de huiskamer betreed zie ik een lege plek. Een 'dag tuttie' is niet meer nodig. En als ik 's avonds naar bed ga, hoef ik haar geen aai meer over haar koppie te geven als een soort welterusten. Het is allemaal nogal snel gegaan. Het moet nog slijten.