Hij wel

Onlangs hoorde ik iemand spreken over z'n fysieke beperking. Last van de longen en vermoeidheid. Ja, net als ik. Wat mij opviel was de gelaten manier van spreken in de zin van 'dingen niet of moeilijk kunnen doen'. Hij sprak over een komende periode van niets doen. Hij had nergens zin in. Hoewel zo'n 10 jaar jonger dan ik, was er plots geen energie meer. Triest hoor.
Vanmorgen tijdens mijn wandeling moest ik aan dat gesprek denken. Ik zag namelijk op een gegeven moment een wat kaal hoofd een paar keer boven een heg uitkomen. De heg vormde een deel van de afscheiding van een parkeerplaats bij een appartementengebouw. Toen ik dichterbij gekomen was, zag ik een meneer op leeftijd in een rolstoel. Hij was met een bladhark de bladeren op de parkeerplaats aan het opruimen! Toen ik heb vol in beeld had liet hij de hark vallen. Ik voelde me niet geroepen hem te helpen. Meneer zou daar eerder boos over worden. Tenminste zo kwam hij bij mij over. Hij kwam mij over als een kordate, actieve man, die niet direct om hulp verlegen zit. Een doener ondanks zijn handicap.

Eerlijk gezegd genoot ik van dat beeld. Waarom? Omdat in mijn directe omgeving mensen zijn, die constant zeuren over dat ze niets kunnen / mogen doen. Ze doen wel graag boodschappen (in de auto), maar hun tuintje enigszins bijhouden, een stukje lopen of fietsen is er niet bij. "Want dat kan ik niet", is hun drogreden. Terwijl ik van dichtbij gezien heb hoe ze van een redelijk actief leven helemaal teruggevallen zijn tot zo goed als niets doen. Afgezien van klagen over hun situatie. De een heeft last van zijn knie, de ander zegt zich niet lekker / lusteloos te voelen. Tja, dat verandert niet als je de hele dag niets anders doet dan zitten of liggen.
Er is ook iemand die een hartoperatie ondergaan heeft. Hij begon daarna conform het medisch advies met lopen / wandelen. Ik heb een keer zijn fiets in orde gemaakt. Die had ie al jaren niet gebruikt, want alles ging met de auto van zijn zoon. Hij heeft een paar keer op de fiets gereden. Maar zowel het lopen als het fietsen heeft hij niet verder uitgebouwd. Omdat zijn kinderen(!) dat geen goed idee vinden. Die zijn geen hartspecialisten. Hij heeft beide activiteiten vervangen door geklaag. Want zelfs een deurtje schilderen kan meneer niet (meer), beweert hij. Hij is zo'n 10 jaar jonger dan ik en ik zie hem alsmaar uitdijen. Zonde. Voor die mensen geldt : niet zeuren over wat je niet meer kunt, maar aan de slag met wat je nog wel kunt. Zoals de meneer in de rolstoel. Petje af.