Als leidinggevende heb ik me nooit zo geprofileerd. Ik voelde mezelf meer een primus inter pares. De eerste onder de gelijke. Ook in militaire dienst. Die strepen op mijn schouder of mouwen had ik niet nodig. De mannen / medewerkers wisten bij wie ze moesten aankloppen. Ik was meer een meewerkend voorman, een hands on manager, een primus inter pares dus. Soms kreeg ik met verbazing te horen : "O, bent u de projectmanager?"
Ik ben vanwege die stijl van leidinggeven weleens op het matje geroepen. Bij een directie. Daar kreeg ik te horen, dat zij niet wilde hebben dat het personeel mij met mijn voornaam aansprak en jij of jou tegen mij zei. "Dat amicale gedrag leidt niet tot betere prestaties, Willem!", aldus de directieleden. Ik heb ze toen e.e.a. uitgelegd over stimuleren, enthousiasmeren en motiveren en over lekker in je vel zitten in een leuke werkomgeving. Maar het leek of ik Chinees sprak. Aan de andere kant werd mij toch ook gevraagd hoe het kan dat mijn projecten op tijd en binnen de financiële grenzen bleven.
Over de interne sollicitaties naar een functie binnen mijn projectgroep werden geen vragen gesteld in de zin van : Willem, waarom willen die mensen voor jou werken?" Nee, er werd wat geïrriteerd gereageerd door andere leidinggevenden met : "Jij ronselt personeel van ons." Die opmerking werd uiteraard gevoed door afgunst.