Ik ben vanmorgen, op de laatste dag van 2022, naar de kerk geweest. Niet vanwege het geloof of zo. Nee, het was vanwege de oliebollen. Dit jaar heb ik weer mijn sociale inslag gecombineerd met de traditie. Ik heb een week of wat geleden een zakje oliebollen met rozijnen (of zijn het krenten?) besteld. De opbrengst van de verkoop gaat naar een aantal goede doelen.
Vanaf 10.00 uur kon ik vanmorgen in de kerk terecht om mijn bestelling te betalen en mee te nemen. Het was droog buiten. Tijdens het fietsen merkte ik aan mijn geblesseerde enkel, dat de beweging anders is dan lopen. Ik voelde de enkel weer prikken. Maar alles went, ook de enkel van deze vent.
Na aankomst zag ik een paar mensen voor de ingang staan wachten. Ik sloot me bij hen aan. De rij werd in de kerk (leek op een grote zaal met een preekstoel) in tweeën gesplitst. Ik kreeg in dit gebouw geen spiritueel gevoel, zoals ik dat in de oudere kerkgebouwen ervaar.
Elk van de rijen passeerde eerst een kassa, waar na betaling een bon verstrekt was. Het betaalbewijs vermeldde ook het aantal bestelde zakken á 8 stuks. Met de bon liep ik langs een rij tafels, waar vriendelijke vrouwen het aantal vermelde zakjes naar soort (met of zonder krenten) overhandigde. Daarna moest ik deels tegen de stroom in de weg naar buiten vinden.
Alles duurde nog geen 10 minuten. Toen ik weer buiten stond was het nog steeds droog. Er stond wel een flinke bries, maar daar kon mijn e-bike met gemak tegenop boksen. We doen het verder rustig aan vandaag. We krijgen geen bezoek, dus het wordt gezellig met z'n tweetjes afscheid nemen van 2022. Het nadeel van zo'n avond is, dat ik over mijn slaap heen raak. Half een is een heel andere bedtijd dan half elf.