"Pak hem!!"

Het is weer een tijd geleden dat ik door mijn linker enkel gegaan ben. De oudste twee kinderen zaten nog op de basisschool, dus ruim 30 jaar geleden. We waren wat aan het ravotten met een voetbal. Dat was in het bos bij het huisje in Beekbergen. Tijdens dat spelletje stapte ik in een kuiltje. Mijn voet klapte om en ik viel. Terwijl ik een flinke pijn voelde hoorde ik een van de jongens roepen : "Ja, nou hebben we hem! Pak hem!" En toen had ik plots ook nog twee bijna-pubers bovenop me. Het was nog de tijd waarin die twee zich met hun vader wilden meten. O.a. met hardlopen en stoeien. Niet veel later ging ik dergelijke uitdagingen niet meer aan, want telkens verliezen is ook niet goed voor het ego van een pa. Wel voor die gasten natuurlijk. Dat was 'cool'.
Het duurde even voordat de jongens mij serieus namen. Ook een gevolg van het feit dat ik ze nogal vaak voor de gek hield. Eigen schuld dus. Dat 'voor de gek houden' heeft me eerder al eens hulp gekost. Ik was toen onder het huis bezig in de kruipruimte. Toen ik weer bovengronds wilde komen en een sprongetje maakte om met mijn knieën op de vloer te komen, stootte ik een knie tegen de betonnen rand van de vloer! Auw!! Wat pijnlijk!  Ik viel letterlijk weer in de kruiruimte. Ik werd duizelig van de pijn. Op mijn hulpgeroep werd niet gereageerd. Ook vanwege mijn eerdere plagerijen, waarbij ik deed alsof er iets ergs gebeurde was. Sonja dacht dat het weer zover was.😅
Aan de misstap in Beekbergen hield ik een flinke bloeduitstorting over. Ik ben toen vrij lang bezig geweest om te herstellen. Natuurlijk niet naar de huisarts geweest, want tja, dan is er weer die gedachte van : het is maar tijdelijk, het gaat wel weer over.