Het schijnt nu zo te zijn, dat de overheid mij per definitie ziek verklaard heeft. Pas als ik kan aantonen via een test dat ik dat niet ben, mag ik maatschappelijk deelnemen aan het leven. Omgekeerde bewijslast aangaande mijn gezondheid heet dat. En ik maar denken dat mijn gezondheid iets privé was. Nu moet ik een willekeurig iemand inzage geven in mijn gezondheid. Wat een land.
Vanmorgen conform voorgenomen heb ik wat bloed laten afnemen. Achteraf bleek de locatie tamelijk slecht aangegeven. Ik moest volgens de brief in een kerkgebouw zijn. Ik stond daar al een tijdje in de hal te wachten. Eerder had ik al wat rondgekeken om te zien of er ergens een verwijzing stond in de vorm van een bordje of zo. Niet dus. Ik veronderstelde dat er iemand zou verschijnen met de kreet : "Volgende patiënt." Maar er gebeurde niets.
Gelukkig stond ik er niet alleen. Een vrouw had wel een telefoon en ging navraag doen. Al met al duurde het een kwartier voordat ze geholpen werd. Inmiddels waren we het kerkgebouw weer uitgegaan en zijn we buiten om het gebouw gelopen. Niet zeven, maar slechts een keer. Maar er was nergens nog een deur te bekennen.
Totdat ik een oudere man met rollator uit een wit 'woonhuis' naast de kerk zag komen. Toen ik naar binnen keek, zag ik een naaldencontainer op de tafel staan, zo'n gele bak met rood deksel. Ik heb de man gevraagd of daar soms bloed geprikt werd. Hij zei toen 'ja'. Zo op het ook leek het alsof dat huisje bij de school ernaast hoorde. Niet dus.
Eenmaal binnen was de bloedafname zo gepiept. De verpleegkundige gaf telefonisch nogmaals (zei ze) door dat er een bordje nodig was, omdat patiënten de locatie weer niet konden vinden. Weer thuis heb ik de onjuiste info maar even doorgegeven.
Het is dus toch gelukt bloed te laten prikken. Komende week krijg ik de uitslag.