Toen ik nog jong en onervaren was, voelde ik me soms geroepen mensen die het druk hebben een helpende hand te bieden. Maar ik kwam er later achter, dat hulp geen zin had. De vrijgekomen tijd werd direct gevuld met een andere activiteit. Druk, druk, druk. Als ik 's morgens en 's middags langs een bepaalde woning wandel, dan zie ik telkens een meneer in een grote stoel voor het raam zitten, terwijl de vrouw het huishouden doet. Hetzij met de stofzuiger hetzij met een doek of zeem. Ze is altijd maar bezig. Elke dag. Ze zijn op leeftijd en met z'n tweetjes. Ze hebben geen huisdieren. Het stof krijgt nauwelijks de kans zich ergens te nestelen. Het onkruid in de tuin krijgt niet eens de kans om iets van de wereld te zien. Dankzij mevrouw. Als ik haar zittend zie, is dat aan de ontbijttafel. Samen met meneer. 's Morgens dus. Voor de rest is ze altijd druk. Druk, druk, druk. Een gewoonte.
Ik mag dan een bezige bij zijn, ik doe geen onnodig werk. En als het even kan, lig ik lekker op de bank. Dan ben ik druk bezig met niets doen.