Vanavond spelen de Oranje dames tegen de Duitse Mädels. Wat mij direct opviel was, dat ook bij de dames de keeper eerst wacht totdat er een tegenstander voor haar neus staat, alvorens de bal weg te trappen. Aan de andere kant vind ik het spel van de dames wel leuker om te zien. Leuker dan dat van menig mannenelftal met hun hobbelpaardvoetbal.
Als ik het over Duitse meisjes heb, dan denk ik aan Conny Froboes van Zwei kleine Italiener. Mijn zus had van haar zo'n grote zwartwit foto op haar kamer hangen. Van de kauwgom, dacht ik. De naam stond met sierlijke letters afgebeeld. Ik denk dan ook aan Heidi Brühl en Caterina Valente. Later was ik meer gericht op het Engelstalig genre. Ik herinner me nog wel Juliane Werding, Nicole en Nena. O ja, en Nina Hagen.
Als de Oranje Leeuwinnen spelen, geeft een benzinestation hier extra korting. Daar trappen wij niet in, want die korting gaat op aan het brandstofverbruik om bij die pomp te komen. Het is nu rust. De stand is in evenwicht : 1 - 1.
Stimmen im Wind. Midden jaren 80 was het. Een nogal drukke periode, waarin ik van de Rabobank naar de Belastingdienst ging en vervolgens naar Olivetti en daarna een paar adviestrajecten en interim management deed. Waarom Juliane Werding? Niet alleen vanwege het liedje, maar ook vanwege een voor mij opvallend adres van de fanclub. Die was namelijk gevestigd in Ratingen. In die plaats heb ik als jochie samen met een schoolvriendje en diens ouders mijn eerste vakantie in Duitsland gehouden. Dus dat was niet zo moeilijk om te onthouden. Op naar de tweede helft.