Mijn ouders hadden een aantal lp's met muziek van o.a. steel guitar virtuoos Rudi Wairata en George de Fretes. Dus hoorde ik al op jonge leeftijd het geluid van gitaren en de steel guitar. Zeg maar gerust bijna dagelijks. Dus met de (havermout)paplepel ingegoten. Een oom van mij speelde ook gitaar en steel guitar. Oom Henk gaf ook muziekles. Tel daarbij op de opkomst van de pop muziek en mijn voorkeur voor country & western en zie ik werd overspoeld door die snaarinstrumenten. Begin jaren 60 hoorde ik een Japans liedje, gezongen door Kyu Sakamoto (even opgezocht). Het werd wereldwijd een enorme hit. Ik verstond er geen kl- / J-ap van, maar het klonk nogal melancholiek in mijn toen nog jonge en goede oren. Gelukkig kwam er later een Engelstalige versie, die o.a. door de Blue Diamonds gezongen werd. Zelfs (jakki!) in het Duits! De Engelstalige gaf een haast letterlijke vertaling van het origineel zei men, want ik kende nog steeds geen Japans. Mijn zelfstudie Japans voor dummies bleef beperkt tot een 'sayonara', toen ik het boek bij jet oud papier gooide. Ik moest nog langer wachten, totdat ik in de muzikale omlijsting ook een steel guitar hoorde. Engelstalig en een steelguitar. Voor mij de beste cover van Suki Yaki :
