Het begint ermee, dat bezorgers onder veel te grote tijdsdruk staan. Elke minuut telt. Ik heb met een aantal van hen gesproken. Alleen een oudere man, die nog een jaartje moest werken alvorens hij met pensioen kon had maling aan de bezorgplanning. Hij vertelde mij hoe zeer hij (transporteur) net als andere bezorgers onder tijdsdruk stond. Hij zei, dat ie geen zin had om in het laatste werkjaar stress op te lopen; "ze bekijken het maar op kantoor!" Daar, op kantoor, kon men met behulp van een speciaal programma de chauffeurs tot op de minuut volgen. Bij tijdoverschrijding wordt ie gebeld om tot spoed gemaand te worden. Big brother is watching you! Ik heb ook een stel meegemaakt, dat wel gestrest overkwam. Haast, haast, haast! Vlak voordat ik mijn werk als postbezorger beëindigde, kreeg ook ik te maken met een geautomatiseerd systeem, waarin ik moest aangeven dat ik een poststuk had bezorgd. Want dat moest vanaf de start binnen een bepaalde tijd gebeuren. Daar heb ik dus niet een mee hoeven doen.
Aan de andere kant zijn er de ontvangers. Mensen die niet thuis zijn, terwijl ze vaak weten, dat hun bestelling bezorgd wordt. Ze hangen ook geen briefje op met alternatieve adressen voor aflevering. Lekker gemakkelijk dus. Maar o wee als hun pakketje niet bij hen thuis klaar ligt.
Er zijn ook ontvangers die koopziek zijn. Die weten niet eens meer dat ze iets gekocht hebben. Die krijgen een pakketje en roepen pas na het openmaken : "O ja, dat heb ik een keer besteld!" Als zo'n pakketje zoek zou raken, wordt het niet eens gemist.
Kortom, het zou aanzienlijk minder klachten opleveren, wanneer de bezorgtijd verruimd zou worden en ontvangers thuis zouden zijn.