Mijn pensioen is geregeld!

Als het gedoe nog een week geduurd zou hebben, dan was ik precies een jaar verder geweest met mijn pensioenproblematiek. Maar vandaag viel zowaar een brief in de bus met de gevraagde correctie op de onterechte jaaropgaaf. De vlag mag dus uit. Gebleken is dat de brief al begin september naar mij toegestuurd is. Nota bene naar mijn oude adres! Ik had al direct een adreswijziging doorgegeven. Ook tijdens het gedoe van die foute Jaaropgaaf. En toch weer het oude adres gebruiken. Grrrr! Al met al ben ik dus na een jaar eindelijk van die pensioen-lijdensweg af. Hoewel, onlangs is er weer wat vrijgekomen. Kreeg ik weer een dikke set formulieren met allerlei voorstellen. Alleen miste ik er een namelijk : bijstorten op mijn bankspaarrekening (loopt bij dezelfde maatschappij). Hopelijk wordt dit in een keer goed afgehandeld. Tja, gewoon administratief werk (in mijn tijd ULO niveau) schijnt voor hedendaagse Havisten en zelfs HBO 'ers erg moeilijk te zijn.

Een drol op mijn pad!

Wij hebben nooit stoepenschijters gehad als hond. Nee, we leerden ze steevast aan om daar te gaan zitten, waar niemand last van heeft. Behalve zij die graag in de bosjes gaan liggen. Vandaag, toen ik Fenna uitliet, zag ik weer een drol op mijn pad liggen. Vervelend. Ik raak er niet aan gewend.
Tijdens mijn loopbaan kwam ik ze ook weleens tegen : (flap)drollen. Vaak stapte ik over ze heen. No problem. Een enkele keer ben ik erin getrapt. Een zeer naar, bijna misselijk makend gevoel kreeg ik ervan. Nare collega's die je graag in de shit zien verdwijnen of een uitglijder zien maken. Het viel ze niet eens op, dat ik al uitglijders maakte en geregeld in de shit zat. Dat hoorde nu eenmaal bij mijn functie als project- en/of interim-manager. Haha! In die functie ben je trouwens ook piespaal! Wat een ambities hebben sommige mensen toch.

Met mijn broertje in onze drollenvangers

Al die shit en dat gezeik liet ik maar over me heen gaan. Ik leerde zo wel de mensen kennen. Dat moest wel, want zonder mensenkennis haalde ik de finish nooit. Ik heb collega's in soortgelijke functies gillend zien wegrennen. Nee, dan ben je niet geschikt voor zo'n baan. Die gingen eigenlijk primair voor de status en het geld. Afgaande op de verhalen van werkenden hebben ze in het bedrijfsleven nog steeds geen drollenvangers aangenomen, ondanks dat het aantal flapdrollen flink is toegnomen. Voor geïnteresseerde bedrijven misschien een tip : drollen vangen, ik ben daar erg goed in.

Een Engels ontbijt

Met gebakken ei!

Er was een tijd dat ik hooguit een keer in de maand een ei mocht eten. Want eieren waren volgens de toenmalige 'deskundigen' zeer slecht voor mijn cholesterol, zo beweerden ze. Ik eet ze nu weer zoals gewoonlijk. Niets mis mee. Telkens als er weer iets bekend wordt gemaakt m.b.t. (on)gezond eten of zo, denk ik steevast : "O gut, er is weer iemand afgestudeerd!"
Mijn devies is : alles met mate en in beweging blijven. Dus straks weer mijn wekelijks gebakken eitjes met bacon! Jummie!
Als ik het daar toch over heb, gisteren keek ik naar een Brits programma waarin B&B eigenaren elkaars B&B beoordelen. Er was zowaar ook een Hollands stel in the picture. Ik zag weer een typisch Engels ontbijt langskomen : witte bonen in tomatensaus, worstjes, bacon, gebakken / roer ei en geroosterd brood ook wel toast genoemd. Delicious! De laatste keer dat ik zo'n ontbijt voorgeschoteld kreeg was tijden een vakantie op het Kanaaleiland Guernsey. Dat was in de vorige eeuw : 1978 of zo. Maar de smaak van vooral die sausages (worstjes) is me altijd bij gebleven.

Zondagsontbijt

Zo'n ontbijt zou ik in het huisje in Beekbergen wel gehad kunnen hebben. Daar ging ik na het ontbijt naar buiten om bomen te zagen en hout te hakken. Noeste lichamelijke arbeid dus. Maar om na zo'n stevig ontbijt achter mijn bureau te kruipen of op de bank neer te ploffen lijkt me geen goede zaak.
Dat Hollandse B&B stel kon niet zo goed tegen kritiek. Ze namen behoorlijk wraak door de kritische B&B tegenstander flink onderuit te halen met allerlei muggenzifterij. Zelf hadden ze goede beoordelingen gekregen van de collega deelnemers. Maar in plaats van daarop voort te borduren, verpestten ze hun eigen imago door hun nare gedrag. Emoties en zakelijkheid. Ze zijn soms lastig te scheiden.

Niet naar SV Urk - Ajax

Echte (PEC) supporters

Een aantal zogenaamde Ajax supporters heeft tijdens de finale om de KNVB beker de boel flink verziekt met vuurwerk. Het is de KNVB na lang beraad gelukt de zogenaamde supporters en de club een passende straf op te leggen : De zogenaamde en echte Ajax-supporters mogen niet naar de wedstrijd op en tegen Urk bijwonen! Nou, nou, wat een straf zeg. Als ze niet naar een wedstrijd van Ajax tegen Twente of PSV of Feijenoord zouden mogen gaan, dan ben ik nog geneigd te denken : dat is een goede straf. Maar niet naar Urk? Met alle respect voor de SV Urk hoor. Nee, het is weer het bekende Hollandse liedje : de straf is niet echt een straf.

De puntjes op de i

Al eerder schreef ik over het snoeien van het groen op het pleintje voor ons huis. Dat was zeer rap gedaan. Maar zoals vaak het geval is, liet de kwaliteit te wensen over. Her en der staken nog lange sprieten boven het gesnoeide groen uit. Ook het laag hangend groen van de bomen was met de Franse slag gesnoeid. Niet alleen ons, ook de andere bewoners was dat opgevallen. Waarschijnlijk was het stopwerk, dat tussen eerder geplande werkzaamheden is gepropt. Maar geen geklaag; we gaan doen!
Dus vanmorgen heb ik de klus even afgerond. Alle sprieten en laaghangende takken heb ik verwijderd. Ik heb gelijk maar een deel van het pleintje schoongeveegd. Ik was toch al bezig. De meeste gordijnen waren nog gesloten toen ik bezig was. En dan is het leuk dat men later toch ziet dat de boel opgeknapt is. Niet voor niets bezig geweest.

Ach, wat zielig!

Hé baas, kijk mij eens!

Vanmorgen liet ik Fenna na het uitlaten weer even achter haar tennisbal aanrennen. Niet veel alter kwam een echtpaar met een drietal hondjes. Twee waren van die mopsgevallen, de ander was gewoon. Nou ja, gewoon, een mini Jack Russel. Fenna kwam net weer terug gerend met de bal tussen haar kaken geklemd. Ze gooide de bal voor mijn voeten, zag de drie hondjes wel, maar bestede daar geen aandacht aan. Ze rende weer een paar meter weg, om op die afstand te gaan zitten wachten totdat ik de bal weer zou gooien.
Toen ze zich net omkeerde om te gaan zitten rende een van de mopsneuzen naar de bal, om eraan te snuffelen. Fenna stoof op het beestje af, smeet het op de rug en ging roerloos boven haar staan. De mopsneus bleef roerloos liggen met haar strotje in de aanbieding. Overgave dus. Fenna zag dit even aan en liep toen langzaam weer terug naar haar plek.
Meneer van het stel reageerde met : "Zo, dat was duidelijke taal!" De mopsneus was inmiddels overeind gekrabbeld, liep naar mevrouw en ging achter haar staan. Mevrouw begon op bijna huilende toon te jammeren : "O, wat zielig, moppie! Wat gebeurde er nou? Je deed toch helemaal niets?"
Dat soort misplaatst gejammer is bij honden al erg. Maar het kan erger. Er zijn ouders die dat ook bij hun kinderen doen, als ze gecorrigeerd zijn.

Monstertruck Haaksbergen

Ook achteraf : een pijnlijk reclame bord

Wat een afgrijslijk ongeluk : een monstertruck die in het publiek terechtkwam. Na het ongeluk rezen er allerlei vragen op. Vooral over de veiligheidsmaatregelen. Er is ook een Amerikaans reglement opgedoken met regelgeving voor dit soort evenementen. De organisatie houdt vol zich aan de regels te hebben gehouden. En toch.
Ik ben altijd bedacht op bepaalde risico's. In warenhuizen kijk ik eerst waar het trappenhuis en de nooduitgang is. Bij races let ik op waar ik ga staan. In een bocht sta ik alleen aan de 'goede' kant. Bij veel snelheidssporten zie ik publiek aan de verkeerde kant in of bij een bocht staan. Als een auto of motor uit zo'n bocht vliegt, weet je zeker dat je de klos bent. Vreemd dat de organisatie dat goed vindt. Niet iedereen denkt na, dus moet de organisatie met alles rekening houden. Toen ik laatst de Classic TT bezocht, staken tijdens de race opeens mensen over. Gewoon over het circuit! Dus niet alles is te voorkomen.
Bumperklevers verweren zich vaak met de opmerking : "Ik kan ver vooruit kijken" en/of "Ik let heel goed op." Maar een mogelijk technisch mankement aan het voertuig dat voor hen rijdt, vergeten ze gemakshalve. Het gaat m.i niet alleen om het doen en laten van publiek en coureurs, maar ook om de techniek. Die kan het ook laten afweten. En dan? Tja, dan is voldoende afstand en in dit geval een goede barrière wel zo veilig.
Als men vooraf zichzelf de vraag had gesteld : wat als het gas blijft hangen? of wat als de stuurinrichting het begeeft?, dan waren er vast en zeker andere veiligheidsmaatregelen getroffen. Maar ja, dat is allemaal achter af en 'wat als'.

"Bleef wat hangen"

Ingezonden n.a.v. Sleutelen aan de Matrix

Ja, dat gebeurt soms bij schijfremmen en ik kan mij herinneren dat zelf ook eens meegemaakt te hebben, twee keer zelfs. In het eerste geval gleden de remblokjes niet meer soepel heen en terug over de paspennen en sleten ze uiteindelijk scheef af. Na het verwijderen van wat roest van de paspennen, en het netjes gladschuren daarvan, heb ik deze heel licht ingevet met graffietvet en daarbij natuurlijk goed opgelet dat er geen enkel spatje vet op de remschijf belandde. De tweede keer, nu bij een andere auto, heb ik uit overmoed (ik wist het toch zo goed?) een fout gemaakt door daarbij op dezelfde wijze te werk te gaan maar in dit geval bleek het probleem uiteindelijk niet opgelost en had ik een hoop werk voor niets gedaan. De oorzaak zat nú op een plek die niet direct zichtbaar was maar toen ik ontdekte dat de zuigers van de remklauw na het remmen niet helemaal terugkeerden naar hun beginstand, kreeg ik zo'n 'donkerbruin vermoeden' dat er inwendig iets niet pluis was. Na het verwijderen en het totaal

demonteren van de remklauw was de oorzaak van het 'blijven hangen' van de zuigers al snel ontdekt. Roestpikkeltjes op de remzuiger belemmerden een soepele terugloop daarvan en daardoor bleven de remblokken soms even 'aanlopen'. Roest in een remklauw kan ontstaan door water, hoe weinig ook, dat in de hydraulische olie van het remsysteem is doorgedrongen. Eigenlijk zou dat niet kunnen maar als de olie lange tijd niet is ververst gebeurt het tóch. In mijn geval heb ik toen meteen een remklauw-revisie-set gekocht omdat een totaal nieuwe remklauw, met vier zuigers! erin, nogal in de papieren liep. Dit soort klusjes kan je alleen tot een goed einde brengen als je akelig netjes (schoon) kan werken want één korreltje zand kan de pret al bederven.

Laat ze niet hangen!

Ingezonden. 

Laat ze niet hangen..

Jaaaren geleden kwam ik nog wel eens op de bekende Haagse Markt en genoot daar erg van de gezellige drukte maar vooral ook van de standwerkers die luidkeels hun waar stonden aan te prijzen. Een bloemenman die rechtstreeks vanuit de laadruimte van zijn vrachtwagen zijn mooie boeketten en planten aan de man bracht kon de menigte voor hem aardig bewerken en hij deed altijd hele goede zaken. Hij begon eens met een hele mooie hangplant en riep met 'stevige' stem: ,,Laat ze niet hangen voor Fl. .......!!!", en hij noemde dan de prijs maar vaste bezoekers van de markt in de meute vóór hem reageerden nooit direct, want die wisten ondertussen wel dat je na vijf minuten aanstekelijk toneelspel van de man, uiteindelijk naar huis ging met minstens drie van die mooie hangplanten voor die prijs.
Een eind verderop verderop stond een marktkoopman die het wat rustiger aandeed. Hij had dan ook totaal andere artikelen op zijn kraam liggen maar zijn manier van reclame maken en aandacht trekken was duidelijk dubbelzinnig bedoeld. Aan een lijntje boven zijn kraam hing een hele rij b.h.'s en op een bordje ernaast stond met grote krijtletters geschreven: ,,Laat ze niet hangen voor 98 cent". Een minimale prijs voor een mini-cup van minimale kwaliteit?!

Fan-tilator

Op de markt

Er hing hem iets boven het hoofd. Dat zag ik na de mislukte act van een marktkoopman met onbreekbare kammen. Hij stond rondom in de mensen en was bijna niet te zien. Op mijn tenen staand kon ik zijn verrichtingen nog maar net volgen. Hij demonstreerde diverse soorten kammen en boog deze in allerlei richtingen om te laten zien dat je bij hem echt waar voor je geld kreeg. Na afloop van de show kreeg je dan een setje met allerlei verschillende soorten kamme(n)/tjes voor een redelijke prijs aangeboden en ze gingen dan ook grif van de hand. Toen de volgende voorstelling begon, en er weer ruimte was voor een nieuwe groep toehoorders, stond ik inmiddels vooraan en ik kon de verrichtingen van de koopman wat beter volgen. De man deed het prachtig maar halverwege kwam de voorstelling abrupt tot een eind want tijdens zijn vurige betoog, bij een demonstratie met een grote kam, die hij met beide handen boven zijn hoofd bijna dubbel boog, brak deze finaal doormidden, ai!, ai!. Blijkbaar was dit niet de eerste keer want hij had onmiddellijk een pasklare uitleg bij dit pijnlijke moment met: ,,En zo ziet ie er van binnen uit". Toen iedereen er grinnikend vandoor ging lag zijn handel even stil maar hij was zelf net zo buigzaam als zijn kammetjes en begon meteen opnieuw zijn verhaaltje af te steken want in de verte naderden al weer nieuwe 'slachtoffers'.

Fan-tilator

Duurzame spijkers

Vlijmscherp en spijkerhard

Vanmorgen heb ik een kleine haag gesnoeid. Geen liguster maar een onding met flinke doorns. Ik heb geen verstand van groen, dus de officiële naam weet ik niet. Er groeien in elk geval geen bessen in. Hoe dan ook, het snoeien op zich is al een klusje waarbij ik voorzichtig te werk moest gaan. De naalden zijn niet alleen lang maar ook hard. Helemaal als dat spul gedroogd is. Dan zijn de naalden net spijkers. Misschien een tip voor een survival of ontwikkelingsland. Of voor criminelen om een deel van hun werk duurzaam te maken : groene kraaienpoten.
Uit voorzorg heb ik werkschoenen aangetrokken met een (ouderwets) stalen neus en stevige zolen. Het snoeiafval heb ik met een bladhark en bats opgepakt en in de groencontainer gemikt. Uiteraard heb ik de boel goed aangeveegd, want die groene spijkers gaan niet alleen door menige schoenzool, maar geheid ook dwars door een buitenband.

Jill is jarig

Jill, 2e van links, met vriendinnen bij Jill

Lekker bij oma hangen

Kleinkinderen vullen de leegte van hen die er niet meer zijn. Althans, zo ervaar ik het. Vanmorgen werd de kleine Emma gebracht. Opa was dat al weer vergeten en zei vanmorgen vroeg : "Ik blijf dit keer nog even lekker liggen." Toen werd hij door oma eraan herinnerd, dat Emma gebracht zou worden. Stipt 9 uur stond de kleine meid voor de deur. Met een vrolijk koppie.
Vanmiddag zijn we met z'n drietjes naar Jill gewandeld. Jill is namelijk zes jaar geworden. Er was al flink wat bezoek toen we aankwamen. Emma vindt grote mensen maar zo zo. Maar kinderen vindt ze erg boeiend. Andersom ook, want ze kreeg veel belangstelling van de aanwezige kinderen. Jill werd bijna bedolven onder de cadeautjes. Er was een groot luchtkussen geregeld en er was natuurlijk nog de trampoline. Dus de kids vermaakten zich prima.
Op de terugweg viel Emma vrij snel in slaap. Logisch, want wat is er nou fijner dan in de open lucht in slaap gewiegd te worden door een schommelende wandelwagen?

Over drempels heen -2-

Het lijkt zo simpel om over bepaalde drempels heen te stappen. Maar dat is niet zo. Ik heb er lang overgedaan, sommige nog steeds niet genomen, en nog steeds voel ik bepaalde spanningen in mij opkomen als ik ergens naartoe ga. Als ik aan die spanningen zou toegeven, dan kwam ik nergens meer. Die spanningen zeggen me steevast : "Je kunt beter lekker veilig thuisblijven." Het is een bekend duiveltje dat op mijn schouder zit en mij dingen influistert of zelfs schreeuwt, die ik juist NIET moet doen.
Die duivel zei ook dat ik dat antidepressivum moest blijven slikken en niet meer moest gaan werken. Ik moest van hem niet alleen thuis blijven, maar zelfs mijn bed niet meer uitkomen. Hij begon zelfs te schreeuwen dat het leven voor mij geen zin meer had en dat ik me bij mijn broers moest voegen.
Toen mijn eerste kleinzoon onderweg was, nam ik me voor om een goede, leuke opa voor hem te zijn. Dat was een eerste klap voor dat duiveltje. Een regelrechte overwinning. Er volgden meer, want ik bouwde het antidepressivum af, zocht bezigheden, begon mijn beperkingen te accepteren en dingen te doen die ik eerder niet meer durfde. Ik wilde immers weer leven, emoties ervaren, vooral leuke, aangename? Aan de andere kant realiseerde ik me welke strijd ik moest gaan leveren tegen die duivelse duivel op mijn schouder. Gaandeweg heb ik menige slag gewonnen, maar of ik de oorlog ook gewonnen heb, weet ik eigenlijk niet. Er kan weer van alles en nog wat gebeuren. Maar tot nu toe heb ik die duivel kunnen verslaan.

Groene ergernis

Het is me opgevallen dat in veel gemeenten mensen zich vooral groen en minder geel ergeren aan de manier waarop het gras van de openbare gazons gemaaid wordt. Vaak liggen her en der plukken gemaaid gras op voet- en fietspaden. Die plakken lekker aan je banden en/of zolen en voordat je het weet, ligt het spul zowaar in je eigen tuin en/of huis.
Als ik dit onderwerp aansnijd  komt men vaak met allerlei drogredenen. De meest voorkomende is : "Ja, maar het gras is nat. Dat blijft aan de wielen plakken en dus..."
In tegenstelling tot menig ander beroep, heeft meneer de grasmaaier helemaal niets met het achterlaten van een schone omgeving. Zoals hij die aantrof voordat hij met dat stomme ding ging maaien. Ik bedoel, als ik iemand help met een klusje laat ik de boel ook weer netjes achter. Net als de meeste installateurs van cv apparatuur en kozijnen. En sommige bezoekers van recreatiebungalows. Die grasmaaiers hebben qua mentaliteit veel weg van interim managers : het mes erin en vervolgens een bende achterlaten.

Stel je eens voor dat een schilder net zo zou werken als zo'n suffe grasmaaier. Ik moet er niet aan denken. Als ik het toch heb over de kwaliteit van de werkzaamheden, dan nog het volgende. Dronten een een behoorlijk schone stad. Het vuil wat hier ligt zal wel van die studenten van buitenaf zijn. Als er dan toch heel per ongeluk een doosje, zakje of blikje op een gazon ligt meneer de grasmaaier, raap dat dan even op. Dank u.
Ik zal ongetwijfeld veel mensen het gras voor de voeten hebben weggemaaid. Maar die moeten maar denken : "Het is netjes gedaan, zonder een bende achter te laten."

Geen Kinderzegels op Urk

Op Urk wordt de verkoop van Kinderzeges geboycot. Een deel van de opbrengst gaat namelijk naar de Palestijnse organisatie Holy Land Trust, dat het geld op haar beurt zou besteden aan Hamas. Het zeer christelijk Urk is pro-Israël en zodoende dus anti Palestijnen (wie niet voor Mij is...).
Als het verhaal rond de financiering van Hamas klopt, dan is er wat mij betreft geen vuiltje aan de lucht. Urk staat bekend om zijn vrijgevigheid en de gemeenteraad zal best het nodige aan onderzoek gedaan hebben. Het nieuws spoort wellicht anti Israël burgers, zoals ik, aan juist wel deze zegels te kopen. Ik heb afgelopen week namelijk ook Kinderzegels gekocht. Ik heb de serie van het Rijksmuseum gekocht voor 9 euro en 50 eurocent. Dat was nog voor het nieuws van Urk bekend werd. Ongewild heb ik dus Hamas geld gegeven om tegen Israël te strijden. Rest mij slechts te hopen dat die Hamas strijders soms ook een ijsje kopen.

Over appels en Voedselbank

De fruittelers zitten met de appels in hun maag. Gelukkig is er zoiets als subsidie. Ze hoeven de appels niet te plukken. Die mogen gewoon op de grond vallen en wegrotten. Andere telers beklagen zich over de meer dan gehalveerde inkomsten vanwege de huidige kiloprijs. In ons zelfde landje beklaagt de Voedselbank zich omdat ze nauwelijks aan appels en groente kan komen. In ons land is ook sprake van armoede. Vaak verborgen, want veel arme mensen schamen zich ervoor of zijn te trots om ermee voor de dag te komen.
Er zijn agrariërs, die op zekere dagen hun landbouwproducten gratis aanbieden aan de consument. Die mogen dan bijvoorbeeld zelf fruit plukken, aardappels rapen, wortels trekken, kool snijden enz. Gratis en zeker niet voor niets.
Ik heb de indruk dat veel fruittelers zich met hun producten op één afzetmarkt hebben gericht : Polen. Via dat land gaat veel fruit naar Rusland. Inmiddels zijn telers contacten aangegaan met andere landen, zoals China. Beter laat dan nooit, zal ik maar zeggen.

Nederland, o Nederland!

Rond een 11 jarige jongetje wordt een discussie gevoerd over wel / niet uitzetten. Het ventje is hier geboren en getogen en volgt (verplicht!) onderwijs. Vanwege de regelgeving zou het ventje ons land moeten verlaten.
Aan de andere kant zijn er helaas veel criminelen, die om onduidelijke redenen in ons land mogen blijven. Men wil hen per se hier straffen en achter gesloten deuren verzorgen tot ze weer verder mogen gaan met hun criminele activiteiten. Als ze na een rooftochten binnen zijn, vertrekken ze alsnog naar het land van herkomst. Daar gaan ze op hun 35ste met 'pensioen', hangen ze de rijke stinkerd uit en trekken een lange neus naar ons domme land.
Er zijn ook kinderen, die, zodra ze na hun eveneens verplichte schoolopleiding hun schooldiploma's hebben behaald, thuis moeten blijven. Ze krijgen geen BS nummer en kunnen zodoende niet gaan werken. Het zijn kinderen die hier geboren zijn en waarvan de ouders asiel hebben aangevraagd. De afhandeling van zo'n aanvraag kan wel meer dan 10 jaar duren. Een regelrechte blamage! En als ze officieel afgewezen worden (officieus waren ze dat al toen ze ons land binnenkwamen), hoeven ze niet per se weg. Maar men mag ze ook niet ergens onderdak geven, noch opsluiten. Ze hebben wel geld nodig om te overleven. En dus verdwijnen ze in de illegaliteit en criminaliteit. Het hele gedoe kost enorm veel geld. Maar gelukkig zijn er nog stinkend rijke AOW'ers. Die kunnen wel met minder AOW, pensioen en zorg af. Of zouden een paar nieuwe wetten (de oude overboord gooien aub!) geen betere uitkomst zijn?

Het 2750 ste bericht!

Zie ik bij toeval dat dit berichtnummer 2.750 wordt van mijn blog! Niet allemaal zelf geschreven hoor, ik heb ook een gastschrijver (Fan-tilator, categoerie Van een fan), die ik heel dankbaar ben voor zijn leuke verhalen.

Afgelopen periode ben ik druk bezig geweest om een extra harde schijf te installeren op mijn desktop. De primaire C schijf was inmiddels zo goed als vol. In concept was het mij wel duidelijk : een extra schijf erin en het besturingssysteem vertellen, dat ie die tweede schijf op een bepaalde manier moest gaan gebruiken.  Maar de uitwerking had nogal wat voeten in aarde. Ik heb een 80 gb harde schijf ingebouwd en geïnstalleerd. Dat laatste was lastiger dan ik dacht, omdat ik met een bepaalde instelling (positie van de jumper) zat te hannesen. Mijn desktop raakte zodoende wat in de war. Stom eigenlijk, want dat ding zou moeten weten, wat standaard de bedoeling is. Immers, de C was bijna vol. De bijbehorende afbeelding voor de jumperinstellingen was nogal vaag. Op de schijf zelf zitten vier paar pinnen, op de afbeelding zes paar, zo leek het. Ik ben duidelijk geen MCSE, maar meer van logisch denken. Maar goed, het is uiteindelijk gelukt. Ik gebruik de tweede interne schijf als uitbreiding op de eerste. Ook dat vereist enige aanpassing (partitie), zodat mijn computer ook de extra schijf gaat gebruiken.
Aan mijn desktop hangt inmiddels ook een tweetal externe schijven. Die gebruik ik voor backup en voor documenten en afbeeldingen. Voorlopig kan ik dus weer vooruit.

De jaren gaan tellen

De laatste tijd heb ik nogal last van spierpijn. Misschien wat vreemd voor een AOW'er die nog in bomen klimt, met zand loopt te sjouwen, straatjes betegelt, twee maal per dag de hond uitlaat en geregeld fietst. Afgelopen zaterdag hebben we zo'n 40 km gefietst. En voor het eerst kreeg ik behoorlijk last van dikke benen. Ik snapte er niets van, totdat Sonja zei : "Misschien komt het door dat hoge bruggetje in Hoogmade." Ach gut ja, om bij de camping te komen moesten we over een bruggetje. Aan beide zijden liep de weg behoorlijk stijl omhoog. Op de fiets heb ik die hellinkjes, staande op de pedalen, telkens genomen. Toen vond ik het telkens erg knap van mezelf. Afgelopen zaterdag vond ik het nogal dom. Vandaar dus die dikke benen. Ik ben geen berggeit, zoals Lucien van Impe.
Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik uit ellende een stuk op Sonja's fiets heb gereden. Met de trapondersteuning aan (graag geen commentaar aub!)
Ik ben ook niet uit een boom gevallen, zoals meneer Aart onlangs deed. Maar ja, wat doet een 76 jarige stratenmaker op zee nou in een boom? Malle man.
Vandaag ben ik aan het straten geweest. Ik heb overal spierpijn. In mijn rug, mijn armen, mijn handen en weer (of is het nog steeds?) mijn benen. Hoe dan ook, na noeste arbeid zal ik vannacht weer als vanouds slapen als een os. 

Heel speciaal zand

Kuil gedicht...

Vandaag zijn we begonnen met het op orde brengen van een voortuintje van de overbuurman. Meneer is op leeftijd en zijn gezondheid laat te wensen over. Hij is ook slecht ter been. Het is een onderhoudsvrije tuin,zeg maar een pleintje met tegels. Zijn tuintje zag eruit alsof er een meteoriet was ingeslagen. Er zat een flinke kuil in. Daar stond ooit een grote boom. Nogal vreemd voor een tuintje dat zo'n twee meter diep is. Maar alle tuintjes schijnen vroeger zo'n joekel van een boom gehad te hebben. Er lagen ook tegels in de tuin. De kuil was ook betegeld.... Geen gezicht.
Als huurder mag men maximaal twee kuub zand en/of aarde per jaar aanvragen. Dat scheelt aanzienlijk in de kosten. Het zand, twee kuub, is vanmorgen gebracht. We hadden de indruk dat het hooguit anderhalve kuub was, maar volgens de vrachtwagenchauffeur kwam dat omdat het speciaal zand was.... Ik dacht nog á la Van Gaal : "... ben ik nou zo dom of geef jij een stom antwoord?.." Tijdens de werkzaamheden kregen we spontaan hulp van een buurtbewoner. Dat was maar goed ook, want die kruiwagens gevuld met nat zand zijn loodzwaar. Ik weet dat

'heel speciaal zand...'

een kuub ongeveer 12 á 13 kruiwagens zijn. Na 18 kruiwagens was de berg zand weg. Maar gelukkig kwamen we niet tekort. We doen de klus op ons dooie gemak, want het is behoorlijk zwaar werk. Zodra ik begin te transpireren neem ik pauze. Ik zweet al vrij snel en langdurig, dus het werk schiet niet op. Maakt niet uit, we hebben alle tijd. Als de klus geklaard is, rest nog één tuintje. Dat is ook helemaal betegeld, maar tussen de voegen groeit veel onkruid. Het tuintje is van een bewoner die ook slecht ter been is. Gelukkig zijn wij nog gezond en wel.

Feenstra kort zijn monteurs

Je mag best weten : ooit heb ik eens bij dat bedrijf gesolliciteerd. Bij Feenstra, een installatiebedrijf hier in Flevoland. In Lelystad om precies te zijn. Men zocht iemand die de kar wilde trekken bij de invoering van een servicemanagementsysteem. De monteurs moesten efficiënter en effectiever ingezet worden. Ik had net een soortgelijk project afgerond bij een internationale brouwerij. Helaas kreeg ik te maken met iemand, die meer oog had voor de stijl van mijn sollicitatiebrief ('had daar geen komma moeten staan?' en 'er staat maar een spatie tussen de cijfers en de letters van de postcode'), dan voor mijn kennis, ervaring en vaardigheden in relatie tot de opdracht. De gesprekssfeer was niet bepaald aangenaam. Wellicht veroorzaakt door het feit dat hij achter zijn bureau in een dik beklede fauteuil en ik ervoor op een kale stoel zat. Het gesprek had veel weg van een verhoor van iemand die een dreigbrief had geschreven. Er was totaal geen belangstelling voor soortgelijke projecten, die ik bij andere bedrijven met succes had uitgevoerd. Ik miste de gretigheid en positieve belangstelling aan de andere kant van het bureau. Ik had al snel voor mezelf besloten : dit gaat hem niet worden. Meneer was Controller en dat zijn vaak betweters op het gebied van ICT.
Niet zo lang geleden kwam een cv monteur van Feenstra bij ons langs. Hij kon de onderhoudsbeurt niet goed uitvoeren, want er was geen verbinding met het centrale systeem op kantoor. Het systeem dat hij gebruikte kon niet stand alone (zonder verbinding met het kantoor) werken. Via zijn telefoon voerde hij ook een discussie over de ouderdom van de ketel. Blijkbaar kloppen de gegevens van de Installed Base niet. Opvallende zaken, vooral omdat mijn gesprek 18 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Met een goed werkend systeem is het financieel korten op de reistijden niet nodig geweest. Een kwestie van slim plannen en efficiënt en effectief werken zonder de kwaliteit uit het oog te verliezen. Wat dat laatste betreft : de leidingen onder de ketel hadden veel weg van een spaghetti kunstwerk met veel afgedopte, loze pijpen. Die zooi hebben we zelf maar laten fatsoeneren.

Richting aangeven

Ingezonden

Omdat ik het zo'n leuk ding vond heb ik een hele oude richtingaanwijzer van een auto uit een ver verleden bewaard. Eentje die als een grote oranje/gele-'vinger' van ongeveer 25 cm lang, met daarin een brandend lampje, links of rechts aan de zijkant van de auto 90 graden uitklapte als je aangaf dat je van richting wilde veranderen. Het geval werkt op 6 Volt dus kun je wel nagaan hoe oud dit stukje antiek al is. Voor een voordeurbel zou het nog een leuk alternatief kunnen zijn maar dan wel op minstens 2 meter hoogte aan het deurkozijn want een 'blauwe neus' door een fles is nog uit te leggen maar door een deurbel.......?!

Door rood, jong geleerd....

Aan zo'n 'vinger' moest ik onlangs denken toen ik een heel oud dametje op een fiets een driekwart rotonde zag nemen. Omdat wij met de auto dezelfde afslag wilden nemen konden wij al haar bewegingen goed volgen. Zij was de leren-fietsen- periode met daarin ,,Pappa, Mamma, kijk eens; zónder handjes", en vervolgens ......, zonder tandjes" reeds lang gepasseerd. Het laatste waarschijnlijk voor de tweede keer en ze liet het fietsstuur geen moment los, ook niet om met haar arm richting aan te geven. Nee, nee, ...... ze volstond, met de handen aan het stuur, met het heel voorzichtig uitsteken van haar linker- of rechter wijsvinger. Heel subtiel, maar toch ook heel duidelijk. Althans, voor iemand die net als zij een goede verkeersdeelnemer wil zijn, en steeds goed op de bewegingen van andere weggebruikers let. Dus, ook hier geldt nog steeds: ,,Jong geleerd is oud gedaan".

Fan-tilator

Meisje van 13

Ingezonden

Over dezelfde rotonde als in het stukje hiervoor reden wij met de auto dezelfde route en zagen de.. (nee, niet hetzelfde oude dametje) ..ze keer een jóng dametje. Het was een meisje uit de categorie "Meisjes van dertien" (Paul van Vliet) en ze reed naast ons over de grote driekwart boog van de rotonde. Oortjes áán het hoofd én 'oortjes' ín het hoofd, en kijkend op iets in haar hand, reed zij argeloos, a.h.w. op de 'automatische piloot', langs de rand van de rotonde met ons mee. Haar fiets scheen, net als het paard van de vroegere schillenboer, de weg goed te kennen en dus hoefde zij zelf helemaal niet op te letten; 'verstand op nul en blik op oneindig'. Bij de tweede afslag schrok ik wel even, want ze keek niet op of om en stel dat wij daar rechtdoor hadden gemoeten? Ja, ja, ... het meisje had natuurlijk voorrang op ons maar als wij niet hadden opgelet dan hadden wij haar waarschijnlijk finaal ondersteboven, of nog erger, morsdood gereden! In zulke situaties wil ik graag weten of andere weggebruikers mij óók wel zien, i.p.v. dat deze 100 % 'blind' vertrouwen op de voorrangsregels. In dit geval onder het mom van: ,,Ik ben toch veilig achter de witte haaientanden?! en ,,ik zie jou toch wel?". ,,Jawel lieverd, maar ik wil aan jou graag kunnen zíén dát je mij ook wel ziet, c.q. gezien hébt, dus kijk heel even naar 'ons' in het algemeen.

Een kwartier later stonden wij naast een voetbalveld te kijken naar een training van een van onze kleinzoons. In de verte, aan de overzijde van het veld, zag ik een groepje 'meisjes van 13' in voetbaltenue huppelen en heen en weer rennen voor hún wekelijkse trainingsuurtje. Een van de 'bakvissen' herkende ik aan haar witte voetbalkousen (als enige), en haar signaal-rose jackje, die mij even daarvoor op de rotonde blijkbaar tóch waren opgevallen en bijgebleven. Dus ‘meisje van 13’ houdt dit jackje voorlopig nog maar aan, want dan word je ook wel 14 en nóg ouder, maar kijk alsjeblieft wel extra goed uit op deze bijzondere rotonde want hier rijdt iederéén ‘verkeerd-om’:"Magic Roundabout Schild db". Licentie Public domain via Wikimedia Commons.
 
Bij het vastleggen van de voorrangsregels rondom en óp rotondes, ovondes, mini-rotondes, turbo-rotondes, enz. heeft men naar mijn mening een grote fout gemaakt. Ergens las ik: ,,De wegbeheerder kan kiezen of fietsers op de rotonde ook voorrang hebben" maar dat is toch te gek voor woorden!? Waarom heeft met dit eigenlijk losgepeuterd uit de Wegenverkeerswet?; de basis voor álle verkeersregels. Voor rotondes binnen en buiten de bebouwde kom gelden verschillende voorrangsregels maar dat vraagt toch om problemen?! O.a. 'haaientanden' geven wat duidelijkheid maar als de tanden van de haaien niet regelmatig worden 'gepoetst' vervagen ze, slijten weg, en worden gemakkelijk over het hoofd gezien. Hagelwitte tanden, prima! want niet goed poetsen veroorzaakt rotte tanden en in dit geval rot-ondes maar eigenlijk gevaarlijke rot-rotondes!

Mister Onbenul

Oud spul op de hoes van een oude lp

Ingezonden n.a.v. Stuk Onbenul

Wat een geluk dat er op hetzelfde moment niet nóg zo'n onbenul rondreed, ook op een motor of in een auto, want dan was het geheid ergens fout gegaan. Dit soort lieden kan zich alleen maar handhaven omdat de rest van de verkeersdeelnemers zich volgens de regels, wél netjes en voorspelbaar gedragen. Het tegenbewijs hiervoor was onlangs op TV te zien toen een motorrijder met grote snelheid ging invoegen op een snelweg en meteen de voor hem rijdende auto wilde passeren om op de rijbaan links daarvan zijn weg te vervolgen. De motorrijder gaf nog even flink gas om de auto voorbij te 'spuiten' maar op het zelfde moment ging de auto óók een baan naar links en de motorrijder stuiterde achterop de auto. Hoe het verder afliep is geloof ik niet bekend gemaakt maar er werd ergens wel beweerd dat het een trucagefilmpje was. Als het filmpje bedoeld was om te laten zien hoe het afloopt met zo'n "Mister Motor Onbenul" dan sloeg de maker ervan 'de spijker op zijn kop'.
Als het tóch echt was, en de motorrijder heeft het overleefd, dan moet deze zichzelf maar eens een keer flink vóór z'n kop slaan; ter overdenking. Niet té hard natuurlijk want anders gaat het denken zo moeilijk, of helemaal níét meer. Als de automobilist in het filmpje geen richting naar links heeft aangegeven is meteen ook duidelijk wat doorgaans wordt bedoeld met toeval of noodlot. Maar, .... stel dat de automobilist wél netjes richting heeft aangegeven? De roekeloze motorrijder had zijn plan gemaakt : hij móest er koste wat het koste langs. En wat meldden de kranten na zo'n soort gebeurtenis doorgaans?: ,,Noodlottige samenloop van omstandigheden"? AMMEHOELA!!!

M'n fiets is gejat!

Het is zover. Mike's fiets is gejat. Hij stond bij het station van StLelystad en was opeens verdwenen. Het was zo'n bekende opoefiets en tja, een standaard fietsslot is tegenwoordig niet voldoende. Deze week heeft ie een andere gekocht. Ook weer zo'n opoe-geval. Er mankeerde nogal wat aan en ik had dit keer geen tijd. Dus togen moeder en zoon aan den arbeid. Er gebeurde van alles met van alles. Ik zag zelfs een heggenschaar voorbijkomen. Maakt niet uit, ze zijn creatief genoeg. We hadden nog een drager liggen voor boven het voorwiel. Dat ding was eerst niet nodig. Maar toen ik de student vroeg hoe hij dacht twee kratten bier te vervoeren, was ie om. De ketting was veel te lang en werd ingekort. Door pa. Het standaard was afgebroken en de kop van de inbusbout was niet meer herkenbaar.  Die kon alleen met een slijptol verwijderd worden. Weer een klusje voor pa. In het achterwiel zat een flinke slag. "Maakt niet uit", zei Mike. "Scheelt wel telkens vijf kilometer meer rijden", bromde pa. Dus de spaken moesten even vaster en andere weer wat losser gedraaid worden. Door pa.
Maar de rest heeft hij zelf gedaan. Met zijn moeder. En toch, de student Economie heeft aardig wat gesleuteld vandaag. Nu pa nog.

Naar het ziekenhuis

Ziekenhuis Emmeloord

Nee, niet voor mezelf of andere familieleden, maar voor een medebewoner. De alleenstaande man moest vanmorgen vroeg naar Emmeloord, voor een bezoekje aan het ziekenhuis. Om hem psychologisch te ondersteunen, ben ik met hem meegegaan. Hij moest nuchter aan het onderzoek beginnen en samen met de spanningen rond het onderzoek kunnen mensen zich wat onzeker gaan voelen en gedragen. Trouwens, alleen is ook maar alleen.
Gisteren heb ik eerst zijn navigatiesysteem aan de praat geholpen. Daarna hebben we samen de bestemming in het systeem gezet. Hij heeft het ding gekregen van iemand en wilde wat hulp bij het instellen van het apparaat. Zonder geluid, 'want die vrouwenstem vind ik irritant', aldus meneer. Via de A6, wat een drukte, reden we zonder oponthoud naar Emmeloord.  Ik zag dat de rechter buitenspiegel van zijn auto op half zeven hing. De bevestiging in het spiegelhuis was afgebroken. Ik beloofde hem dat ik die zal repareren.
In het ziekenhuis werden we keurig naar de betreffende afdeling gebracht. We waren ruimschoots op tijd. Zoals hij en ik dat graag willen. Twee minuten voor de afspraak (ja, hier kan het!) werd meneer opgehaald. Na nog geen half uur was ie weer terug. Opgelucht en wel. Weer thuis aangekomen, zagen we dat er gesnoeid werd. Voor de sociale controle.

Voor de sociale controle

Oude situatie

Op het pleintje voor het huis bevindt zich een tweetal grote plantenbakken. Daar staan struiken in, die voor wat groen op het pleintje zorgen.
Aan weerszijden van het pleintje bevinden zich bankjes. Daar zitten soms tieners wat te chillen. Niets mis mee. De laatste tijd komen daar ook anderen. Die blowen en zijn rumoerig. Omdat het groen alsmaar groeide, verdwenen de bankjes uit het zicht. Niet alleen de bankjes, ook het zicht op de woningen over en weer werd belemmerd. Vooral in een omgeving

Gesnoeide situatie

van seniorenwoningen is de sociale controle belangrijk. Die beperkt zich voornamelijk tot het al dan niet tijdig openen en sluiten van gordijnen, wat betekent dat er leven in de tent is. Vandaar dat we de gemeente gevraagd hebben of er niet wat extra gesnoeid zou kunnen worden. Binnen een dag of wat kwam iemand poolshoogte nemen. Meneer beaamde dat de situatie verbetering behoefde. Vanmorgen, weer een dag of wat later,  kwam een ploegje mannen met groene vingers de boel snoeien.
Het resultaat is nu dat de omgeving veel overzichtelijker is geworden. Met dank voor de snelle reactie van de gemeente.

Over drempels heen

Over drempels naar Basse!

Er kwam een periode in mijn leven, dat ik zelfs niet meer op de motor kon stappen. Zware paniekaanvallen en 'black outs' vormden een te grote drempel. Maar ja, het motorbloed kruipt ook waar het niet gaan kan. Ik ben begonnen de eerste drempel te nemen : wèl opstappen. Ik herinner me nog dat ik nog geen 300 meter verderop de motor langs de kant zette. Ik zweette peentjes en mijn hart ging als een gek tekeer. Na een pauze, gedurende welke ik overwoog om maar weer terug te gaan, besloot ik toch weer een stukje te gaan rijden. Weer een drempel genomen. Bij de ingang van de jachthaven stopte ik weer. Ik realiseerde me dat ik nu verder gereden was. Weer even bijkomen en toen via de Harderwijkstraat terug naar huis. Ik was niet in juichstemming, maar eerder blij dat ik weer thuis was. Pas later, toen ik in alle rust heel bewust terugkeek op dat kippeneindje, drong het pas tot me door dat ik een behoorlijke prestatie had geleverd : ik had een paar flinke drempels genomen! Had ik niet bewust en positief teruggekeken op dit ritje, dan was het gevoel van 'nooit meer' zeker blijven hangen. Dan was het nooit meer wat geworden met het motorrijden. In volgende ritjes koos ik bekende, vooral rustige

2010, in Woerden

routes. Ik had veel problemen met schrikreacties. Bij voorbeeld wanneer andere weggebruikers pas op het laatste moment in de remmen gingen en zodoende de indruk wekten mij geen voorrang te verlenen.
Met de tijd heb ik het rijden uitgebouwd tot een echte rit. Die volbracht ik. Weliswaar met de nodige pauzes, ik werd en word nog steeds doodmoe vanwege de concentratie, maar toch. Ik stop voordat de vermoeidheid optreedt. Dat is na zo'n drie kwartier, afhankelijk van de omstandigheden zoals verkeersdrukte en weersomstandigheden. De paniekaanvallen heb ik vrij goed onder controle gekregen. Ik ben blij dat ik nog rij.

Emma

Als ze op de arm van haar pappa Robert of mamma Carina bij ons binnenkomt, zie je haar kijken en denken. Ze moet even in haar geheugen graven en dan........ is er opeens die blik van herkenning. Prachtig om te zien. Ze is goedlachs en een heel gemakkelijk kleinkind om op te passen.
Ze communiceert op haar eigen manier. Ze zit nu in een soort gil fase. Niet alleen Emma, ook oma en opa genieten van dat geluid. Maar ze kan ook zonder geluid communiceren. Ze kijkt opa dan ernstig aan en vervolgens draait ze haar hoofdje en kijkt naar opa's gitaar. Dat ritueel herhaalt ze een paar keer : "Kom op opa, pak die gitaar nou, ik wil spelen!"
En dus pakt opa de gitaar en samen maken we dan muziek. Hoewel, Emma trekt een de snaren, terwijl opa een deuntje probeert te spelen. Dierenplaatjes kijken in haar boekje vindt ze ook erg leuk. Als oma de bijbehorende dierengeluiden maakt, schatert ze het uit van plezier. Als ze moe is, meldt ze dat. Een of twee vingers

verdwijnen in de mond en met de andere hand begint ze aan haar oortje te friemelen. Emma vindt het geen enkel probleem om in haar bedjes neergelegd te worden. Ze kijkt dan met een blik van : "O, is het weer zover? Nou dan moet het maar weer." En slapen dat ze kan! Als ze wakker wordt, horen we haar geluidjes maken. Ze vermaakt zichzelf met datgene wat in haar bedje ligt. Geen gehuil of gezeur (voor zover zo'n kleintje dat kan), maar rustig wakker worden.
Die kleine, lieve Emma is gewoon een modelbaby.

Eten met buurtbewoners

Vanmiddag ben ik achter het aanrecht gekropen, om een lekkere maaltijd te maken. Dit keer niet alleen voor ons, maar ook een paar medebewoners uit de buurt. Niet iedereen kon, maar dat mocht de pret niet drukken.
Ik heb voor hen bami gemaakt en kerrie kip. Er was ook nog saté, maar die was kant en klaar (sorry, maar gemak dient de mens).
Het werd een gezellige avond, zowel aan tafel als erna. Het initiatief sloeg zo goed aan, dat al gesproken werd over een volgende eat-in bij een van de anderen.Het wordt dan weliswaar geen rijsttafel of zo, maar een stamppot. Maakt ons alles eters niets uit, zolang het maar gezellig is.

Fietsen in de Flevopolder

Maar dan een vrachtwagen met 80

Afgezien van de nogal saaie kaarsrechte fietspaden, is het vaak ook nogal risicovol fietsen in de polder. Er zijn veel smalle wegen, waar ook gewoon verkeer rijdt. Auto's kunnen elkaar krap passeren. Gelukkig zijn er vaak uitwijkmogelijkheden. Dat zijn erven van boerderijen en wat bredere vlakken aan weerszijde van het wegdek.

Smalle uitwijkstroken

Het verbaast mij dat menige automobilist met een snelheid van rond de 80 km / uur fietsers inhaalt dan wel voorbij stuift. Er kan toch van alles gebeuren? Ik denk alleen al aan materiaalpech of dat iemand onwel wordt. De meeste chauffeurs nemen geen gas terug. Laatst kwam een vrachtwagencombinatie ons achterop. We waren vlakbij een boerderij. Helaas temporiseerde de chauffeur niet, zodat we op het smalle stuk met denderend kabaal ingehaald werden! Het was nogal beangstigend om zo'n gevaarte op nog geen meter afstand voorbij te zien razen. Waarom niet even de snelheid wat terug geschroefd, zodat we bij het erf (was vlakbij!) ruimte konden maken? Ik vind het eerlijk gezegd een poging tot doodslag. Wat een hufter! We hadden als optie de fietsen de berm in te rijden om een nat pak te halen.

Van fietskar naar hondenkar

CV pijp in alu framebuis

Het smallere frame

Voor weinig heb ik een oude fietskar op de kop getikt. Het is namelijk zo, dat Fenna's gewicht op de fiets nogal merkbaar is met name in het stuurgedrag. Zowel achterop en vooral voorop. Dus ze moet maar in een aparte aanhanger, achter de fiets.
De oorspronkelijke maatvoering van de kar is behoorlijk breed. Er passen twee peuters naast elkaar in. Voor Fenna veel te groot en te breed voor de fiets, vindt Sonja. Dus ik heb hem ruim 10 cm smaller gemaakt. De breedte komt nu ongeveer overeen met die van de fiets inclusief de zijtassen. Gevolg is dat Sonja niet zo erg veel rekening hoeft te houden met de breedte van de hondenkar.
Ik heb eerst het frame ontdaan van al het doek. Daarna heb ik uit het frame zowel voor als achter ruim 10 cm weggezaagd. De beide delen heb ik stevig bevestigd. Hoe? Het fijne was dat de binnenmaat van de aluminium framebuizen zo goed als precies overeenkomt met de buiten maat van 22 mm cv pijp! Dus ik heb een stuk cv pijp van 15 cm in beide delen geschoven, om ze weer als een stuk te krijgen. Vervolgens heb ik er zelftappers ingeschroefd, om comedy caper achtige toestanden van een uit elkaar vallende kar met een hond spartelend op straat te voorkomen

Restanten excl. neuswiel

Glad bandje

Achterop zat een beugel, waarmee je de kar ook lopend kon voortbewegen. Dat ding heb ik verwijderd, net als het neuswieltje. Nergens voor nodig, want als we gaan lopen, dan loopt Fenna dus ook.  De trekboom moest ook aangepast worden. De kar stond oorspronkelijk veel te veel naar links. Om hem meer in het midden te krijgen ten opzichte van de fiets, heb ik de trekboom verplaatst en iets ingekort. En zie : de kar staat zo goed als recht achter de fiets!
De basis van de hondenkar is nu klaar. Rest nog de afwerking, zoals een bodem en zijwanden. De bodem wordt een houten plaatje, de zijwanden overweeg ik van geperforeerde aluminium plaatjes te maken. Het geheel moet demontabel zijn, want zoveel bergruimte hebben we niet.
De beide buitenbandjes zijn nogal glad. De slicks worden vervangen door nieuwe. Als de kar klaar is, wordt ie door Sonja op het circuit uitgetest. Met Fenna erin. Als het zover is, dan zal er een berichtje aan gewijd worden. Uiteraard met een fotootje.

Sleutelen aan de Matrix

Toen ik de voorrem van de Hyundai bekeek, los- en schoonmaakte (bleef wat hangen), was het eigenlijk een eenvoudig klusje. Als ik de klauw en het bracket had verwijderd, had ik de schijf vrij eenvoudig kunnen demonteren.
Het bracht me op het idee om de schijven en blokken misschien zelf te gaan vervangen. Aan materiaal ben ik zo'n 150 euro kwijt. Dat zijn twee gekoelde schijven en vier blokken. Als ik het de garage laat doen, kost me dat minstens 375 euro!
De Matrix heeft niet veel ruimte achterin. We rijden meestal met z'n tweeën en Fenna op de achterbank. Vanwege de ruimtegebrek heb ik een keer een fietsdrager omgebouwd. Daarop kon ik dan een kunststof bak monteren. De kist zit aan alle kanten gezekerd door speciale steunen en is ook nog vastgesjord. De lading moet wel onder de 70 kilo blijven. Maar dat is tot op heden geen enkel probleem geweest. De foto toont het concept. Later stond de bak mooi recht en strak tegen de achterzijde van de Matrix.

Vrouw aan het woord

Afgelopen weekend slaakte ik een zucht van verlichting.
In een column las ik dat een vrouw gemiddeld 32 woorden meer gebruikt dan een man. De schrijver is een man en de column stond in een vrouwenblad. Dus het zal eerder 64 of 90 woorden meer zijn, want je moet tegenwoordig blij zijn met een baan. Helemaal als je als columnist iets over vrouwen in een vrouwenblad schrijft.
Ik geef toe : ik heb zelf veel moeite met het aanhoren van de vrouw. Ze praten voor mij zeer langdradig. Dat maakt het lastig om mijn aandacht erbij te houden. Uit verveling ga ik dan rare antwoorden bedenken. Daarna dwalen mijn gedachten af. Soms is het zo erg, dat ik mezelf hoor snurken! Oeps!
De meeste vrouwen weten dat een man nauwelijks luistert. Mannen daarentegen vinden dat vrouwen wel naar hen moeten luisteren. En niet alleen dat, ze moeten dan ook begrijpen wat er gezegd wordt. Echter, als een vrouw zich op mannengebied gaat begeven, door bijvoorbeeld mee te praten over buitenspel, inparkeren of een plattegrond (ik noem zomaar wat, hoor), dan wordt dat niet geaccepteerd. Daar heeft ze immers toch geen verstand van? Dat is voorbehouden aan mannen. Maar als het over de kinderen, koken en schoonmaken gaat, vinden mannen dat weer niet interessant genoeg. Dus als zoonlief op de fiets door een auto aangereden is, vraagt pa : "Wat voor auto was het en had ie schade?"
Toch vind ik dat het niet aan de mannen ligt. Ook niet aan de vrouwen. Volgens mij komt het omdat onze communicatie nog steeds niet geëmancipeerd is. Het zal er misschien nooit van komen, want we willen per se onszelf blijven.

Moderne rijinstructeurs

Mistig

Het is behoorlijk mistig vanmorgen. En toch zie ik geregeld auto's met verkeerde of helemaal geen verlichting rijden. Onder hen ook een zwarte lesauto met rode belettering, die over de Fazantendreef rijdt. Autorijlessen zijn tegenwoordig ook anders dan vroegâh. Ze zijn schrikbarend duur geworden, maar of je dan ook waar voor je geld krijgt is nog maar de vraag.
Rijdend met de caravan over de A10 bij Amsterdam, zie ik in mijn linker zijspiegel een lesauto naderen. De instructeur zit onderuitgezakt in zijn stoel, terwijl de vrouwelijke leerling wat krampachtig stuurt : de auto slingert van links naar rechts. Als de lesauto naast me rijdt, wordt het beeld dat ik me heb gevormd bevestigd : een gespannen leerling en een bijna slapende instructeur. De lesauto haalt ons in en...... snijdt ons pardoes af! Ik had er al een voorgevoel van, want ik heb de combinatie eerder al iets naar rechts gestuurd. Ik geef een lichtsignaal (hé jôh!). Even later zie ik tussen de twee hoofdsteunen de instructeur zijn hand opsteken. Alsof ie mij groet. Dus geen middelvinger; dat valt mee.

Grijze mist, grijze auto met parkeerverlichting

Mij is (in 1973) geleerd dat ik ongeveer twee seconden voorsprong moest hebben op het ingehaalde voertuig, voordat ik de auto weer naar rechts mocht sturen. "Dat vinden vooral vrachtwagenchauffeurs erg prettig", zei mijn instructeur.
Toen Mike les kreeg, heeft hij nooit een helling-/handremproef gedaan. Ook zoiets vreemds. Een handrem aantrekken met een ratelend geluid, is ook gewoon. Met het fileparkeren adviseert men nog steeds over bepaalde streepjes op de achterruit, die in combinatie met de stoeprand en de auto naast je aangeven wanneer je het stuur moet indraaien. Die streepjes zitten alleen op die leswagen en verder op geen enkele auto. Vaak laat men de leswagen dubbel geparkeerd staan en de motor draaien. Intussen krijgt de leerling wat uitleg. Ik zie vaak lesauto's met verkeerde of zonder verlichting rijden, terwijl goede verlichting, gezien de omstandigheden, wel gewenst is. Tja, ook rijles is erg oppervlakkig geworden.

Geen seks in de tent!

Op die mini camping in Hoogmade hadden we dus nauwelijks last van beheerders. Zo is het ook nog eens een keer. We hebben al eens eerder een ietwat vreemde beheerder gekend. Hij was net als het stel in Hoogmade ook niet geschikt als gastheer. Hij was ook vaak afwezig. Gevolg was dat sommige gasten stiekem vertrokken zonder te betalen. De eigenaar/beheerder werkte als bouwvakker in Amsterdam, terwijl de camping onbeheerd in de kop van Overijssel werd achter gelaten. Op ons aanbod het beheer waar te nemen (we hadden daar een stacaravan), ging hij niet in. Het werd uiteindelijk niets met die camping in opbouw.
Op een camping in Duitsland bij de Edersee, hing een bord boven de receptie. Daarop stond op dat alleen gehuwden samen in een tent of caravan de nacht mochten doorbrengen! Onder het mom van geen seks voor het huwelijk. Ik heb het over midden jaren 90.
De gastvrouw controleerde de burgerlijke staat aan de balie en maakte daar een aantekening van achter het nummer van de plek waar je ging staan. Ze controleerde ook 's nachts. Geheel conform het reglement. Dan scheen de kampbewaakster met haar zaklamp je tent binnen, waarschijnlijk om te zien of er niet stiekem illegaal toch aan seks werd gedaan. Als ik dat van tevoren geweten had, dan had ik ook gezegd dat we niet getrouwd waren. Ik bedoel, ik ben altijd wel in voor een spannende vakantie. Haha! Later bleek Frau Waltraud een Jehova's getuige te zijn. Maar volgens mij wilde ze ergens anders getuige van zijn.