Het fietsen in Flevoland is redelijk saai. De kaarsrechte wegen, het doods overkomend landschap met vooral veel akkerbouw, komen niet bepaald fascinerend over. De grote uitdaging is de wind en het feit dat je de eindbestemming kunt zien. Zeven kilometer lijkt dan 70 te zijn. Tenzij je in goed gezelschap verkeert en al pratend de 7 km onder de wielen doet verdwijnen. En zo waren we vlot op onze bestemming aangekomen.
Biddinghuizen is nog dorpser dan Dronten. Hiermee bedoel ik dan de knusheid, de gezelligheid. Op de markt aangekomen waren de voorbereidingen voor de uitvoering van het koor al in volle gang. De dinsdagmarkt lokt ook koopjesvolk, dus het was daar gezellig. En warm, want de zon prikte flink.
Hoewel ik geen liefhebber ben van de liedjes over zon, zee, water en drank, vind ik toch wel een bepaalde gezelligheid oproepen. In militaire dienst zongen ik ze ook, als ik samen met de maten in de bedompte ruimte van de YP zat en over de hei hobbelde. Maar ja, toen gedroeg ik me wel meer wat schaamteloos.Het was niettemin heel gezellig op de markt. Vrolijke klanken tussen de aanbiedingen van bloemkool, komkommers en snijbonen, de geur van kaas en gebakken vis en deinende toeschouwers. Naast mij stond een oude vrouw vrolijk mee te zingen. Ze leunde over een rollator, dus inhaken en samen heen en weer wiegen was er niet bij.
Het koor, De Blauwbaarden geheten, bestaat uit mannen en vrouwen. De mannen doen het zangwerk. Ze hebben zich in piratenkleding gehesen en omhangen met echt Zeeman-goud. De muzikale begeleiding bestaat uit louter vrouwen, waarvan een paar verkleed waren. Als piratenvrouw?
Op de markt van Biddinghuizen is contact maken met inwoners niet zo moeilijk. Een praatje is zo gemaakt. Na een korte pauze, waarin de viskar de leden van het koor spontaan iets lekkers aanbood, zette het koor in met Engelstalige liedjes. Na afloop deed de kaasboer nog een rondje kaasblokjes voor de piraten en hun vrouwen. Zo gaat dat in een dorp.