De vogels lusten de risotto verdu ook niet. Een bevestiging van mijn ervaringen. Misschien ga ik pas over 5 jaar weer eens risotto eten. Als er hier hongersnood heerst. Hoewel sommige mezen zich behoorlijk volproppen, kunnen ze met hun ronde buikjes nog steeds vliegen. Knap hoor, want dat lukt mij niet. Met zo’n volle buik rondlopen overdag lijkt mij niets. Dat was ook een reden om tijdens de lunchpauzes niet naar het bedrijfsrestaurant te gaan. Ik ging liever met mijn boterham op zak een eindje wandelen in de frisse lucht. Met een volle maag zou ik achter mijn bureau in slaap vallen. Dat deed ik toch al, maar om andere redenen.
Hoewel ik rekening hield met de windrichting, kreeg ik dus toch schuurstof in mijn neusgaten. Zoveel onderdruk tijdens het ademhalen produceert mijn neus toch zeker niet?
Tijdens het schuren van het rabat ben ik meer zwakke plekjes tegengekomen. Dus meer plamuurwerk. Omdat ik geen schilder ben, zal ik op het advies van een echte schilder moeten afgaan. Sommige delen zijn nu blank geschuurd. Als daar verf overheen gaat zal ie leen lichter resultaat geven vergeleken met de rest. Zelf zou ik als amateur vooraf die plekken al een lik verf gegeven hebben. Maar misschien heeft een professionele schilder een ander advies.
De beheerder van het park kwam even kijken. Hij keek en zag dat het goed was. Logisch, want het huisjes wordt opgeknapt. Iets wat ook voor het park voordelig is, vanwege de uitstraling, het visitekaartje. Omdat ik toch al op de ladder stond, heb ik de dakrand ook maar vrij gemaakt van groene aanslag. Rest nog het deel links van de zwarte buis. Ik heb dus al meer dan de helft gedaan. Maar…. De rabatdelen kennen een wat ronde afwerking aan de bovenkant. Die zal ik met de hand moeten schuren. Mijn schuurmachientje begon kuren te vertonen. Ik denk dat de koolborsteltjes bijna op zijn. Er zit een reserve stel in de koffer. Men wist bij de fabricage dus van het komend onheil.
