Geen hypochonder

Het is gewoon zo, dat ik vaker aan de dood denk dan vroeger. Dat klinkt wat treurig, ik weet het. Het heeft te maken met mijn leeftijd en het feit, dat er steeds meer leeftijdgenoten of mensen die nog jonger zijn dan ik,  overlijden. Ik leef nu eenmaal in die fase. Niet dat het mij dagelijks bezig houdt. Daar heb ik het veel te druk voor. Komt bij dat ik op bepaalde punten nogal onverschillig ben. Ik weet het : dat kan ook risico’s inhouden in de vorm van onderschatting. Als ik me niet goed voel, dan is mijn eerste gedachte : het zal wel weer overgaan. Ik denk dan niet aan iets ernstigs of zo. Het enige wat mij soms bezighoudt is de resultaten van het landelijk onderzoek naar darmkanker. Een stukje oud zeer. Meestal is dat voordat ik de test opgestuurd heb. Daarom handel ik hem direct af. Weg is weg. Daarna heb ik het al weer losgelaten. Pas als het resultaat terug is, is het weer even spannend. Maar ook dan denk ik : Het is zoals het is. Om daarna weer aan het klussen te gaan. Vandaag gaan de laatste delen rabat erop.