Vaak moet ik inwendig lachen om die malle vraag van tegenwoordig. Ik hoor hem geregeld in een dating programma en dan met name bij een bepaald soort mensen. De vraag die ik bedoel wordt heel vaak als eerste gesteld en luidt : "Hoe identificeer jij jezelf?" Het vreemde voor mij is, dat het antwoord telkens weer iets met seks(e) te maken heeft. Alsof een mens alleen daardoor geïdentificeerd kan of wil worden. Daarom denk ik na het antwoord : "O, is dat alles wat je bent?"
De vraag lijkt mij eerder : hoe identificeren anderen jou? Iedereen waar ik mee te maken heb (gekregen) zal een ander beeld van mij hebben. Variërend van net even anders tot heel anders.
Elke identificatie heeft ook weer te maken met de omgeving, waarin ik op dat moment ben of en geweest. Ik ben geen projectmanager of adviseur, maar ben als zodanig wel geïdentificeerd. Voor anderen was ik een motorrijder. En voor weer anderen een lastpost.
Ik ben ook niet alleen een Indo. Als ik zo'n id-vraag zou beantwoorden met "Ik ben een Nederlander", dan wordt dat vanwege mijn uiterlijk ook niet zomaar geaccepteerd. Sommigen zullen erom lachen.
Mijn zelfbeeld is mij ook niet eens helemaal duidelijk. Het veranderd zo vaak, vanwege de omstandigheden. Ik ben wat dat betreft ook geconditioneerd.
Mij zijn dingen aangepraat, ik heb niet alles en iedereen gezien of meegemaakt en ik geloof ook niet alles. Als ik zie dat iemand hulp nodig heeft, dan help ik hem. Maar als ik weet dat ie met iets illegaals bezig is, help ik hem juist niet.
Vanwege mijn eigen kijk op wie ik zelf ben of denk te zijn, heb ik weinig op met wat anderen van mij vinden. Dat interesseert mij zo goed als niets. Ook omdat het beeld dat ik projecteer van mezelf alsmaar verandert. Ik ben ook geen wereldverbeteraar of -veranderaar. Wat ik verander is later weer anders of verdwenen. Kijk alleen al maar naar het zwerfvuil dat ik opruim. Dus ik heb helemaal geen invloed op de wereld. Dus ben ik blijkbaar niets. Dat is voor mij een zeer rustgevende gedachte; niets te zijn.