Ergens las ik dat steeds meer mensen wegens een valpartij komen te overlijden. Dat geloof ik, zij het vanwege een andere invalshoek dan sec het vallen. Als ouder persoon merk ik dat het vallen of door de knieën gaan op zich niet zo'n probleem is. Dat merkte ik afgelopen dagen, toen ik in de caravan onder het bed bezig was. De moeilijkheid was om weer overeind te komen! Wat een martelgang. Gek, want ik wring me bijna dagelijks in allerlei bochten, fiets veel en wandel met Fenna. Dus ik meende toch aardig soepele spieren te hebben. Maar de weer-opstaan spieren worden daarbij blijkbaar niet aangesproken. Die spieren blijken zich in allerlei lichaamsdelen te bevinden. In mijn handen, mijn armen, mijn bovenbenen (ondanks het fietsen) en in mijn rug.
Ik kan me voorstellen, dat niet zozeer het vallen tot de dood leidt, maar het blijven liggen. Omdat je niet meer overeind kan komen. 😐
Vandaag hoorde ik van een wat ouder persoon, dat ze na gevallen te zijn in haar tuin niet eens de nuchterheid had om op haar alarmknop te drukken. Kijk, daar ga je dan weer. Ze was zo dizzy dat ze geen alarm sloeg. Met vallen en opstaan kan je veel leren. Maar als het bij vallen alleen blijft, valt er niets meer te leren.
Als ik 's morgens of 's nachts opsta, doe ik dat in één beweging; hoppa. Ik heb geen last van duizeligheid. Iedere ochtend doe ik een oefening om mijn evenwichtsorganen actief te houden. Dan sta ik op een been mijn tanden te poetsen. Dat wissel ik af met het andere been. Natuurlijk pas nadat ik mijn opgetild been eerst op de grond gezet heb. 😂
Als ik 's morgens of 's nachts opsta, doe ik dat in één beweging; hoppa. Ik heb geen last van duizeligheid. Iedere ochtend doe ik een oefening om mijn evenwichtsorganen actief te houden. Dan sta ik op een been mijn tanden te poetsen. Dat wissel ik af met het andere been. Natuurlijk pas nadat ik mijn opgetild been eerst op de grond gezet heb. 😂