Het is me helaas geregeld opgevallen, dat ouders hun kinderen op cruciale momenten in de steek laten. Of zelf uit huis sturen. De reden is dat die ouders het oneens zijn met de manier waarop hun kind(eren) zijn leven wil inrichten. Ik heb het niet over criminelen en/of drugs- of drankverslaafden. Maar over kinderen, wier keuzes niet overeenstemmen met die van hun ouders. Zoals een partner kiezen die veel ouder of jonger is. Of kinderen die uit de kast komen of die zwanger geworden zijn.
Als ouders geven wij een keer onze mening of advies. Meestal omdat ernaar gevraagd wordt, soms ongevraagd. Daar blijft het bij. Kinderen besluiten uiteindelijk zelf en wij respecteren hun besluit. Ik heb me dat voorgenomen naar aanleiding van mijn ervaringen. Een vader accepteerde zijn toekomstige schoonzonen niet. Ook niet nadat zijn dochters getrouwd waren. Bij een van de huwelijken was ie niet eens aanwezig. Toen dat ter sprake kwam heb ik daar toen wel wat van gezegd. Dat vond ik zo erg, zo egoïstisch.
Zelfs jaren later met nog steeds dezelfde partners, zij het uitgebreid met kleinkinderen, bleef hij onveranderd in zijn houding. Dat heb ik dus nooit begrepen. Kinderen gaan op zoek naar hun weg door het leven. Dat gaat gepaard met keuzes die niet overeenkomen met die van de ouders. Maar hoe die keus dan ook mag zijn, het blijven wel je kinderen. Dus ga gewoon naar verjaardagen, bruiloften en steun ze als zij je nodig hebben. Kinderen in dergelijke lastige situaties een schop onder de kont geven, getuigt van weinig empathie en bedroevend ouderschap. Maar misschien komt er nog bezinning.