Het zijn er niet zoveel. Slechts een paar. De hardste schreeuwer roept voortdurend : "Nasi, nasi, nasi!" De jongste is eentje die mij waarschuwt, wanneer ik iets fysieks wil doen dat niet bij mijn leeftijd/conditie past. Maar ja, soms hoor ik dat stemmetje niet, want ik ben wat doof en het klinkt niet zo luid.
Een ander stemmetje, dat ik trouwens weinig hoor, waarschuwt mij voor een overtreding. Ik wil iets doen, wat bij een wet verboden is. Dat stemmetje van ongeveer 70 jaar (een van een tweeling) is vanwege mijn opvoeding zo goed als monddood gemaakt. Een ander, wat jonger stemmetje waarschuwt mij wanneer er iemand bij mij in de buurt komt, waarmee ik moeilijk of niet overweg kan. Dan hoor ik : "Let op! Houd afstand."
Er schijnt nog een stemmetje te zijn. Een heel oud stemmetje. De andere helft van die tweeling. Dat stemmetje schijnt vooraf te bepalen of en wanneer ik iets wel of niet mag zeggen. Maar dat stemmetje is geleidelijk aan zo goed als verdwenen. Ik herinner me het nog wel toen ik nog jong was. Toen zei het telkens weer : "Niets (terug) zeggen, Wimmie!" Met name wanneer grote mensen mij toespraken en ik iets wilde uitleggen. Als ik niet naar dat stemmetje luisterde, kreeg ik klappen. Dat stemmetje is volgens mij overleden. Misschien sinds ik ben gaan terugslaan. Heb ik toen dat stemmetje flink geraakt?
Champion Jack Dupree. Ook hem had ik op wat blues lp's staan. O.a. op Superduper Blues en How blue can you get?