Wat kunnen mensen toch zeuren, zeg. Stel je migreert met je vrouw naar Nederland. Je kunt beiden aan de slag en na een aantal jaar van hard werken, kan je zelfs je eigen huis kopen. Ondanks de coronacrisis weet je het hoofd knap boven water te houden al was het wel een kwestie van volhouden en doorzetten. Het stel krijgt een kindje en alles ziet er rooskleurig uit. Wat zeg ik? Heel knap van zo'n immigrantenstel.
Vanwege je werk rijd je in een (nieuwe) bus. Die parkeer je 's avonds als je weer thuiskomt op een plek bij je in de buurt. Niets mis mee, want er staan hier heel veel busjes. Allemaal busjes die dagelijks gebruikt worden. Overdag zijn ze weg en komen 's avonds weer terug. Zo gaat het hier. En toch begint een aantal mensen te klagen over de mooie bus van de immigrant. Er wordt zelfs beweerd dat de openbare plek, waar de bus geregeld geparkeerd wordt, eigendom is van een van hen. Waarschijnlijk vanuit de gedachte : die immigrant snapt toch niets van openbare parkeerplaatsen in Nederland. Een ander klaagt over het uitzicht, terwijl de gordijnen van haar raam altijd gesloten zijn. Omdat ik de klagers ken, weet ik dat het enkel kinnesinne is. Een hardwerkend jong gezin dat succes heeft. Laten we wel zijn, het werk dat zij doen in de landbouw willen velen hier niet eens een halve dag doen. Dus hoezo baantjes inpikken? Die klagers zijn ordinaire jaloerse azijnslurpers.