Op haar sterfbed vroeg mijn moeder mij : "Wim, bid voor mij..." Ik beloofde haar dat. Ze wist niet dat ik dat al gedaan had. Een paar keer al. Als ik haar goed begrepen heb, vertrouwde ze erop haar man en kinderen weer te zien. Mijn moeder had een sterk geloof. Ondanks dat had het weerzien met haar eerder ontvallen dierbaren blijkbaar vleugels nodig in de vorm van gebeden. Ik weet niet eens of ze ook de anderen dat verzoek gedaan heeft. Misschien vroeg ze het mij, omdat ze wist hoe ik in het geloof sta. We hebben dat een keer besproken. En omdat ik soms met haar naar de kerk ging, ook al had ik zelf afscheid genomen van het kerkbezoek. Ik deed het voor haar. Op haar verzoek heb ik 40 dagen na haar heengaan een kaarsje gebrand.
Later heb ik nog een paar keer aan zo'n verzoek tot een gebed voldaan. Niet dat ik als een prediker leef, hoor. Mensen zien blijkbaar iets in mij. Een tijdje geleden kreeg ik dat verzoek zelfs van iemand die atheïst is. Misschien was dat naar aanleiding van het nummer Why me Lord? of Help me van Kris Kristofferson dat we ooit via het www met elkaar bespraken. Of ik wilde bidden tot mijn God voor haar man en haar gezin, vroeg ze. Ik vond het heel bijzonder. Haar man (nog geen 50) overleed helaas binnen een paar weken na opname in een ziekenhuis aan kanker. Midden in de corona-crisis. Alleen.
Ik bid niet om een wonder te laten gebeuren. Dat heb ik nog nooit gedaan. Ik bid wel om wijsheid, steun en kracht. De rest moet een mens zelf doen.