Ik stond geregeld te boek als een 'mensenvriend'. Die kwalificatie kwam blijkbaar niet overeen met mijn functie als leidinggevende. Want een mensenvriend kon niet iemand tot de orde roepen, met zijn vuist op tafel slaan of zelfs iemand ontslaan. Met andere woorden, je moest een soort gevoelloos beest zijn zonder scrupules om leiding te kunnen geven. Ik hoorde dat soort uitspraken quasi geïnteresseerd aan. Inwendig lachte ik, want mijn gesprekspartners hadden stuk voor stuk psychologie gestudeerd. Geen van hen heeft mij gevraagd naar mijn ervaringen op dat gebied van ''hard" zijn. Toen mij dat de de eerste keer voorgehouden werd, voelde ik me nog geroepen om daar iets over te zeggen aan de hand van een aantal voorbeelden en mijn stijl van leidinggeven.
Een van hen schudde meewarig zijn hoofd, toen hij hoorde dat ik motor reed. Hij vond dat van puberaal gedrag getuigen. Alsof pubers zo anticiperend ingesteld zijn en zo goed zijn in crisismanagement (tijdens verkeerd ingeschat bochtenwerk). Haha!
Zelf vond ik het telkens weer interessant om zo'n psycholoog te analyseren op basis van datgene wat hij zei. Ze blijven voor mij vreemde vogels, die op zoek zijn naar de ouderwetse, rolbevestigende patronen bij al hun slachtoffers. Maar ja, ze verdienen er goed mee.
Tijdens zo'n assessment moest ik in een rollenspel een gesprekje voeren met een hork van een 'collega'. Ik was vrij snel klaar met de hork. Ik zei namelijk : "Je mag me weer bellen zodra je in een betere stemming bent". Maar dat was niet de bedoeling. Ik moest hoe dan ook in gesprek raken met de hork. Niet dus. Ik ga me niet in allerlei bochten wringen vanwege iemands wangedrag. Dat vond de betreffende psycholoog niet juist. Maar ja, de hork was geen Clinton en ik helemaal geen Monica Lewinsky. Dus was ik de sigaar..... Blij toe.