Donderdagavond kwamen ze allebei voor een nachtje en dagje bij oma en opa : Emma en Luuk. Omdat de laatste zoveel lijkt op zijn vader, noem ik hem gemakshalve maar Jobbetje. Dat was ons koosnaampje van zijn vader, die de letter R nog niet kon zeggen.
Jobbetje is net als zijn vader. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua gedrag. Het ventje is rustig, goedlachs en huilt nauwelijks.
In het ons bekende patroon van spelen, eten en slapen doen beide kids het voorbeeldig. Jobbetje deed tussendoor zijn slaapjes zonder enig tegensputteren. Natuurlijk was het voor oma en opa even wennen, vooral omdat de kleinste bij ons op de slaapkamer sliep. Wij oudjes gaan dan toch met een oor liggen luisteren.Ondanks zijn nog zeer jonge leeftijd trekt de kleine Luuk zichzelf al overeind of komt zelf even overeind zitten. Hij kijkt ook erg geïnteresseerd in het rond. Emma houdt haar broertje ook goed in de gaten en knuffelt hem geregeld. Soms vraagt ze om wat aandacht. Tja, we moeten nu onze aandacht verdelen over twee en dat is voor iedereen even wennen.