Potverdikkie! Ik was vanmorgen pas tegen 9.00 uur uit mijn nest! Dat was mijn eerste gedacht toen ik op de klok keek. Maar later, kreeg ik een ander gevoel. Als ik daarbij stil sta, dan geniet ik nog meer van mijn pensioentje. Ik heb wat werken betreft mijn taak erop zitten. Het gaat goed met de kids en het is tijd om te genieten van mijn / onze nalatenschap. Ja, zo noem ik het maar. En ik mag zeggen dat ik daarmee tevreden ben, vaak heel tevreden.
Soms denk ik : 'Stel dat het mijn laatste dag is?' Niet vanuit een soort van fatalisme, maar meer filosofisch. Zelfs als het mijn laatste dag zou zijn, dan heb ik geen dringende wensen. Dan zal ik eerder denken : 'Het is mooi geweest en goed zo'. Oké, misschien bepaalde mensen nog even de hand schudden of spreken. Maar dat is dan ook alles.
Ja, ik ben blij en tevreden met mijn werkloosheid. Ik hoef niet meer onder druk te presteren, al ging me dat heel lang zeer gemakkelijk af. Ik hoef me ook geen zorgen meer te maken over de toekomst van de kinderen. Werken was ook een soort verslaving. Of was het een vorm van chantage? Of heeft men mij misleid? Hoe dan ook het hoeft allemaal niet meer. Ik mag nu aan mezelf denken. Hoera!