Als kind ben ik vaak gevallen. Zowel op straat als voor bepaalde meisjes. Haha! Wat het vallen betreft heb ik in mijn jeugd tijdens de judolessen op Curaçao geleerd hoe je het beste een val kunt opvangen. De paar bokslessen die ik heb ondergaan vertelden een heel ander verhaal over vallen. Ik kan me niet meer herinneren of ik toen een keer gevallen ben. Wel dat ik opeens op de grond lag. Haha!
Later, in militaire dienst, leerde ik ook hoe ik het beste kon vallen. Grappig, want over opstaan zei men niets. Misschien omdat het weer opstaan blijkbaar geen schade kon aanrichten en vanzelfsprekend is. Naarmate ik ouder word, verandert het vallen en opstaan. Beide worden wat houterig. Soms zie ik een leeftijdgenoot op de grond liggen. Een slordig gezicht. Heel anders dan wanneer een kind of tiener zo zou liggen. Dat lijk meer gewoon.
En dan het weer opstaan. Dat gaat naarmate ik ouder word ook wat minder soepel. Anderen lukt het nauwelijks nog overeind te komen. Tot het krakkemikkige af. Geen gezicht. Ik probeer daar iets aan te doen door in beweging blijven en geregeld wat oefeningen doen. Maar niet totdat ik erbij neerval.