We deden boodschappen voor haar als ze ziek was of het weer het niet toeliet. We kookten voor elkaar en deden allerlei klusjes in en om het huis. Ze mocht met ons meerijden als we zelf op familiebezoek gingen in Groningen of Brabant, om haar eigen familie die in de buurt woonde te kunnen bezoeken. En we maakten uitstapjes vanwege haar verjaardag. O.a. naar Bronbeek en Westerbork. Wij hebben geen rouwkaart mogen ontvangen.
Haar broer, waarmee ook wij een goed contact hebben, vertelde dat hij wel een rouwkaart had gekregen met sec de locatie en de dag. De tekst maakt melding van een besloten uitvaart. Met andere woorden : hij en zijn vrouw zijn blijkbaar niet welkom. Volgens mij zal Johanna daar zeer verdrietig over zijn, want ze had geregeld contact met haar broer en diens vrouw. In dit geval hebben de beide dochters zeker weten niet de wens van hun moeder gevolgd. Zelf hebben de dochters namelijk ruzie met o.a. die broer, hun oom. Hij is boos vanwege de manier waarop zij met hun moeder omgaan. Johanna was alles behalve vrij in haar doen en laten. Ze had daar erg veel verdriet om. Onze inzet voor Jo was een doorn in de ogen van haar dochters. Zij verdachten ons van diefstal. Ze hebben ons na het gedwongen vertrek van Jo daarvoor niet eens bedankt. Het was Jo verboden enig contact te hebben met andere mensen. Maar ze is nu dus bevrijd van al die ellende. Rust zacht lieve Jo!